کلیات

سرطان پروستات (به انگلیسی: Prostate cancer) که با نام کنسر پروستات نیز شناخته می‌شود، پیشرفت سرطان در پروستات است که غده‌ای در دستگاه تناسلی مردان است. بیشتر سرطان‌های پروستات آرام رشد می‌کنند، اما برخی نسبتاً سریع رشد می‌کنند. سلول‌های سرطانی ممکن است از پروستات گسترش یابد و به دیگر بخش‌های بدن برسند، به ویژه استخوان‌ها و گره‌های لنفاوی. این بیماری ممکن است در آغاز نشانگانی را بروز ندهد. در مراحل پیشرفته‌تر می‌تواند مشکلاتی را در ادرار کردن، خون در ادرار یا درد در ناحیهٔ لگن و کمر هنگام ادرار به وجود آورد. یک بیماری دیگر به نام هایپرپلازی خوش‌خیم پروستات نیز می‌تواند نشانگان مشابهی را پدیدآورد. یکی دیگر از علائمی که بعدها بروز پیدا می‌کنند شامل سطح پایین گلبول‌های قرمز است.

اخیراً محققان مرکز تحقیقات سرطان انگلیس و بیمارستان «آدن بروک» کمبریج، با مقایسه ۲۵۰ نمونه از تومورهای پروستات، موفق به شناسایی پنج نوع متفاوت سرطان پروستات شدند. هر یک از این پنج نوع سرطان پروستات دارای امضای ژنتیکی مجزا هستند و راه درمان متفاوتی دارند.

تشخیص بیماری

عواملی که خطر ابتلاء به سرطان پروستات را افزایش می‌دهند سن بالا، سابقهٔ خانوادگی بیماری، و نژاد می‌باشد. حدود ۹۹ درصد موارد در افراد بالای ۵۰ سال رخ می‌دهد. اگر یکی از خویشاوندان درجه اول به این بیماری مبتلا شده باشند، احتمال ابتلاء به بیماری دو تا سه برابر می‌شود. این بیماری در ایالات متحده بیشتر در میان سیاه‌پوستان آمریکا بروز پیدا می‌کند تا سفید پوست. دیگر عوامل دخیل در این بیماری شامل این موارد نیز هست: رژیم غذایی با سطوح بالای گوشت فرآوری شده، گوشت قرمز یا فراورده لبنی یا رژیم‌های غذایی که سبزی‌های خاصی را در خود ندارند. سرطان پروستات از طریق بافت برداری تشخیص داده می‌شود. تصویربرداری پزشکی نیز ممکن است بعداً انجام شود تا مشخص شود که آیا سرطان به دیگر بخش‌های بدن سرایت کرده‌است یا نه.

پیش‌گیری و درمان

غربال‌گری سرطان پروستات بحث‌برانگیز است. تست‌هایی که بر روی پادگن ویژه پروستات میزان تشخیص سرطان پروستات را افزایش می‌دهد، اما سطح مرگ و میر را کاهش نمی‌دهد. خدمات پیشگیری ایالات متحده پیشنهاد می‌کند که غربالگری با استفاده از PSA استفاده نشود، چرا که مشکل تشخیص و درمان غیر ضروری را دارد، چرا که بیشتر سرطان‌های تشخیص داده شده بدون علامت می‌مانند. USPSTF نتیجه‌گیری می‌کند که منافع احتمالی آزمایش از ضررهای مورد انتظارش بالاتر نیستند. در حالی که به نظر می‌رسد مهارکننده های-ردوکتاز ۵ آلفا خطر ابتلای کم ریسک را کاهش می‌دهند، تأثیری بر خطر ابتلای پر ریسک ندارند.به نظر می‌رسد که مکمل‌های غذایی مانند ویتامین‌ها یا مواد معدنی تأثیری بر روی خطر ابتلاء ندارند.

بسیاری از موارد می‌توانند بدون خطر تحت نظارت فعال یا انتظار هوشیارانه قرار بگیرند. دیگر درمان‌ها شامل عمل جراحی، پرتودرمانی، هرمون درمانی یا شیمی‌درمانی قرار بگیرند. وقتی که سرطان تنها در پروستات بروز پیدا می‌کند ممکن است قابل درمان باشد. برای کسانی که بیماری به استخوانشان سرایت کرده، داروهای مسکن، بیس فسفونات‌ها و درمان هدفمند از جمله درمان‌هایی هستند که می‌توانند مفید باشند. نتایج درمان به سن بیمار، دیگر مشکلات سلامتی، و گستردگی و میزان هجوم سرطان بستگی دارد. بسیاری از بیمارانی که به سرطان پروستات دچارند از خود بیماری تلف نمی‌شوند.

درمان دارویی

در درمان دارویی این نوع از سرطان از هورمون درمانی و شیمی درمانی استفاده می شود. هورمون تراپی در این سرطان براساس سرکوب آندروژن (هورمون های جنسی مردانه) است تا از رشد سلول های سرطان پروستات جلوگیری کند.مهم ترین آندروژن های بدن تستوسترون و دی هیدروتستوسترون هستند.علاوه بر بیضه ها، غدد آدرنال نیز در ساخت این آندروژن ها مسئول هستند. از دسته های دارویی مختلفی برای هورمون درمانی استفاده می شود. انتخاب نوع دسته این داروهاو این که در چه مرحله ای استفاده شوند از تصمیماتی است که پزشکان درمان‌گر باید بگیرند.