در غياب ساز و کارها و تشکيلات حرفهاي؛
مسئول جدید خروج پرسپوليس از بحران!
آيا در حضور چنين نهادي که در باشگاه هاي ايراني يا تشکيل نمي شود و يا اعضايش صرفاً دستمزد دريافت مي کنند (!) سزاوار است که تماشاگر پرسپوليس وارد شود با استعانت از حنجره اش بادامکي را از ترکيب بيرون کند و به زور براي امثال شيري و آرفي و وسلي فرصت بازي بخرد؟ کجاي دنيا چنين مسأله اي منطقي، عقلايي و عرف است؟
قدس؛ 1 ) از مدتها پيش که ناقوس حرفه اي گري در فوتبال ايران به صدا درآمد، قرار را بر اين گذاشتند که «تيم» هاي فوتبال کشورمان رفته رفته سر و شکل و فرم قابل قبول بروکراتيک به خود بگيرند و بتدريج به صورت «باشگاه» در آيند.
سخن از احداث کميته هاي گوناگون کارآمد، برپا کردن دفتر و ديوان درست و حسابي و حرکت به سمت درآمدزايي و سوددهي به ميان آمد و مخلص کلام اينکه، وداع با آماتوريسم، در قالب يک رؤياي فراگير پيش روي مخاطبان اين رشته ورزشي حلول کرد.
در اين بين، دو باشگاه محبوب تهراني پرسپوليس و استقلال، بيش از همقطاران خود در کانون توجهات قرار داشته اند و امروز، دقيقاً به واسطه همان التفات مضاعفي که جامعه فوتبال به آنها داشته، راحتتر مي توان درباره موفقيت يا شکست آنان در روند حرفهاي گري قضاوت کرد؛ آنچه که دست کم در مورد پرسپوليس تيمي که اين روزها در صف مقدم بحران ايستاده است، نمي تواند چيزي جز يک کارنامه مردودي سياه باشد!
2 ) فريادهاي خشمگينانه تماشاگران عصيان زده پرسپوليس، يک بار ديگر در پايان بازي پرسپوليس و راه آهن به گوش مي رسيد.
آنان که بناي اعتراض کردن و فراخواندن برخي از اعضاي تيم محبوبشان به ترک باشگاه را اين مرتبه خيلي زودتر از حد معمول و از هفته ششم آغاز کرده بودند، اين هفته نيز تساوي با حريف را که براي سومين هفته پياپي به از دست دادن دو امتياز ارزنده مي انجاميد، بر نتافتند و عليه مديرعامل باشگاه فرياد سر دادند.
پرسش ما اين است؛ آيا در «باشگاه» مرتب و منظمي که از مديريت کارآمد، ارکان اجرايي مفيد و قيافه ديوانسالارانه موجه سود مي برد، اين بايد «تماشاگر» باشد که وارد گود مي شود و براي رفع مشکلات، راه حل ارائه مي دهد؟!
3 ) دير زماني از آن شامگاه تلخ نمي گذرد که حدود 60 هزار تماشاگر تيفوسي پرسپوليس در پايان بازي با شاهين بوشهر از خجالت حسين بادامکي درآمدند و بشدت به هافبک محبوب کرانچار تشر زدند. نتيجه چه بود؟
نيمکت نشيني بازيکني که تمام دقايق مسابقات پيشين را براي سرخپوشان به ميدان رفته بود! در اينکه حسين بادامکي بسيار پايين تر از حد انتظار ظاهر شده و در مسابقاتي هم که فرصت عرض اندام داشته، نمره قبولي نگرفته است، ترديدي نيست، پيرامون اين موضوع هم که تماشاگر فوتبال و هوادار يک باشگاه «حق» اعتراض دارد، شکي نداريم، اما آيا اين ساز و کار که همه چيز در يک «باشگاه» ورزشي به خواست و اراده عمومي تماشاگران روي سکو احاله شود، صحيح و قابل پذيرش است؟ پس سهم «کميته فني» در اين مجموعه چه مي شود؟
آيا در حضور چنين نهادي که در باشگاه هاي ايراني يا تشکيل نمي شود و يا اعضايش صرفاً دستمزد دريافت مي کنند (!) سزاوار است که تماشاگر پرسپوليس وارد شود با استعانت از حنجره اش بادامکي را از ترکيب بيرون کند و به زور براي امثال شيري و آرفي و وسلي فرصت بازي بخرد؟ کجاي دنيا چنين مسأله اي منطقي، عقلايي و عرف است؟
4 ) در نبود جانگداز ساز و کارها و تشکيلات و تدابير حرفه اي، مثل يک، دو يا چهار دهه پيش، همچنان اين هواداران عصيانزده هستند که براي تيمشان تعيين تکليف مي کنند. فريادهاي اين يکشنبه شب، نشان داد تا وقتي پايه اين فوتبال بر آماتوريسم است، فرقي ميان علي پروين و زلاتکو کرانچار نيست.
