در مورد گویش در ویکی تابناک بیشتر بخوانید

زنده نگه داشتن لهجه‌ها در کنار کار پژوهشی، به تولیدات رسانه‌ای هم نیاز دارد. صفحه «من لهجه دارم» یک تلاش دلنشین و فاخر برای آشنا کردن ایرانیان با لهجه‌ها، گویش ‌ها و زبان‌های رایج در ایران است. این صفحه به زبان فارسی در جغرافیای ایران خود را محدود نکرده و حتی به لهجه‌ها و گویش ‌های کشور افغانستان هم پرداخته است.

زبان آسی که یکی از زبان‌های کهن ایرانی است، امروزه در جمهوری های اوستیای شمالی-آلانیا (قفقاز شمالی-روسیه)، اوستیای جنوبی، اینگوشتیا، کاباردینو بالکاریا و برخی نواحی شرقی گرجستان رایج است. این زبان دو گویش «ایرونی» و «دیگوری / دیغوری» دارد که گویش ایرونی گستردگی بیشتری داشته و گویش ادبی به شمار می رود. مردم اوستیا سرزمین خود را ایرستون می‌نامند و زبان آسی تنها بازمانده از زبان های سرمتی، سکایی و آلانی است که همچنان بیش از 500 هزارنفر گویش وَر دارد. ساکنان جمهوری های اوستیای شمالی و جنوبی از سال 2003 روز 15 مه را به عنوان روز زبان آسی (اوستیایی) جشن می گیرند. در این روز در سال 1899 نخستین مجموعه از اشعار کاستا ختاگوروف، شاعر ملی مردم اوستیا منتشر شد؛ مجموعه ای که آغازی بود بر ادبیات آسی در روسیه. بخشی از اجرای یک گروه بر اساس این زبان ایرانی را در تابناک می‌بینید و می‌شنوید.

در حالی که مغفول ماندن آموزش به زبان مادری، همواره مورد انتقاد بسیاری از کارشناسان آموزشی در کشورمان قرار دارد، وزیر آموزش و پرورش، از تدوین دستورالعملی ویژه خبر می‌دهد که به جهاتی به شدت نگران کننده است.