شروعي دوباره براي آينده جهاني؛
بسکتبال در باد قهرمانی در آسيا نخوابد
امروز که بسکتبال به رشته اي متحول شده در ورزش کشور تبديل شده بايد قدمهاي بعدي را مقتدرتر و با ايراد کمتر بردارد تا بتواند همچنان بر وفق مراد باقي بماند، در غير اين صورت شکستهاي احتمالي آينده توجيه پذير نخواهند بود؛ چون ديگر بهانه اي به نام «بی تجربگي» وجود ندارد که پذيرفته شود.
بسکتبال ايران براي آنکه به سرنوشت برخي از رشته هايي که زماني پرچمدار ورزش بودند و اکنون درخششي از آنها ديده نمي شود، دچار نشود، بايد همين امروز موفقيت دوباره در جام ملتهاي آسيا را اگرچه خيلي شيرين و دلچسب بود، فراموش کرده و براي پيروزي هاي محکم تر و بزرگتر در آينده گام بردارد.
به نوشته قدس؛ تيم ملي بسکتبال کشورمان براي دومين بار متوالي قهرمان آسيا شد. آن هم با شکست چيني ها که حضور نصف و نيمه آنها در دوره گذشته رقابتهاي مردان آسيا، قهرماني بازيکنان کشورمان را کمرنگ تر از رنگ واقعي خود کرده بود.
اما اين بار ملي پوشان کشورمان، چين را هم از پيش رو برداشتند تا در قهرماني آنها هيچ حرف و حديثي باقي نماند. بويژه اينکه اين قهرماني بدون شکست به دست آمد و به نتيجه اي بزرگتر هم منتهي شد؛ صعود به جام جهاني 2010 ترکيه به عنوان اولين تيم آسيايي.
جوانان بسکتبال ايران در سال 83 براي اولين بار با قهرماني در آسيا جواز شرکت در مسابقات جهاني را به دست آوردند. پس از آن اميدهاي اين رشته نيز با قهرماني آسيا در تهران اولين تيم صعودکننده به رقابتهاي جهاني آرژانتين نام گرفتند. ملي پوشان بزرگسال هم دو سال پيش و پس از قهرماني تيم صباباتري در رقابتهاي باشگاه هاي آسيا براي نخستين بار قهرماني اين قاره را از آن خود کردند.
و اينک که بسکتبال ايران که تنها يک سال از حضورش در المپيک مي گذرد، با دومين قهرماني در آسيا و صعود به جام جهاني 2010 ترکيه موفقيتهاي خود در دهه 80 را تکميل کرد.
موفقيتهايي که از سال 1326 و عضويت بسکتبال ايران در فدراسيون جهاني اين رشته(فيبا) انتظارش را مي کشيديم. اما نبايد به اين فهرست از موفقيتها و بي نقص بودن آن اکتفا کرد. بايد به عملکرد بهتر از آسيا در جهان انديشيد. اما...
بسکتبال ايران اگرچه همين يک سال پيش در رويدادي بين المللي تر از آسيا و در قالب المپيک به مصاف حريفان جهاني رفت، اما در حالي موفق به کسب سهميه رقابتهاي جهاني شده است که کوله بارش از تجربه اين سطح از مسابقات(در رده سني بزرگسالان) تهي است. پس ايران بايد تنها با اتکا به تجربه اي که از المپيک برايش باقي مانده است، آماده ديدارهاي جهاني يک سال بعد شود. البته تجربه هايي از جنس شکست!
تيم ملي بسکتبال با متحمل شدن 5 شکست به کار خود در المپيک 2008 پکن پايان داد. اگرچه بسکتبال ايران براي کسب دومين تجربه المپيکي خود، آن هم پس از 60 سال مقابل تيمهايي قرار گرفت که مدالهاي رنگارنگ اروپايي و جهاني يادگار آنها از حضور در ميادين مختلف بود، اما به هر حال شکست، شکست است و البته ويرانگر و نابودکننده، پس کمتر قابل ارزش و ارج نهادن است.
