درس پزشکان کانادایی برای همه مسئولان زیاده خواه ایرانی!

فدراسیون های پزشکی کانادایی پس از ماه ها مذاکره، مسئولان این کشور را متقاعد می کنند تا حقوق پزشکان را بنا به دلایلی مثل حساست شغلی و ارزش بالای خدمات، افزایش دهند؛ مذاکراتی که به نتیجه رسید و میزان حقوق پزشکان افزایش یافت، اما این اتفاق مورد رضایت برخی پزشکان قرار نگرفت. آنان بر این باورند، بنا به دلایل فراوان، در این کشور نباید حقوق پزشکان افزایش یابد.

به گزارش «تابناک» به نقل از شبکه تلویزیونی سی ان بی سی، در روزهای گذشته، نزدیک 500 پزشک و 150 دانشجوی رشته های پزشکی در استان کبک کانادا، با امضای نامه ای خطاب به متولیان بهداشت و درمان این کشور، نسبت به افزایش حقوقشان اعتراض کردند و این موضوع را ناقض ارائه خدمات عمومی قوی دانستند.

پزشکان و دانشجویان پزشکی استان کبک ـ که این نامه را امضا کردند و البته نمی توان آنها را نماینده کل پزشکان کانادایی دانست ـ این افزایش حقوق را ـ آن هم در حالی که پرستاران و بیماران این کشور شرایط مالی خوبی ندارند ـ نوعی توهین به خود قلمداد کردند.

در این گزارش «سی ان بی سی»، اضافه شد: 213 پزشک عمومی، 184 پزشک متخصص، 147 رزیدنت و 162 دانشجوی پزشکی استان کبک با اشاره به مشکلات مالی پرستاران، بیماران و سیاست های انقباضی دولت در پرداخت حقوق، پیشنهاد کردند که مسئولان بهداشت و درمان کانادا، این بودجه های اختصاص یافته را به نظام خدمات درمانی استان کبک بازگردانند و آن را در مسیر ارتقای سلامت ساکنان و بیماران این استان هزینه کنند.

بنابراین، هر پزشک کانادایی، سالیانه 260 هزار و 924 دلار در سال برای ارائه خدمات بالینی از طرف وزارت بهداشت این کشور دریافت می کند. پزشکان خانواده سالیانه، 211 هزار و 717 دلار و جراحان متخصص نیز 354 هزار و نهصد و پانزده دلار دریافت می کنند که البته این ارقام درآمد ناخالص آنهاست و با احتساب هزینه هایی مثل مالیات و هزینه های جانبی دیگر تا نصف کاهش می یابد و دانشجویان پزشکی نیز بر اساس شرایط مختلف تحصیلی از قبیل بومی بودن یا نبودن بین 2500 تا 20 هزار دلار هزینه دریافت می کنند.

این همه اعتراض ها به افزایش حقوق پزشکان کانادایی نبود و پیشتر نیز برخی مجله های تخصصی این کشور این اقدام را بی شرمانه توصیف کردند. مثل مجله « MQRP » که در گزارشی با اشاره به شرایط سخت کار پرستاران و خستگی مفرط آنها این رویه را افزایش نگرانی ها برای حفظ سلامت بیماران دانسته بود.

هرچند این نامه و گزارش های دیگری را که به آن اشاره شد، نمی توان نظر قاطع پزشکان کانادایی دانست و باید در این فرایند مؤلفه های بسیاری را مد نظر گرفت، در این میان، مقایسه این اعتراض منطقی با اعتراض هایی که از سوی پزشکان ایرانی در کشور رخ می دهد، قابل تأمل است.

سال 1396 بارها در فضای رسانه ای و اجتماعی کشور، شاهد اعتراض هایی از سوی پزشکان ایرانی در تخصص های مختلف بودیم که نسبت به عدم افزایش تعرفه، کاهش تعرفه، تفویض اختیاراتشان به تخصص های دیگر و یا تأخیر در پرداخت اعتراض کردند؛ برای نمونه، پس از آنکه در بهمن ماه سال جاری، وزارت بهداشت و درمان مجوز انجام سونوگرافی را به متخصصان زنان نیز داد، شمار بسیاری از رادیولوژیست ها به این اقدام اعترض کردند و این موضوع را که وزارت بهداشت، آن را در راستای توسعه خدمات در مناطق محروم توصیف کرده بود، ناعادلانه خواندند.

همچنین خردادماه سال جاری و پس از تصمیم وزارت بهداشت، مبنی بر استفاده از دانش آموختگان علوم پایه در تشخیص بالینی بیماران، جمع زیادی از پاتالوژیست ها به این اقدام اعتراض و تجمع کردند.

اعتراض پزشکان در خردادماه همین سال به افزایش 5 درصدی تعرفه ها ـ که با انتظار آنها یعنی افزایش 15 درصدی نرخ تعرفه ها ـ همخوانی نداشت و نیز تجمع گاه بیگاه پزشکان به دلیل تأخیر در پرداخت حقوق، از جمله موارد دیگری است که در سال 1396 و در مورد پزشکان ایرانی رخ داده است.

این اعتراضات در حالی است که می دانیم در کشور ایران، وضعیت پرستاران و بیماران و نیز عدالت اقتصادی به مراتب از کشوری مثل کانادا بدتر است و در این شرایط، مقایسه اعتراضات دو کشور در حوزه پزشکی عجیب و البته جالب توجه است.