امروز، در غياب هيأت مديره اي که نقش لازم را در کنترل تحرکات زيانبار انصاري فرد طي دوران آماده سازي پيش فصل بخوبي انجام نداد، اين مردم هستند که خواستار کناره گيري مديرعامل مي شوند، اما شايد فردا نوبت ناسزا شنيدن ديگران هم از راه برسد...!
سخن از احداث کميته هاي گوناگون کارآمد، برپا کردن دفتر و ديوان درست و حسابي و حرکت به سمت درآمدزايي و سوددهي به ميان آمد و مخلص کلام اينکه، وداع با آماتوريسم، در قالب يک رؤياي فراگير پيش روي مخاطبان اين رشته ورزشي حلول کرد.
در اين بين، دو باشگاه محبوب تهراني پرسپوليس و استقلال، بيش از همقطاران خود در کانون توجهات قرار داشته اند و امروز، دقيقاً به واسطه همان التفات مضاعفي که جامعه فوتبال به آنها داشته، راحتتر مي توان درباره موفقيت يا شکست آنان در روند حرفهاي گري قضاوت کرد؛ آنچه که دست کم در مورد پرسپوليس تيمي که اين روزها در صف مقدم بحران ايستاده است، نمي تواند چيزي جز يک کارنامه مردودي سياه باشد!
2 ) فريادهاي خشمگينانه تماشاگران عصيان زده پرسپوليس، يک بار ديگر در پايان بازي پرسپوليس و راه آهن به گوش مي رسيد.
آنان که بناي اعتراض کردن و فراخواندن برخي از اعضاي تيم محبوبشان به ترک باشگاه را اين مرتبه خيلي زودتر از حد معمول و از هفته ششم آغاز کرده بودند، اين هفته نيز تساوي با حريف را که براي سومين هفته پياپي به از دست دادن دو امتياز ارزنده مي انجاميد، بر نتافتند و عليه مديرعامل باشگاه فرياد سر دادند.
پرسش ما اين است؛ آيا در «باشگاه» مرتب و منظمي که از مديريت کارآمد، ارکان اجرايي مفيد و قيافه ديوانسالارانه موجه سود مي برد، اين بايد «تماشاگر» باشد که وارد گود مي شود و براي رفع مشکلات، راه حل ارائه مي دهد؟!
3 ) دير زماني از آن شامگاه تلخ نمي گذرد که حدود 60 هزار تماشاگر تيفوسي پرسپوليس در پايان بازي با شاهين بوشهر از خجالت حسين بادامکي درآمدند و بشدت به هافبک محبوب کرانچار تشر زدند. نتيجه چه بود؟
نيمکت نشيني بازيکني که تمام دقايق مسابقات پيشين را براي سرخپوشان به ميدان رفته بود! در اينکه حسين بادامکي بسيار پايين تر از حد انتظار ظاهر شده و در مسابقاتي هم که فرصت عرض اندام داشته، نمره قبولي نگرفته است، ترديدي نيست، پيرامون اين موضوع هم که تماشاگر فوتبال و هوادار يک باشگاه «حق» اعتراض دارد، شکي نداريم، اما آيا اين ساز و کار که همه چيز در يک «باشگاه» ورزشي به خواست و اراده عمومي تماشاگران روي سکو احاله شود، صحيح و قابل پذيرش است؟ پس سهم «کميته فني» در اين مجموعه چه مي شود؟
آيا در حضور چنين نهادي که در باشگاه هاي ايراني يا تشکيل نمي شود و يا اعضايش صرفاً دستمزد دريافت مي کنند (!) سزاوار است که تماشاگر پرسپوليس وارد شود با استعانت از حنجره اش بادامکي را از ترکيب بيرون کند و به زور براي امثال شيري و آرفي و وسلي فرصت بازي بخرد؟ کجاي دنيا چنين مسأله اي منطقي، عقلايي و عرف است؟
4 ) در نبود جانگداز ساز و کارها و تشکيلات و تدابير حرفه اي، مثل يک، دو يا چهار دهه پيش، همچنان اين هواداران عصيانزده هستند که براي تيمشان تعيين تکليف مي کنند. فريادهاي اين يکشنبه شب، نشان داد تا وقتي پايه اين فوتبال بر آماتوريسم است، فرقي ميان علي پروين و زلاتکو کرانچار نيست.
امروز، در غياب هيأت مديره اي که نقش لازم را در کنترل تحرکات زيانبار انصاري فرد طي دوران آماده سازي پيش فصل بخوبي انجام نداد، اين مردم هستند که خواستار کناره گيري مديرعامل مي شوند، اما شايد فردا نوبت ناسزا شنيدن ديگران هم از راه برسد...!