البته«شکست» براي بسکتبال در حال رشد ما که قهرماني در آسيا(ژاپن) و پس از آن حضور در المپيک آغاز راهش بود و نمايي دور از آينده اي موفق را براي خود متصور شده است، تفاوتهاي زيادي دارد، اما اگر با بهانه هاي واهي اين چنين در را بر روي همين پاشنه بچرخانيم، نتيجه اي جز درجازدن و پس از آن پس رفت عايد حالمان نخواهد شد.
«بايد از شکستها پلي به سوي پيروزي ساخت»؛ جمله اي تکراري، اما همچنان ژرف و پربار که توجه به آن قهرماني بدون شکست در آسيا را به دنبال داشت. اما باز هم بايد پل ساخت. پلي بلند تا ترکيه.
در هر حال قهرماني ايران در جام ملتهاي بسکتبال 2007 آسيا و کسب سهميه المپيک پکن آغاز اوج گرفتن بسکتبال ايران بود. اما براي تيمي که در المپيک پکن جوان ترين بسکتباليستها را در اختيار داشت و مقتدرانه قهرمان آسيا شد و در المپيک باقي نماند؛ زيرا المپيک مبدأيي بود بزرگ براي دورخيزي بزرگتر به سوي آينده و جام جهاني 2010 ترکيه، جايي که سرانجام همين چند روز پيش مجوز سفر به آنجا را گرفتيم. اما نبايد وقت را تلف کرد. بايد کار کرد و کار کرد تا بتوانيم مسافر خوبي باشيم.
ملي پوشان بسکتبال در جريان بازي هاي المپيک با افت و خيزهاي زيادي مواجه بودند. ناتواني در حفظ توپهاي دريافتي، اجازه هنرنمايي بي مانع حريف به هنگام نفوذ، کاهش قواي بدني در نيمه دوم ديدارهاي انجام شده و سير نزولي- صعودي مداوم که از ترسيم چگونگي عملکرد تيم ملي به هنگام رؤيارويي با حريفان بر روي نمودار به دست مي آيد، نقاط ضعف عمده تيم ملي بسکتبال در المپيک بيست و نهم بود.
بسکتبال تقريباً خام و بي تجربه ايران به المپيک رفت تا اين کم و کاستي ها را بشناسد و براي حرفه اي شدن همه آنها را پوشش دهد. چين و شهر تيانجين آنجايي بود که اين کاستي ها کمتر شد. اما نبايد به اين حد از کاهش هم قناعت کرد. کم و کاستي هاي تيم ملي بايد کم و کمتر شود تا جام جهاني 2010 ترکيه.
امروز که بسکتبال به رشته اي متحول شده در ورزش کشور تبديل شده بايد قدمهاي بعدي را مقتدرتر و با ايراد کمتر بردارد تا بتواند همچنان بر وفق مراد باقي بماند، در غير اين صورت شکستهاي احتمالي آينده توجيه پذير نخواهند بود؛ چون ديگر بهانه اي به نام «بي تجربگي» وجود ندارد که پذيرفته شود.
البته فراموش نشود، مديريت بسکتبال که طي سالهاي گذشته نشان داده در هر شرايطي رو به جلو حرکت مي کند، از اين پس بايد شاهد همراهي و حمايت بيشتر سازمان تربيت بدني و کميته ملي المپيک باشد تا بتواند در سايه يک مثلث اجرايي که تنها يک رأس آن در اختيار فدراسيون است، بسکتبال ايران را به روزهاي اوج و باقي ماندن در آن نزديک و نزديک تر کند، نه اينکه در رؤياي داشتن يک سالن اختصاصي در پايتخت روزگار سپري کند، رؤيايي که 6 سال پيش با وعده و وعيد رئيس وقت سازمان تربيت بدني شکل گرفت و با وجود برنامه ريزي و هزينه هاي گسترده رئيس فعلي سازمان تربيت بدني در زمينه ساخت و ساز اماکن ورزشي هنوز تحقق پيدا نکرده است.
