در مورد خشایار دیهیمی در ویکی تابناک بیشتر بخوانید

صحنه‌های این نمایشنامه یکی پس از دیگری نمودی است از روابط پیچیده‌ی انسان‌هایی که نمی‌توان آنها را سیاه، سفید یا حتی خاکستری دید. آدم‌های این نمایش رنگ خود را دارند. ترکیبی از رنگ‌های بی‌اسم. نه می‌توان به آنها حق داد نه می‌توان حق نداد. آنقدر در انحام کارهاشان مصمم هستند و آنقدر دلیل دارند که در لحظاتی می‌توان نتیجه گرفت که وظیفه‌ای جز این نداشته‌اند. آنها ناگزیر از چنین انتخابی بوده‌اند؛ جبری که طبیعت بر آنها روا داشته و آنها با آغوش باز آن را پذیرفته‌اند.