کاروان ایران در بلاتکلیفی مطلق در پی تحصیل آرزوی خام + فیلم

شاید هیچ‏کس تصور نمی‏کرد بازیهای آسیایی به عنوان رویداد چند ورزشی قاره‏ای پس از 60 سال آنچنان اهمیت یابد که ملل قاره کهن همچون المپیک برای قهرمانی در آن به تکاپو بیافتند اما تفکراتی که 1950 همزمان با نخستین دوره این بازیها در حد یک رویا تلقی می‏شد، امروز در بازیهای ورزشی پرجمعیت ترین قاره جهان کاملاً در دسترس تلقی می‏شود اما برخی اتفاقات نیز مسیری معکوس یافته که از این باب شاید تردید جدی متولیان ورزش ایران به تصاحب جایگاه چهارم رویدادی که روزگاری کاروان کشورمان نایب قهرمانی‏اش را با فاصله چشمگیر از سایر مدعیان از آن خویش ساخته بود، از مشخص‏ترین این تغییرات معکوس و عقبگردها باشد. عقبگردها که تحققش با توجه به شرایط مبهم ورزش کشور و تقابلاتی که بعضاً رسانه‏ای می‏شود، ناممکن جلوه می‏کند.

به گزارش خبرنگار ورزشی تابناک؛ تنها دویست روز یا بیست و چند هفته تا شانزدهمین دوره بازیهای آسیایی باقی است و چینی‏ها با پایان این روزشمار بار دیگر همچون المپیک میزبان یک رویداد بزرگ ورزشی خواهند بود که تمامی مسابقاتش را در گوانگ ژو متمرکز کرده‏اند و بدین شکل دومین میزبانی این رویداد را به فاصله بیست سال تجربه می‏کنند؛ تجربه‏ای که با اوج گرفتن ورزش این کشور بیش از هر زمان همراه شده و به طور حتم با قهرمانی این کشور به فاصله چشمگیر از دیگر کشورهای رقیب، خاطره‏ای شیرین را از شانزدهمین دوره این بازیها باقی خواهد گذاشت.

بیست و هشت رشته المپیکی و چهارده رشته غیرالمپیکی مجموعه ورزش‏هایی است که نمایندگان 48 کشور آسیایی در آن به جدال خواهند پرداخت و حدود 1400 گردن آویز را در این رویارویی میان خویش تقسیم می‏کنند که ایران نیز با هدف گذاری برای تصاحب چند ده نشان زرین در کنار گردن آویزهای متعدد نقره و برنز، در پی سکوی چهارم آسیا است؛ سکویی که اگرچه رئیس کمیته ملی المپیک و رئیس وقت سازمان تربیت بدنی وعده‏اش را در شور ششمی ایران در بازیهای آسیایی دوحه داده و حالا به هیچ عنوان قصد عقب نشینی ندارد، حتی اگر دبیرکل کمیته با تردید از چنین امکانی سخن به میان آورد و تکرار ششمی دوره پیشین را در دسترس تر تلقی کند.

با این حال شاید همین درجا زدن شیرین نیز برای کشورمان تحقق نیابد و چهارمی برای کاروانی که روزگاری قدرت دوم ورزش آسیا نام گرفت، به زعم گروهی حکم آرزویی خام را یابد و در مختصات کنونی ورزش آسیا که تمرکز بیش از حد ظرفیت‏های مدال آوری در شرق و جنوب شرقی قاره مشهود است، تکرار عناوین گذشته نیز اتفاق چندان ساده‏ای ارزیابی نمی‏شود و حتی چه بسا ششمی نیز دیگر برای ایران به دست نیاید، کما اینکه اگر در دوره پیشین درخشش غیرقابل انتظار برخی رشته‏های رزمی همچون کاراته و تکواندو نبود، ایران جزو شش کشور اول قاره در زمینه ورزش قرار نمی‏گرفت و طبیعتاً وعده سومی یا همان چهارمی داده نمی‏شد.


