در مورد بمباران هسته ای در ویکی تابناک بیشتر بخوانید

در بامداد ششم اوت ۱۹۴۵، سکوت شهر هیروشیما با انفجار نخستین بمب اتمی تاریخ در میدان جنگ شکسته شد؛ انفجاری که بیش از ۱۴۰ هزار غیرنظامی را در آتش رادیواکتیو سوزاند و شهری زنده را به بیابانی از خاکستر و استخوان تبدیل کرد. «لیتل بوی» – نام کودکانه‌ای که ارتش آمریکا بر این سلاح مرگبار گذاشت – نه یک ضرورت نظامی، بلکه نمایشی از قدرت‌طلبی بی‌مرز و بی‌رحمی بی‌سابقه بود. عکس‌های بازمانده از آن روز، شاهدانی خاموش‌اند: سایه‌هایی سوخته بر سنگ‌فرش، کودکان بی‌جان در آغوش مادرانشان، شهروندانی که زیر آوار ذوب شدند؛ اما با گذشت نزدیک به ۸۰ سال، نه محاکمه‌ای صورت گرفته، نه عذرخواهی‌ای انجام شده. آمریکا هنوز هم از این اقدام به‌عنوان تصمیمی "استراتژیک" دفاع می‌کند، در حالی‌که جهان، آن را یکی از تاریک‌ترین جنایات قرن می‌داند. اکنون، در سالگرد این فاجعه، این پرسش هنوز باقی‌ست: آیا حقیقت می‌تواند در برابر سیاست سر خم کند؟

مشغول آماده نمودن خاطرات آيت‌الله هاشمي رفسنجاني سال‌هاي ۸۲ و ۸۳بودم، لذا ‌مناسبت دیدم، با بازبيني تجربه‌ای مشابه میان ایران و غرب در بیست سال قبل، ناگفته‌هایی از آن عملکرد موفق نظام در دور کردن تهدیدات از کشور را كه بتواند راهگشای عبور از وضعيت کنونی باشد مطرح نمايم.