در مورد مجموعه عکس در ویکی تابناک بیشتر بخوانید

لیبی پیش از انقلاب ۲۰۱۱ با درآمد سرشار نفتی، ذخایر ارزی قابل توجه، و سرمایه‌گذاری در زیرساخت‌های ملی، الگویی از توسعه نسبی در شمال آفریقا بود. مردم این کشور از خدمات درمانی رایگان، تحصیلات عالی بدون هزینه، و حتی وام‌های بدون بهره برای ازدواج یا خرید خانه برخوردار بودند. با وجود نظام بسته سیاسی، لیبی از ثبات اقتصادی و امنیت اجتماعی برخوردار بود. غرب که درگیر بحران‌های پی‌درپی اقتصادی و انرژی بود، با نقاب حقوق بشر و دموکراسی، پروژه‌ای هدفمند برای سقوط دولت مرکزی لیبی طراحی کرد تا تسلط خود را بر منابع انرژی این کشور تثبیت کند. با حذف قذافی، در‌های نفت و گاز به روی شرکت‌های غربی گشوده شد، اما در‌های جهنم بر مردم لیبی. امروز، این کشور شاهد جنگ داخلی، فقر گسترده، مهاجرت میلیونی، و شکاف‌های قومی و قبیله‌ای عمیق است. رؤیای آزادی، به کام تاریکی فرو رفت و مردم لیبی قربانیان ساده‌لوح حیله‌ای شدند که غرب با دقت طراحی کرده بود

مجموعه عکس : پیری در سایه فقر؛ چالش نسل سالخورده اوگاندا ، نگاهی صمیمی اما تلخ به سالخوردگانی دارد که در حاشیه شهرها و روستاهای اوگاندا با فقر، بیماری و تنهایی دست به گریبان‌اند. این تصاویر نشان می‌دهد که چگونه افزایش طول عمر، بدون وجود نظام حمایتی، به‌جای موهبت به چالشی طاقت‌فرسا برای نسل سالمند بدل شده است.

صدای لرزش شیشه‌ها مرا از خواب بیرون کشید. صبحی سیاه، مثل پرده‌ای نیمه‌سوخته بر شهر افتاده بود. ۲۳ خرداد، کمی پس از سه بامداد، اخبار یک جنگ، مثل دسته‌ای کلاغ اما این بار در سکوت، یکی پس از دیگری در کوچه‌ها پخش می‌شدند. این آغاز ماجرا بود. اما برای من، برای من، دو روز بعد، یعنی ۲۵ خرداد، در خیابان فلسطین تهران، چیزی تازه، سنگین و بی‌صدا اتفاق افتاد. پشت موتور یکی از همکارانم بودم، در خیابان‌ها می‌چرخیدیم، انگار دنبال انعکاس صداها می‌گشتیم؛ برای ثبت تصاویر؛ اما وقتی چیزی دستمان را نگرفت، مسیر را به سمت خبرگزاری تغییر دادیم. از خیابان ولیعصر پایین می‌رفتیم که صدایی مهیب، همه جا را در بر گرفت. میخواهم راستش را بگویم: موجودی نامرئی؛ موجودی که فقط تو میدانی که هست روی شانه‌هایم نشست؛ هرم نفس‌هایش را روی گردن و گونه‌هایم حس می‌کردم؛ دهانم خشک شده بود…ترس بود... بگذارید صادقانه‌تر بگویم: بعد از جداشدن از همکارم، میدان فلسطین را به سمت پایین کج کردم...! من از صداها دور می‌شدم، من می‌گریختم؟... و در آن مسیر، هرچه از محل حادثه دورتر می‌شدم، بیشتر حس می‌کردم از خودم جدا شده‌ام. ذهنم پر از آشوبی بود که جایی برای هیچ چیز دیگری نمی‌گذاشت؛ انگار کسی ناگهان یادش برود که کیست، کسی یا چیزی، من را از من ربوده بود؛ حس بی‌زمان بودن و نشناختگی، تا رسیدن به محل کار همراهم ماند. ۷۹ روز گذشته است؛ روزهایی که در بیشتر لحظه‌هایش، خواستم چیزی از آنچه گذشت بنویسم، اما شرم نمی‌گذاشت. تلاش کردم با دوستی درباره احساسم صحبت کنم و کمی آرام شوم، اما چندان نپایید؛ روز بعد دوباره همان ابر سیاه و سنگین، بالای سرم ظاهر شد. این عکس‌ها هم، عکسهایی که در میانه آشوب بیرون و درون گرفتم هرگز آرامم نکردند. در همه‌شان ردّی از ترس می‌بینم؛ ترس از دست دادن، ترس از دست رفتن؛ خام و بی‌جانند. مثل بازتاب لحظه‌ای که آن موجود نامرئی روی شانه‌هایم نشست.

