ترسناک ترین حریف ایران در جام ملتهای آسیا را بشناسید؛ کی روش و غول سه سر!

تیم ملی فوتبال ایران برای انجام ماموریتی مهم و دشوار که بیش از چهار دهه است بر دوشش سنگینی می کند، یک ماه و نیم دیگر(17دی ماه) در نخستین بازی اش در جام ملتهای آسیا به میدان می رود، اما شواهد و قرائن نشان می دهد این بار هم قوی ترین حریف ایران در راه قهرمانی آسیا، تیمهای ژاپن، کره جنوبی ، عربستان ، استرالیا و ... نیستند بلکه خودمان هستیم!

به گزارش تابناک ورزشی، طی چند دهه اخیر هربار در آستانه رقابت های جام ملتهای آسیا که فتح آن به تابوی فوتبال ایران بدل شده است، با نگاهی به فهرست ستاره های حاضر در تیم ملی گفته ایم؛ این بهترین تیم تاریخ ایران است و با این همه مهره سرشناس و تراز اول، شانس نخست قهرمانی هستیم اما به مسابقات که می رسیم به دلایل مختلف که اغلب تنها فنی نیستند، مقابل رقبای هم قاره ای کم می آوریم و چهار سال بر حسرت مان می افزاییم. 

به طور قطع تیم ملی کنونی فوتبال ایران، با ثبات ترین و مجهز ترین تیم بزرگسالان ایران در طول تاریخ محسوب می شود، چه برخلاف اغلب ادوار گذشته مربی بادانش و کاردانی بالای سر خود می بیند که طی هشت سال گذشته در کارش تداوم و ثبات داشته است و از لحاظ امکانات و تدارکات نیز قابل قیاس با هیچ نسل دیگری نیست. این تیم تازه چندماه است که از بالاترین سطح و کلاس فوتبال جهان یعنی جام جهانی برگشته است و گرچه موفق به رقم زدن نخستین صعود از مرحله گروهی این تورنمنت نشد اما برای اولین مرتبه چهار امتیاز از سه بازی اش اندوخت و فقط یک باخت (آن هم مقابل تیم پرستاره اسپانیا و با یک گل تصادفی) را تجربه کرد. حتی منتقدان کی روش هم می دانند که اگر تیم ما کمی خوش شانس بود با همین مقدار امتیاز هم می توانست صعود تاریخی را رقم بزند.

کی روش این بار در خطوط مختلف بهترین های آسیا را در اختیار دارد و در هیچ یک از پست ها نگرانی بابت افت یا مصدومیت ناگهانی یک ستاره خاص ندارد چرا که مرد پرتغالی طی هشت سال حضورش روی نیمکت تیم ملی، به معنای واقعی کلمه یک «تیم» ساخته و وابستگی به یک ستاره را که عادت تاریخی فوتبال ایران بود، از بین برده است. برخورد محکم و دیسیپلین حرفه ای او، ریشه بازیکن سالاری را خشکانده و احتمال رویش هر نوع «باند درون تیمی» نظیر آنچه در برخی ادوار گذشته باعث ناکامی تیم ملی شد را از بین برده است. کل بازیکنان لیست، در یک سطح برابر هستند و کسی خود را بالاتر و برتر از هم تیمی هایش نمی داند، روح بازی تیمی و فداکاری برای نتیجه گیری جمعی، میان یک یک بازیکنان جریان دارد و هیچکدام حضور در ترکیب اصلی و شماره ای خاص را حق مسلم خود نمی پندارد.

پس می بینیم که مجموعه ای که کارلوس کی روش ساخته و در اختیار دارد، نه با بحران مهره مواجه خواهد شد، نه مشکل دانش فنی روی نیمکت دارد، نه کم تجربه و تازه کار است و البته نه درگیر انشقاق درون تیم خواهد شد. پس چه چیز می تواند مانع قهرمانی و آمدن جام چهارم قهرمانی آسیا به ویترین افتخارات فدراسیون فوتبال شود؟ پاسخ را باز هم باید در خودمان جستجو کنیم. 

1- تشدید اختلافات داخلی و ادامه کشمکش بر سر مسایل پوچ

اگر از اهالی فوتبال ایران درباره خصوصیات کی روش پرسیده شود؛ بعید است که حتی یک نفر به درایت و توانایی فنی این سرمربی تراز اول جهانی تردید و تشکیک وارد کند حتی بازیکنانی که با او کار کرده و توسط مرد پرتغالی کنار گذاشته شده اند هم به خود اجازه نمی دهند که دانش و کاربلدی این مربی را زیر سوال ببرند اما احتمالا، قریب به اتفاق مربیان و مدیران روی خصوصیات شخصیتی او که از روحیه مبارزه طلبی و تمامیت خواهی اش نشات می گیرد، به عنوان نقطه ضعف انگشت می گذارند.

