این فیلم را نه مسئولان دیده‌اند و نه دانشگاهیان!

دختران نوجوانی که هر دو به داشتن دوست جنس مخالف (بخوانید دوست پسر!) مقر هستند، برای اعضای خانواده شان پس از خود ابراز نگرانی و آرزوی خوشبختی می‌کنند، به ظاهر درگیر افسردگی و بیماری های شایعِ مشابه نیستند و حتی چندان تعمقی در خصوص پس از مرگ نکرده‌اند؛ تنها عزمشان را بر خودکشی جزم و برای رقم زدن آن، برنامه ریزی کرده‌اند و بس!

دخترانی که نوجوان هستند و همین شاخص سن و سالشان نشان می‌دهد چه نهادها و ارگان هایی در رسیدن آنها به این نقطه نقش ایفا کرده‌اند (چه نقش مثبت و چه منفی، چه از منظر کوتاهی و قصور و چه از دید سوق دادن ایشان به مسیر ناصحیح) اما این نکته واضح موجب نشده که این نهادها از شنیدن خبر خودکشی شان شوکه شده و بکوشند با انتشار اطلاعیه هایی، از پیگیری ماجرا برای پیشگیری از تکرار آن در آینده خبر دهند.

نوجوانانی که دختر هستند و بر اساس این شاخص می‌توان دریافت که چه سهمی از قصور متوجه نهادهایی است که نتوانسته‌اند روحیات ایشان را درک کرده و به تناسب حال و احوالشان، برایشان برنامه تدارک دیده و مسیرشان را از این مرگ دلخراش دور کنند؛ اما این هم سبب نشده که هیچ واکنشی را شاهد باشیم.

آینده سازانی که قرار است فردای ایران به دستشان رقم بخورد، ولی اگر مسیرشان به پل و سقوط از آن هم برسد، فقدانشان هیچ کس را وادار به واکنش نمی‌کند. حتی دانشگاهیان که برای تولید مقاله وظیفه دارند و اشتیاق نشان می‌دهند و گاه شاکی هستند که مسئولان ایشان و دانششان را ندید می‌گیرند!

هموطنانی که چند روزی است برای ندیدنشان در انتهای مسیر طولانی خودکشی، مسئولان به رقابت مشغول شده‌اند اما کافی بود در اینستاگرام حرکت عجیب و غریبی از خود به نمایش بگذارند تا ردزنی شان به صدر اخبار برسد و اظهار نظر در خصوص چرایی کشیده شدنشان به مسیرهای ناصواب، میان مسئولان فراگیر شود؛ درست مثل ما و شمایی که از دیدن این فیلم شوک زده‌ایم اما شوکه شدنمان را کسی ندیده و نمی‌بیند!