سوال دانشجوی نمونه کشوری از مسئولان و پاسخ وزیر
«با این وضع چرا باید در ایران بمانم؟!»؛ این سوالی است که اخیر یکی از دانشجویان نمونه کشوری از مسئولان پرسیده است. سوالی که نه مختص به آن دانشجو، که سوال بسیاری از دانشجویان ایرانی است.
«با این وضع چرا باید در ایران بمانم؟!»؛ این سوالی است که اخیر یکی از دانشجویان نمونه کشوری از مسئولان پرسیده است. سوالی که نه مختص به آن دانشجو، که سوال بسیاری از دانشجویان ایرانی است.
به گزارش «تابناک»، این را میشود از در پیش گرفتن مهاجرت توسط بسیاری از دانشجویان نمونه ایرانی دریافت. دانشجویانی که وقتی در زمره نخبگان و افراد نمونه قرار میگیرند و راه برای مهاجرتشان هموارتر میشود، بیشتر با این سوال دست به گریبان میشوند که چرا نروند و بمانند؟
سوالی کلیدی که سرچشمه بسیاری از مهاجرتهای دانشجویی از مبدا کشورمان است. همان مهاجرتهایی که فرار مغزها نام میگیرند و گاه طرح و نقشههایی برای مقابله با آن در دستور کار قرار میگیرد، اما چون جامع و کامل نیستند، اثربخشی به دنبال ندارند.
درست مثل دایر کردن جشنواره دانشجویان نمونه کشوری که قرار بوده به تقدیر از دانشجویان برتر و ارائه تسهیلاتی به آنها برای جلوگیری از خروج شان از کشور گره بخورد، اما آنقدر از اهدافش دور مانده که تلاش برگزار کنندگان آن، کمتر دیده شدنش است!
جشنوارهای که شرکت کنندگان موفق در آن هم دیده نمیشوند. این را میشود از گلایههای گاه و بی گاه برخی از ایشان دریافت. امثال دانشجویی که در دوره اخیر این جشنواره برگزیده شد و زمانی که برای صحبت کردن پشت تریبون رفت، با اشاره به شرایط نامناسب کسب و کار و نبود امنیت شغلی در کشور از مسؤلان حاضر در جلسه سؤال کرد: «با این وضع چرا باید در ایران بمانم؟!»
سوالی که در حضور معاون اول رییس جمهور و وزرای علوم و بهداشت مطرح میشد و اگر سازوکارهایی مانند در نظر گرفتن امتیاز برای جذب این دانشجویان کارآمد و سودمند بود، نیازی به طرح آن نبود. سوالی که وزیر بهداشت کوشید به آن پاسخ دهد و نتیجه تلاش وی تاکید بر این نکته بود که «وقتی به سن ما برسید، نتیجه کارتان را خواهید گرفت»!
جملهای که وزیر پیرو آن، دستور جذب این دانشجویان به عنوان مشاور خودش را صادر میکند تا مشخص شود که ساختار جذب نخبگان در کشورمان تا چه اندازه ناقص و پر اشکال است؛ ساختاری که در آن اگر وزیر لطف کرده و نخبگان را به عنوان مشاور خود انتخاب کند، تا زمان حضور وی در کابینه لقمه نانی به ایشان خواهد رسید و اگر همین لطف هم نباشد، هیچ بهرهای نخواهد برد و بهترین راه پیش رویشان، مهاجرت است.
