هم ايرانیاند هم اروپايی، هم فارسی ميدانند هم تركی؛ صورتشان هم شبيه آريايیهاست، هم شبيه گلادياتورها و وايكينگها، قدشان بلند است و مهربانیشان همچون محبت مردم ايل به مهمانها. مسلمان شيعهاند، كارشان دامداری و كشاورزی؛ به سبک همه روستاييان، مرغ و خروس و غاز هم نگه میدارند. روستای زرگر در 30 کیلومتری قزوین و 100 کیلومتری تهران، در شهرستان آبیک قرار دارد و این مردمان آنجا ساکنند. به روایتی در جنگ بین ایران و روم، 200 نفر از رومانوها به دست پادشاه ایران اسیر شدند و چون اندامهای قوی داشتند، مورد عفو قرار گرفته و در نزدیکی شهر قزوین ساکن شدهاند. این روایت را درباره انسانهای برجای مانده از یک رویداد تاریخی میبینید.
تا کی می خواهید این اشتباهات و افسانه ها را تکرار کنید؟ اول که محال است یک گروه کوچک قومی در بیش از 1400 سال هویت نژادی و فرهنگی خود را حفظ کند. دوم اینکه آنها رومنی هستند و از اقوام کولی هستند و زبانشان هم جزو زبان های هندی است که خود جزو زبان های هند و اروپایی است و واژه های هم ریشه ای با سایر این زبانها، از جمله فارسی، کردی، بلوچی، و .." دارد. واقعا کسر شان سایتی مثل تابناک است که این افسانه ها را سر هم کند و تکرار کند. ضمن اینکه در فارسی از روم صفت و اسم "رومی" ساخته می شود و رومانی که شما نوشته اید تلفظ غلط یک سفت انگلیسی است که خود آن با یک پسوند لاتینی "-anus" ساخته شده است.
سوژه خوبی برای تحقیق است. محققان بیشتر بررسی کنند.کلمات مشترک و خط متفاوت از ایرانی خود دلیل متقنی برای بررسی بیشتر است.در صورت اثبات از این فرصت می شود استفاده کرد برای تبادلات فرهنگی، خواهر خواندگی این روستا با یکی از روستاهای کشور مبداء
البته ترکهای زرگر هستند که چشم آبی و موی طلایی دارند
مقداریشون در جنوب ایران در اطراف شیراز هم زندگی می کنند
و جاهای مختلف پخش شدند این زبان هم که حرف میزنند
بعضی از طوایف ترک ، زبان رمزی مخصوص به خودشان را دارند که
بهش قوش دیلی می گویند کتابی هم در مورد زرگهای اطراف شیراز نوشته شده
به اسم زرگران ختایی که چند سال قبل چاپ شد
چشم آبی و موی طلایی در بین خیلی از ایلات ترک وجود داره و مخصوص به
زرگرها نیست