در روز عاشورا، میان کاروان حسین (ع) بودیم یا در لشکر یزید؟

کاش فقط سکوت کنیم!

فکر میکنید پس کی گزارش ها عاشورا و مقتل ها رو نوشته؟ یا جزو لشکر یزید بودند یا جزو تماشاچی ها

چگونه در مقابل دستگاه تبلیغاتی یزید می توانستیم بسمت ناحق نرویم؟!

جواب سوال رو بده. کدوم طرف بودی؟

حساب کنید از آن همه به ظاهر مسلمان مثل ما 72 نفر طرفدار حق بودند حال ما هم بهتر از آنان نیست...

خیلی از لشکریان یزید حلال زاده، از پدران مومن و دارای روزی حلال، قاری یا حافظ قرآن و حتی مفتی بودند. به همین دلیل بسیاری تردید کردند و حسین تنها ماند. اگر انقدر که شما میگید دو طرف حق و باطل بودنش تابلو بود، شاید کاروان امام حسین بسیار گسترده تر از اینها بود

اتفاقاً در روز عاشورا، باطل در لباس حق ظاهر شد که در چند ساعت کار رو تموم کرد

فقط حرام خوار؟ خیلی ها به خاطر آفیت طلبی و آسیب ندیدن همراه شدند یا سکوت کردند

املای عافیت طلبی صحیح است

خیلی از لشکریان یزید حلال زاده، از پدران مومن و دارای روزی حلال، قاری یا حافظ قرآن و حتی مفتی بودند.
؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟
؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟
؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟

اینو مطمئنی یا از خودت میبافی
؟؟؟

در ظهر عاشورا وقتی ابا عبدالله علیه السلام برای نماز خواندن، اذان می گفتند فکر نکنید در آن طرف کسی نماز نمی خواند. آن ها هم نماز می خواندند! برخی از این افراد به ابا عبدالله علیه السلام می گویند که نماز شما قبول نیست!

و حبیب به آن ها می گوید:

« نماز شما قبول است؟! » درگیری می شود .حبیب به شهادت می رسد. حضرت حبیب پیش از نماز ظهر ابا عبدالله به شهادت رسیدند.

شمر و بسیاری دیگر که آن طرف ایستاده اند، آدم هایی هستند که پیشانی پینه بسته داشتند. بسیاری از آن ها اهل تهجد بودند.تعدادی از این افراد با پیغمبر ص هم دیده شده اند.

عمر سعد حافظ و قاری قرآن بود. اگر به همین سادگی بود که خیلی ها سمت حسین (ع) رو می گرفتند.

مهم نیست در چه جایگاهی هستیم. این سوال را باید از همه پرسید. مگر همه آنهایی که در صحنه کربلا بودند حاکمان اقوام بودند؟ بسیاری با تعاریف امروز جزو طبقه متوسط و بسیار فقیر بودند. همین فقر باعث شد به خاطر سکه ای حسین را با سنگ بزنند. کسی که نیزه یا ششمیر نداشت و با هیچ به جنگ آمده بود، یعنی مفلس بود

اگر همینها که با سنگ به جنگ سید الشهدا(ع) آمدند از امکان و تجهیزات جنگی برخوردار بودند روی شمر و ابن ملجم را سیاه میکردند . در طول تاریخ اسلام از صاحبان زر و زور و تزویر لطمه خورده ایم یا مفسان بازی خورده آنان ؟د

باید اول داد میزدی بعدا موبایل می خریدی

مردی که حاضر نیستند با چهار تا دزد خرده پا درگیر بشند، در صورتی که می دونند قربانی بعد از بین خودشون هست؛ چطور توقع داریم همه منافع شون رو به خطر بندازند و در لشکر امام حسین کشته بشند؟

برقرای امنیت به عهده پلیس است نه مردم عادی ، کسیکه عرضه ندارد از اموال خود نگهداری کند بهتر است افاضه کلام هم نفرماید!ی

آقای چارک میرزا! فرض کن داره زنی رو وسط خیابون به زور سوار ماشین میکنند تا بدزدند و بهش تعرض کنند. شبیه این اتفاق افتاده. باید به واسطه اسلحه نگاه کنیم و بگیم وظیفه پلیسه یا از مظلوم دفاع کنیم؟

اگر باز هم بگی وظیفه پلیسه، مطمئن میشم اگر روز عاشورا بودی، در بهترین حالت تماشاچی بودی

چقدر اصرار بیهوده در ادامه یک بحث بیهوده داری! خودت که عشق موبایل هستی با دزد مسلح درگیر می شدی

چارک میرزا، جواب ندادی؟ به دفاع از زن مسلمون می رفتی یا نگاه می کردی ببرنش و بهش تعرض کنند؟ سخته؟ نه؟