ببنید و قضاوت کنید:
گزارش خطا
غیر قابل انتشار: ۱
در انتظار بررسی: ۰
انتشار یافته: ۱۵
هیچ کس در ان سوی ابها برای این اقایان مشاور فرش قرمز پهن نکرده تازه برای اقامت گرفتن باید سختی های زیادی را تحمل کنند تا امتیاز انها مورد قبول کشوران مهاجر پذیر قرار بگیرد و بیشتر مدعیان نخبه بودن ایرانی پس از طی مراحل قانونی هنگامی که از لحاظ علمی مورد سنجش قرار میگیرند دست از پا دراز تر به ایران بر میگردند
پاسخ ها
محمد
| ۲۲:۳۵ - ۱۳۹۷/۱۲/۱۴
من هم در وضعیتی مشابه این دانشجوهای ممتاز قرار دارم و اگر برای ارسال مدارکم اقدام می کردم احتمالا من هم جزو این برگزیدگان بودم و نگرانی هاشون را کاملا درک می کنم. در مورد سوال اون دختر خانم، بهترین جواب رو به نظر من وزیر داد. در این مملکت فرصت خدمت به هم وطن وجود داره که این کار بیشترین رضایت رو می تونه برای فرد ایجاد کنه. شعار نمی دم. از ته دل می گم. نفسم هم از جای گرم نمی یاد بلکه با گوشت و پوست و خونم کلی مشکلات رو تجربه کردم. چند ساله که مدیر عامل یک شرکت دانش بنیان هستم که با دو تا از اساتید و یکی دو تا از دوستام زدیم و به همین دلیل با مشکلاتی مثل فساد اداری و بروکراسی هایی که توی این مملکت وجود داره آشنا هستم. ببینید، باید عاشق بود و عاشقانه زندگی کرد و وقتی که این طور باشی، خدا هم کمک می کنه. در مورد اون درخواست دوست محترممون هم که به دنبال گرفتن جذب در داشگاه برای ۴۰ برگزیده بودند متاسفم. متاسفم که در این سیستم آموزشی به یک دانشجوی دکتری مون اینقدر اعتماد به نفس ندادیم که همه دوست دارند آویزون دولت بشن و خودشون رو به این سیستم وصل کنند و کارمند بشن. که چی؟ که آیندشون تامین باشه. آینده رو دولت و وصل بودن به دولت و استخدام رسمی شدن و هیات علمی شدن نیست که تضمین می کنه. خداست که آینده افراد دست اونه، توانایی های فرد هست که آینده رو می سازه. کارمند شدن، حتی استاد دانشگاه شدن یک سقف روی سر افراده که نمی ذاره پیشرفت کنن، ولی عده ای دوست دارند یک سقف باشه بالا سرشون که بارون نیاد، به فکر رشد که نیستن... من واقعا خجالت کشیدم از خودم وقتی دیدم یک جوون مملکت داره جلوی وزیر و معاون رئیس جمهور التماس می کنه که ما رو تو رو خدا جذب هیات علمی کنید. این همه فضا و ظرفیت برای کار توی کشور ریخته، برید کار کنید توی اون ها و ثروت خلق کنید و خودتون بهره ببرید و به مملکت هم بهره برسونید و جلوی دولتی ها برای این که از پول نفت ارتزاق کنید و خودتون رو به سیستم سنگین دولت وصل کنید و قاطی بقیه کارمندهای بدون بهره وری بشید و صبحتون رو بیهوده شب کنید کوچیک نکنید و سرتون رو خم نکنید...
خدمت همه کسانی که این ویدئو را می بینند:
بنده با ارشد مهندسی از دانشگاه شیراز در رشته مهندسی آی تی در آزمون استخدامی دستگاه های اجرایی شرکت کردم و بدون هیچگونه سهمیه ای موفق به کسب رتبه 1 در آزمون شدم.
در مصاحبه تخصصی سازمان مربوطه نیز نمره من بالاتر از فردی شد که 17 سال در آن سازمان بصورت قراردادی و با پارتی بازی کار می کرد و با اختلاف زیاد در آزمون کتبی رتبه دوم را کسب کرده بود.
علاوه بر این مسائل بر 2 زبان خارجی تسلط کامل دارم. (انگلیسی و فرانسه)
و در حوزه IT خود را از لحاظ فنی با افرادی که 20 سال سابقه کار دارند فقط می توانم مقایسه کنم.
در نهایت پس از گزینش های عجیب و غریب و ثابت کردن برادریمان در یک پست بسیار تخصصی مشغول شدیم.
نظرسنجی
آیا به عنوان زن حاضرید با مهریه 14 سکه «بله» را بگویید؟








