در مورد فاطمه روحانی در ویکی تابناک بیشتر بخوانید

خیلی پیش از آنکه "گیم‌نت" ها و "گیم‌سنتر" ها در گوشه و کنار شهرها سبز شوند و بابت گرفتن پول و حق عضویت، فرهنگ و سبک زندگی خاص خود را با "بازی" و به اسم بازی به کودکان تشنه سرگرمی و بازی تزریق کنند، این کوچه و خیابان‌ها بودند چنین وظیفه‌ای را بر عهده داشتند. کودکانی که در تعطیلات تابستانی و فراغت طولانی پس از یک سال تحصیلی بازی و زندگی را توامان در خنکای عصرهای تابستانی کوچه‌ها تجربه می‌کردند. تجربه‌هایی واقعی و ملموس؛ گروهی و گفتگو محور. با قهرها و آشتی‌ها؛ برد و باخت‌ها. تجربه‌های کوچک و کودکانه‌ای از جنس زندگی که خاطره می‌ساخت. البته امروزه با گسترش شهرنشینی و فرهنگ غالب آن دیگر کمتر شاهد بازی کودکان با شکل و شمایل سنتی آن هستیم و این اتفاق بیشتر در بافت‌های قدیمی‌تر و حاشیه‌ای شهرها قابل مشاهده است. لازم به ذکر است که باید حتما به این نکته توجه داشت که حضور کودکان در کوچه و خیابان گاها می‌تواند با خطرات و آسیب‌هایی همراه باشد که مستلزم نظارت کافی از سمت والدین و آموزش کافی کودکان است./عکس: فاطمه روحانی

شاید اگر بتوانیم چند نسل به عقب برگردیم و در کوچه پس‌کوچه‌های شهر قدم بزنیم، میتوانستیم افرادی را ببینیم که در پیاده‌رو و جلوی درب حیاط خانه‌شان نشسته‌اند. هر یک به منظوری. گروهی یا انفرادی. عده‌ای فقط نظاره گر عابرانند و در حال هواخوری. عده‌ای مراقب فرزندانشان هستند که در کوچه بازی می‌کنند. بعضی‌ها هم به بهانه گفتگو با همسایه‌ و هم محله‌ای‌ها. امروزه اما این شکل از فرهنگ شهرنشینی کمرنگ شده و شاید دیگر فقط بتوان در شهرهای کوچک و یا در مناطق حاشیه‌ای تر شهر این سبک از زندگی شهری را دید. رسم و فرهنگی که ریشه در دوستی و یکدلی و یکی دانستن همسایگان و اهالی یک کوچه با هم دارد./عکس : سارا سیدآبادی - فاطمه روحانی