خودت چی؟ یک سوزن به خودت بزن یک جوالدوز به دیگران

دزدی موبایل و دزدی زن برای تعرض! عجب ...! اصلا اینا چه ربطی به هم دارن؟

چه فرقی میکنه؟ مثلاً الان یک زنی رو دارند می دزدند یا روی زمین می کشند تا کیفش رو ببرند، مردم در هر دو حالت درگیر میشند و از ناموس ملت دفاع میکنند؟ نمیکنند دیگه. با همین استدلال های شما

ما معمولاً با طرح حرام خور بودن، می خواهیم به خودمون بگیم چون ما حلال لقمه هستیم در نتیجه در لشکر حسین بودیم، در حالی که لزوماً چنین نیست. بسیاری از حلال لقمه ها هم در لشکر یزید بودند

وقتی که زمان اتمام حجت امام با لشگریان یزید صحبت های امام کارگر نشد امام فرمودند که شکم هایتان از لقمه ی حرام پر شده است. ای کاش نمونه ای از ادعایتان هم می آوردید.

بسیاری از مردم ما همین حالا به حرام خواری عادت کرده اند اما خودشان قبول ندارند که حرام خوارند. کسی که با دوز و کلک جنس یا مالی را می فروشد. معلمی که کم کاری میکند در تدریس، کارمندی که وقت کافی برای ارباب رجوع نمی گذارد، روزنامه نگاری که تیتر های جنجالی میزند تا روزنامه اش را بفروشد همه در حال حرام خواری هستند و خود قبول ندارند. امام بی جهت نفرمودند شکم هایتان از لقمه ی حرام پر شده است

مامون رقّى - كه يكى از دوستان امام جعفر صادق(ع) است - حكايت مي‌كند:
در منزل آن حضرت بودم كه شخصى به نام سهل بن حسن خراسانى وارد شد و سلام كرد و پس از آن كه نشست، با حالت اعتراض به حضرت اظهار داشت: ياابن رسول اللّه! شما بيش از حدّ عطوفت و مهربانى داريد، شما اهل بيت امامت و ولايت هستيد، چه چيز مانع شده است كه قيام نمى كنيد و حقّ خود را از غاصبين و ظالمين باز پس نمى گيريد، با اين كه بيش از يك صد هزار شمشير زن آماده جهاد و فداكارى در ركاب شما هستند؟ !
امام صادق(ع) فرمود: آرام باش، خدا حقّ تو را نگه دارد و سپس به يكى از پيش خدمتان خود فرمود: تنور را آتش كن.
همين كه آتش تنور روشن شد و شعله هاى آتش زبانه كشيد، امام عليه السلام به آن شخص خراسانى خطاب كرد: برخيز و برو داخل تنور آتش ‍ بنشين.
سهل خراسانى گفت: اى سرور و مولايم! مرا در آتش، عذاب مگردان و مرا مورد عفو و بخشش خويش قرار بده، خداوند شما را مورد رحمت واسعه خويش قرار دهد.
در همين لحظات شخص ديگرى به نام هارون مكّى - در حالى كه كفش هاى خود را به دست گرفته بود - وارد شد و سلام كرد.
حضرت امام صادق(ع)، پس از جواب سلام، به او فرمود: اى هارون! كفش هايت را زمين بگذار و حركت كن برو درون تنور آتش و بنشين.
هارون مكّى كفش هاى خود را بر زمين نهاد و بدون چون و چرا و بهانه اى، داخل تنور رفت و در ميان شعله هاى آتش نشست.
آن گاه امام (ع) با سهل خراسانى مشغول مذاكره و صحبت شد و پيرامون وضعيّت فرهنگى، اقتصادى، اجتماعى و ديگر جوانب شهر و مردم خراسان مطالبى را مطرح نمود مثل آن كه مدّت‌ها در خراسان بوده و تازه از آن جا آمده است.
پس از گذشت ساعتى، حضرت فرمود: اى سهل! بلند شو، برو ببين در تنور چه خبر است.
همين كه سهل كنار تنور آمد، ديد هارون مكّى چهار زانو روى آتش‌ها نشسته است، پس از آن امام(ع) به هارون اشاره نمود و فرمود: بلند شو بيا؛ و هارون هم از تنور بيرون آمد.
بعد از آن، حضرت خطاب به سهل خراسانى كرد و اظهار داشت: در خراسان شما چند نفر مخلص مانند اين شخص - هارون كه مطيع ما مى باشد - پيدا مى شود؟
سهل پاسخ داد: هيچ، نه به خدا سوگند! حتّى يك نفر هم اين چنين وجود ندارد.
امام جعفر صادق(ع) فرمود: اى سهل! ما خود مى دانيم كه در چه زمانى خروج و قيام نمائيم؛ و آن زمان موقعى خواهد بود، كه حدّاقلّ پنج نفر هم دست، مطيع و مخلص ما يافت شوند، در ضمن بدان كه ما خود آگاه به تمام آن مسائل بوده و هستيم.