تصاوير: نفس‌هاي به شمار‌ه افتاده تئاتر پارس

اما اين روزها لاله‌زار ديگر شاهد آن روزها نيست و اثري از تئاتر دهقان هم باقي نمانده است. تنها چيزي که به چشم مي‌خورد انبارهاي لوازم الکتريکي است. گراند هتل نيز سرنوشتي همچون تئاتر دهقان داشته و تمام قدمت و ارزش خود را ميان گرد و غبار وسايل مغازه‌داراني که اجناس خود را آنجا انبار مي‌کنند به فراموشي سپرده است.

همين چند ماه پيش بود که خبر سرقت از تئاتر نصر همه اهالي هنر را متأثر کرد و در آن ايام چون تنور داغ بود قول و قرارهايي براي مرمت و بازسازي تئاتر نصر داده شد. سيزدهمين جشنواره بين‌المللي نمايش‌هاي آييني سنتي نيز کار خود را از تئاتر نصر آغاز کرد و گروه بازسازي اين سالن قديمي تئاتر معرفي شد.

در آن ايام رفت و آمدها به تئاتر نصر زياد شد و گروه بازسازي و مهندسي طرح‌هاي خود را ارائه کردند. مسئولين و متوليان تئاتر هم از تلاش براي بازسازي و راه‌اندازي تئاتر نصر به عنوان يکي از گنجينه‌هاي تاريخي تئاتر ايران خبر دادند و اعلام کردند روند بازسازي اين سالن گام به گام تحت نظارت و بررسي خواهد بود تا ديگر شاهد اتفاق‌هاي ناگوار از اين دست نباشيم.

اما اين روزها تئاتر نصر به علت بازسازي که مشخص نيست تا کي به طول خواهد انجاميد، بسته است. البته از ظواهر امر چنين برمي‌آيد که بازسازي تئاتر نصر به فراموشي سپرده شده و گويا تنور ديگر داغي گذشته را ندارد. البته چندي پيش مدير کل هنرهاي نمايشي از تخصيص بودجه بازسازي تئاتر نصر تا اواخر تيرماه خبر داد که اميدواريم عملي شود.

اما اين روزها تنها نبض تئاتر در خيابان لاله‌زار نرسيده به تقاطع خيابان جمهوري با سختي و دشواري فراوان مشغول تپيدن است. وقتي در خيابان پرازدحام لاله‌زار قدم مي‌زنيم و از کنار کرکره‌هاي بسته تئاتر نصر عبور مي‌کنيم، به ورودي محصور در ميان مغازه‌هاي الکتريکي مي‌رسيم.

بالاي اين ورودي نوشته شده «پاساژ پارس» و در دو طرف آن ويترين‌هايي به چشم مي‌خورد حاوي عکس‌هايي از يک نمايش. وقتي داخل مي‌شويم با يک باجه کوچک بليت فروشي مواجه مي‌شويم و آنگاه است که باور مي‌کنيم در مقابل ورودي تئاتر پارس با قدمتي حدود 65 سال ايستاده‌ايم.

در چنين حالتي ياد و خاطره حضور بزرگان تئاتر و عبور آنها از راه پله باريک ورودي ساختمان براي اجراي نمايش‌هاي جذاب بر صحنه تئاتر پارس در ذهنمان تداعي مي‌شود. وقتي به انتهاي راهرو مي‌رسيم، سمت چپ راه ورود به پست صحنه نمايش و دفتر مديريت سالن در مجاورت آن است. مقابل ما فضايي بسيار فرسوده با سقف و ديوارهاي ريخته است.

ولي با همه اينها هنوز مي‌توان خاطره ايام جواني را از گوش ديوارها شنيد. شايد اگر هر کدام از خشت و گل و آجرهاي اين بناي تئاتري قدرت تکلم داشتند زندگينامه پرشور خود را برايمان نقل مي‌کردند و حتما مي‌گفتند که بوي دست‌هاي احمد بهروزي، علي تقوايي، افشين يکه، اصغر زماني و حسين رنگينوند را هنوز به مشام دارند.

حتما براي ما بازگو مي‌کردند که غلامرضا اميري که سال 86 حين اجراي آخرين نمايش زندگي خود روي صحنه تئاتر پارس با تئاتر وداع کرد، چه روزهاي خاطره‌انگيز را با آنها سپري کرده است. حتما مي‌گفتند اشک‌هاي آخرين اردشير سهرابي را که دو روز بعد از تعطيلي تئاتر پارس در فراق صحنه‌اي که دوست ديرينش بود جان به جان‌آفرين تسليم کرد.

وقتي به سالن تئاتر پارس وارد مي‌شويم اگر گروهي روي صحنه آن مشغول تمرين نباشند گمان مي‌کنيم وارد مخروبه‌اي شده ايم که سال‌هاست در آن نمايشي به صحنه نرفته است. صندلي‌هايي که خود به اندازه عمر سالن قدمت دارند ديگر بعد از گذشت سال‌ها توان پذيرايي از تماشاگران تئاتر را ندارند.