پیش از جنگ‌های طولانی و تحولات سیاسی، افغانستان روزگاری کشوری با چهره‌ای مدرن، پرجنب‌وجوش و الهام‌گرفته از فرهنگ غرب بود. این مجموعه عکس ‌های نادر از دهه‌های ۱۹۵۰ و ۱۹۶۰، کابل و دیگر شهرهای افغانستان را در دوران آرامش و شکوفایی فرهنگی به تصویر می‌کشد؛ زمانی که زنان بدون حجاب در خیابان‌ها قدم می‌زدند، سینماها پررونق بودند و امید به آینده موج می‌زد

لیبی پیش از انقلاب ۲۰۱۱ با درآمد سرشار نفتی، ذخایر ارزی قابل توجه، و سرمایه‌گذاری در زیرساخت‌های ملی، الگویی از توسعه نسبی در شمال آفریقا بود. مردم این کشور از خدمات درمانی رایگان، تحصیلات عالی بدون هزینه، و حتی وام‌های بدون بهره برای ازدواج یا خرید خانه برخوردار بودند. با وجود نظام بسته سیاسی، لیبی از ثبات اقتصادی و امنیت اجتماعی برخوردار بود. غرب که درگیر بحران‌های پی‌درپی اقتصادی و انرژی بود، با نقاب حقوق بشر و دموکراسی، پروژه‌ای هدفمند برای سقوط دولت مرکزی لیبی طراحی کرد تا تسلط خود را بر منابع انرژی این کشور تثبیت کند. با حذف قذافی، در‌های نفت و گاز به روی شرکت‌های غربی گشوده شد، اما در‌های جهنم بر مردم لیبی. امروز، این کشور شاهد جنگ داخلی، فقر گسترده، مهاجرت میلیونی، و شکاف‌های قومی و قبیله‌ای عمیق است. رؤیای آزادی، به کام تاریکی فرو رفت و مردم لیبی قربانیان ساده‌لوح حیله‌ای شدند که غرب با دقت طراحی کرده بود

خلیج ودا در جزیره هالماهرا، به یکی از مراکز اصلی استخراج نیکل در جهان تبدیل شده و ۱۷٪ از تولید جهانی این فلز را به خود اختصاص داده است. اندونزی نیز با در اختیار داشتن ۴۲٪ از ذخایر نیکل جهان، نقشی کلیدی در بازار جهانی دارد. اما این توسعه صنعتی به بهای سنگینی برای محیط زیست و جوامع محلی تمام شده است.در پی ممنوعیت صادرات سنگ معدن نیکل در سال ۲۰۲۰، دولت اندونزی شرکت‌ها را به فرآوری داخلی وادار کرد. این سیاست موجب رشد سریع زیرساخت‌های صنعتی شد، اما پیامدهایی چون جنگل‌زدایی، آلودگی هوا و آب، و افزایش بیماری‌های تنفسی را به همراه داشت. بیش از ۵۳۰۰ هکتار از جنگل‌های گرمسیری از بین رفته و منابع آبی آلوده شده‌اند. معیشت سنتی ماهیگیران و کشاورزان نیز آسیب دیده و سبک زندگی بومیان در معرض تهدید قرار گرفته است.

بین سال‌های ۱۸۶۱ تا ۱۸۶۵، ایالات متحده آمریکا گرفتار یکی از خونین‌ترین و دردناک‌ترین درگیری‌های داخلی تاریخ خود شد؛ جنگی که نه تنها میان شمال و جنوب، بلکه میان ارزش‌ها، اقتصادها و هویت‌های متضاد درون یک ملت شعله‌ور شد. جنگ داخلی آمریکا با بیش از ۶۲۰ هزار کشته، عملاً چهره‌ی کشور را برای همیشه دگرگون کرد. در آن دوران که عکاسی هنوز صنعتی نوپا بود، لنزهای سنگین و زمان‌بر، با تمام محدودیت‌های تکنیکی‌شان، موفق شدند لحظاتی ناب، خاموش و صادقانه از این نبرد بزرگ را ثبت کنند. چهره‌های خسته‌ی سربازان، بیمارستان‌های میدانی، اردوگاه‌های موقت، اجساد بی‌حرکت و بیابان‌های گل‌آلود میدان نبرد، همه در قاب‌هایی جاودانه شدند که امروز، بیش از یک قرن بعد، همچنان گویای زخم‌های عمیق آن دوران‌اند. این مجموعه تصویری، روایتی بصری از سال‌هایی است که آمریکا در آینه خودش شکست؛ سال‌هایی که دوربین‌ها، تاریخ را بی‌کلام و بی‌قضاوت، ثبت کردند تا حقیقت باقی بماند.

این مجموعه عکس زندگی دشوار معدنچیان کولتان را در جمهوری دموکراتیک کنگو به تصویر می‌کشد؛ فلزی کمیاب که در ساخت تلفن‌های همراه، لپ‌تاپ‌ها و تجهیزات الکترونیکی حیاتی است. در حالی که تقاضای جهانی برای فناوری افزایش می‌یابد، این کارگران همچنان با دست خالی، تجهیزات ساده و در شرایط غیرایمن کار می‌کنند.

با گذشتن چند ورق از فصل پاییز، نشنال جئوگرافیک گزیده تصاویر فصل تابستان خود را منتشر کرد که می‌توانید در زیر آنها را مشاهده کنید.