آنچه اما روشن است فدراسیون فوتبال ایران به عنوان متولی اداره این رشته ورزشی در کشور، تشخیص داده تا کی روش را با همین خصوصیات رفتاری و شخصیتی (با وجود دردسرهای متعدد) در راس کادرفنی تیم ملی حفظ کرده و از مواهب فنی اش بهره مند شود و پروژه همکاری با وی را به رغم قرارداد هنگفت نسبت به ارقام مرسوم در این سطح ، تا پایان جام ملتهای آسیا 2019 تمدید کند. پس ما برای استفاده از علم و کارایی این مربی، پول زیادی خرج کرده ایم و حق داریم که بیشترین بهره را نیز از این سلاح علیه حریفان مان ببریم. 

واضح است که باز گذاشتن دروازه مباحث بی ثمر و پایان ناپذیر میان دو خارجی ( برانکو و کی روش) که هر دو در حیطه وظایف خود موفق بوده اند و منابع مالی عظیمی صرف حفظ شان شده ، ناشی از بی تدبیری ما و مدیران مان است. ضروری است که در بالاترین سطوح فوتبال و ورزش کشور برای توقف این بگومگوهای بی حاصل برای منافع فوتبال ملی، تصمیمی ضربتی گرفته شود و حداقل درفاصله کوتاه باقیمانده تا جام ملتهای آسیا، توپ این جنگ قدرت بین دو مربی اروپایی از حیاط فوتبال ایران جمع شود. مصاحبه های بی مورد و وصله های عجیب و غریبی که دوطرف هر هفته نثار یکدیگر می کنند و البته در آستانه رقابت های مهم طرف مقابل این اقدامات روانی و شفاهی را بعضا به کارشکنی های عملی ارتقا می دهند!

2- فوتبال را با دست خودمان تعلیق نکنیم و دشمن شاد نشویم

همه اینها در حالی است که از اساس تیم ملی ایران شانس حضور در جام ملتهای امارات 2019 را پیدا کند. خبری که این روزها عربستان و امارات به واسطه خصومت سیاسی با کشورمان و سایر رقبای درجه یک آسیا بخاطر ترس از قدرت شاگردان کی روش برای شنیدنش گوش تیز کرده اند، خبر « تعلیق » فوتبال ایران است. 

تابناک از بدو شکل گیری بحث بازنشستگی مدیران فدراسیون، طرف قانون ایستاده و لزوم احترام و تبعیت از مصوبه مجلس را مورد تاکید قرار داده است و استدلالش هم بر این پایه استوار است که همه مدیران ارشد فعلی فدراسیون، قدرت و جایگاه کنونی خود را از «دولت» و «مناصب» دولتی که داشته اند، به ارث برده اند و از این راه برای بالارفتن از پله های ترقی در فوتبال ایران استفاده کرده اند و حالا هم باید تابع قانون باشند اما اوج کج سلیقگی است که در آستانه یکی از مهمترین رویدادهای ورزشی آسیا، سراغ اجرای قانون در جایی برویم که جز لطمه ملی برای حیثیت و منافع کشور در پی نخواهد داشت.باید دندان روی جگر گذاشت و هر اقدامی را به بعد از جام ملتهای آسیا و برگزاری مجمع فدراسیون موکول کرد تا گزندی به فوتبال ایران وارد نشود و قانون هم پیاده شود.

3- قطع شریان حیاتی تیم ملی با تخریب جو روانی و رگ مالی

از عقل و منطق سلیم خارج است که یک ماه مانده به این میدان بزرگ رقابت، پشت تیم ملی را خالی و بخاطر لجبازی با چند مدیر، پشتیبانی از تیم ملی را متوقف کنیم. تیم ملی در فرصت باقیمانده مهمترین برهه آماده سازی اش را در پیش خواهد داشت؛ مقطعی سرنوشت ساز شامل اردوی اصلی و نهایی که در بهترین کمپ کشور قطر برپا خواهد شد و انجام بازی های تدارکاتی آخر که چهره واقعی تیم را خواهد ساخت. 

در این مقطع زمانی، حمایت رسانه های رسمی و سراسری از تیم ملی، تاثیرگذار خواهد بود و آنها هستند که باور قهرمانی و شکستن طلسم دیرینه را به بدنه تیم تزریق می کنند. نگارش تحلیل های صحیح و پرداختن به کمبودهای تیم می تواند به کادرفنی کمک کند و آنها را برای تجهیز تیم ملی و رفع نقاط ضعف یاری دهد؛ هر چند این اصل کتمان ناپذیر است که انتخاب نهایی، حق سرمربی است و او تصمیم گیرنده مطلق خواهد بود.

از اطراف تیم ملی شنیده می شود که خبری از حمایت هایی که قولش از سوی دولت به تیم ملی داده شده بود، نیست و گویا مسوولان خیال شان بابت نتیجه گیری و درخشش ملی پوشان بیش از اندازه راحت است. بد نیست وزیر ورزش و مقامات بالادست او در دولت شامل شخص معاون اول رییس جمهور، مروری بر وعده های چندماه اخیرشان بیندازند. حالا وقتش است...

نویسنده: مجید کوهستانی