البته تنها سقف مشخص توان فنی کاروان ایران در قیاس با سایر رقبای حاضر در این آوردگاه بزرگ برهانی برای تشکیک در چهارمی، پنجمی و حتی ششمی نیست، بلکه بلاتکلیفی داخلی نیز در این زمینه نقش آفرین شده است. تشکیل ستاد بازیهای آسیایی در سازمان تربیت بدنی همچون کمیته ملی المپیک که متولی رسمی کاروان‏های ورزشی ایران در بازیهای بین‏المللی است، به زعم برخی کارشناسان به عنوان موازی کاری یکی از آفاتی است که می‏تواند با دو سر شدن تصمیم‏گیرنده و به تبع آن اختلافات در تصمیمات اصلی پیرامون تیم‏های اعزامی، به بلاتکلیفی دامن بزند و عملاً این اختلافات برخی از فرصت‏های مدال آوری ایران را بر باد دهد.

فدراسیون‏های ورزشی که نمی‏توانند میان کمیته ملی المپیک و سازمان تربیت بدنی، یکی را انتخاب کنند و ملزم به رعایت قواعد موجود هستند، سطح بلاتکلیفی را در چنین شرایطی مطلق ارزیابی می‏کنند و اگر روئسای این دو نهاد صراحتاً و بارها نیز اعلام کنند مشکلی با هم ندارند اما قطعاً حاضر نخواهند شد بگویند هدف و برنامه‏هایشان برای بازیهای آسیایی گوانگ ژو یکسان و هماهنگ و موزون است که چنین نیست و علی سعیدلو و محمد علی آبادی در جلسات مختلف مواضعی متفاوت با هم در زمینه‏های مختلف از جمله بازیهای آسیایی اتخاذ می‏کنند. نگرانی‏ها طبیعتاً با این تفاوت دیدگاه‏ها که نسبت به ادوار پیشین بیش از هر زمان است، دامن زده می‏شود اما چاره چیست؟

آیا با استعفای محمد علی آبادی از ریاست کمیته ملی المپیک این بلاتکلیفی پایان می‏پذیرد و آرامش کامل به ورزش کشور باز می‏گردد یا ورزش ایران در آستانه این بازیها، با این اتفاق تحت فشارهای اینچنینی متزلزل شده و درگیر ماجرای انتخاب رئیس جدید خواهد شد که برای چندین ماه دیگر نیز تفکرات بسیاری از مسئولان ورزشی را تحت تاثیر قرار خواهد داد و تمرکز و انرژی مدیر میانی را به کلی هدر خواهد داد؟ آیا علی آبادی تا بازیهای آسیایی باقی خواهد ماند و ناکامی در این بازیها به نامش ثبت خواهد شد یا او زودتر از آنچه انتظار می‏رود کرسی‏اش را در شرایطی خارج از فشار تحویل خواهد داد؟ آیا سعیدلو تا آخر کار باقی خواهد ماند یا اتفاقی دیگر در فاصله 200 روز به این بازیها، اوضاع را دگرگون خواهد ساخت؟

چنین پرسش‏های بی‏پاسخی باعث شده رسانه‏ها نیز دچار سردرگمی شوند و با تغییرات لحظه‏ای مختصات درگیری‏ای که اصلاً وجود ندارد(!)، نتوانند فرجام دو متولی ورزش که اتفاقاً از یک طیف و گروه سیاسی هستند، تشخیص دهند. با این حال من حیث المجموع، تلاش برای عدم کشیده شدن برخی اختلافات غیرقابل انکار به بدنه فدراسیون‏ها و تیم‏های ملی، شاید حداقل و عملی ترین خواستی باشد که می‏توان از کمیته ملی المپیک و سازمان تربیت بدنی توقع داشت؛ توقعی به حق که در ادبیات برخی ورزشی‏ها تلویحاً آمده و متذکر شده‏‏اند در این فاصله اندک به بازیها به سمت و سویی نرویم که همچون برخی ادوار پیشین، فدراسیون‏ها در سه گروه مخالف کمیته، درگیر با سازمان ورزش و اندک فدراسیون‏های هماهنگ با هر دو نهاد طبقه بندی شده و توزیع اعتبارات تیم‏های ملی‏شان برای این بازیها نیز تحت‏الشعاع همین تقسیم بندی‏های نامرئی قرار گیرد.