کلیات

میگرن (به فرانسوی: Migraine) یکی از گونه اختلالات سردرد نخستین است که ویژگی آن سردردهای ملایم یا شدید پی‌درپی است و غالباً با علائمی در دستگاه عصبی خودگردان همراه است. این واژه از زبان یونانی ἡμικρανία (hemikrania) گرفته شده‌است.

معمولاً سردرد بر نیمی از سر تأثیر می‌گذارد و ماهیتی ضربان‌دار دارد و از ۲ تا ۷۲ ساعت ادامه دارد. علائم همراه با آن می‌تواند شامل حالت تهوع، استفراغ، نورهراسی (افزایش حساسیت به نور) و پرشنوایی (افزایش حساسیت به صدا) باشد. درد به‌طور کلی با بالا رفتن فعالیت بدنی افزایش می‌یابد.بیش از یک سوم افراد مبتلا به سردردهای میگرنی آئورا یا نشانه‌های پیش‌درآمدی را دریافت می‌کنند: نوعی اختلالات گذرای دیداری، حسی، زبانی یا حرکتی که نشان می‌دهند سردرد به زودی شروع خواهد شد.

این باور وجود دارد که دلایل بروز میگرن ترکیبی از عوامل محیطی و ژنتیکی است. حدود دو سوم افراد مبتلا، سردردها را از خانواده به ارث می‌برند. نوسان سطح هورمون می‌تواند در بروز آن نقش داشته باشد. میگرن در زمان بلوغ، در پسرها کمی بیشتر از دخترها است، اما در حالت کلی، میان زنان حدود دو تا سه برابر بیشتر از مردان است. سردردهای میگرنی معمولاً در دوره بارداری کاهش می‌یابند. سازوکار دقیق میگرن ناشناخته است؛ البته این باور وجود دارد که میگرن به دلیل نوعی اختلال در رگ‌های خونی و عصبی باشد. نظریهٔ اولیه مربوط به افزایش قابلیت تحرک قشر مخ و کنترل ناهنجار یاخته‌های عصبی درد در عصب سه قلوی ساقه مغز می‌باشد.

توصیه ها برای مدیریت میگرن

اولین توصیهٔ مدیریتی برای این نوع از سردردها، استفاده از مسکن‌هایی مانند ایبوپروفن و استامینوفن است، همچنین برای تهوع و پیشگیری از حمله، استفاده از آنتی امتیک توصیه می‌شود. داروهای تخصصی‌تر میگرن شامل تریپتان‌ها یا ارگوتامین‌ها هستند که آنها را می‌توان برای کسانی توصیه کرد که مسکّن‌های ساده بر آنها تأثیر ندارند. در سراسر جهان بیش از ۱۰٪ از مردم در برخی از برهه‌های زندگی دچار میگرن شده‌اند.