زندگی در مسیر
عکس و متن: محمد جلایی
راه آهن مازندران را باید نخستین گام‌های گسترش خطوط راه آهن در کشور دانست. نقطه مبدایی که همین حالا یکی از مقاصد لوکوموتیو‌ها و کوپه‌های شلوغ قطار‌های پایتخت و دیگر شهر‌های کشور است. قاب‌های سبزرنگ کوپه قطار‌های مازندران نه تنها سبزی جنگل و آبی و خاکی رودخانه‌های بکر این استان را تصویر می‌کنند، بلکه نمایشگر حیاتی هستند که گویی اصلا به سبب حضور همین ریل‌های زنگ زده و صدای سوت‌های ممتد قطار‌ها در اطراف راه آهن شکل گرفته اند.
روایت مستند بی حضور آدمی مدرک بزرگی برای اثبات خود کم دارد. چهره‌های عادت کرده به هوای شرجی مازندران و دستان کهنه کارگران کارخانه‌های نساجی-که دیگر نیست-گواه حجم حضور حیات در مسیر ریلی سبزرنگ قائمشهر است؛ شهری کوچک با خاطره‌هایی بزرگ که صدای قطار و چرخ‌دنده‌های ماشین ریسندگی را باید در تاریخ آن شنید. حالا، اما خبری از نخ و الیاف و رنگرزی در این شهر نیست و بسیاری از مردان و زنان خاک خورده این دیار عصر‌های خود را در حاشیه ریل راه آهن سپری می‌کنند و قطاری هم اگر بیاید چند ثانیه‌ای از جای خود بر می‌خیزند تا خطر رفع شود و دوباره زندگی روی ریل خود بیافتد!
غیر قابل انتشار: ۰
در انتظار بررسی: ۲
انتشار یافته: ۴
با ۲۰ سی تا کشته رسیدگی نمیشه باید بالای چند صد نفر بشه تا درستش کنن .روابط عمومی.... عشقه.... کاش مردم محلی تلاش کنند و خدمات توریستی باکلاس و زیبا و ارزان قیمت ایجاد کنند ....چون مسیر قطار نعمت بزرگیست و باید ازش بهره فراوانی ببرند .... من به شخصه خیلی خوشم میاد از سفر با قطار به شمال و لی حقیقتا خدمات در این مسیرها خیلی خوب نیست ...منظورم خدماتی که بوی رونق بدهد و مسافر احساس کند سفر مهیج و خوبی انتخاب نموده است ...بومیان عزیز ، صد در صد بهداشت فراموش نشود...
به نظر می‌رسد که عبور خط قطار در داخل شهر آنرا تبدیل به یک سلاح سرد کرده است.