به هر روي، شيريني دومين قهرماني در آسيا را هم چشيديم. بسکتباليستهاي ايراني در تمام بازي ها عملکرد قابل قبولي داشتند، اما اينها تضميني براي موفقيتهاي آينده نيست، بايد بيشتر تلاش کرد. اهالي بسکتبال بايد همين امروز پرونده آسيا را پس از استخراج تجربه هاي آن ببندند و دفتر جديدي را با سرمشق «موفقيت در جهان» پيش روي خود بگشايند.
به نوشته قدس؛ تيم ملي بسکتبال کشورمان براي دومين بار متوالي قهرمان آسيا شد. آن هم با شکست چيني ها که حضور نصف و نيمه آنها در دوره گذشته رقابتهاي مردان آسيا، قهرماني بازيکنان کشورمان را کمرنگ تر از رنگ واقعي خود کرده بود.
اما اين بار ملي پوشان کشورمان، چين را هم از پيش رو برداشتند تا در قهرماني آنها هيچ حرف و حديثي باقي نماند. بويژه اينکه اين قهرماني بدون شکست به دست آمد و به نتيجه اي بزرگتر هم منتهي شد؛ صعود به جام جهاني 2010 ترکيه به عنوان اولين تيم آسيايي.
جوانان بسکتبال ايران در سال 83 براي اولين بار با قهرماني در آسيا جواز شرکت در مسابقات جهاني را به دست آوردند. پس از آن اميدهاي اين رشته نيز با قهرماني آسيا در تهران اولين تيم صعودکننده به رقابتهاي جهاني آرژانتين نام گرفتند. ملي پوشان بزرگسال هم دو سال پيش و پس از قهرماني تيم صباباتري در رقابتهاي باشگاه هاي آسيا براي نخستين بار قهرماني اين قاره را از آن خود کردند.
و اينک که بسکتبال ايران که تنها يک سال از حضورش در المپيک مي گذرد، با دومين قهرماني در آسيا و صعود به جام جهاني 2010 ترکيه موفقيتهاي خود در دهه 80 را تکميل کرد.
موفقيتهايي که از سال 1326 و عضويت بسکتبال ايران در فدراسيون جهاني اين رشته(فيبا) انتظارش را مي کشيديم. اما نبايد به اين فهرست از موفقيتها و بي نقص بودن آن اکتفا کرد. بايد به عملکرد بهتر از آسيا در جهان انديشيد. اما...
بسکتبال ايران اگرچه همين يک سال پيش در رويدادي بين المللي تر از آسيا و در قالب المپيک به مصاف حريفان جهاني رفت، اما در حالي موفق به کسب سهميه رقابتهاي جهاني شده است که کوله بارش از تجربه اين سطح از مسابقات(در رده سني بزرگسالان) تهي است. پس ايران بايد تنها با اتکا به تجربه اي که از المپيک برايش باقي مانده است، آماده ديدارهاي جهاني يک سال بعد شود. البته تجربه هايي از جنس شکست!
تيم ملي بسکتبال با متحمل شدن 5 شکست به کار خود در المپيک 2008 پکن پايان داد. اگرچه بسکتبال ايران براي کسب دومين تجربه المپيکي خود، آن هم پس از 60 سال مقابل تيمهايي قرار گرفت که مدالهاي رنگارنگ اروپايي و جهاني يادگار آنها از حضور در ميادين مختلف بود، اما به هر حال شکست، شکست است و البته ويرانگر و نابودکننده، پس کمتر قابل ارزش و ارج نهادن است.
البته«شکست» براي بسکتبال در حال رشد ما که قهرماني در آسيا(ژاپن) و پس از آن حضور در المپيک آغاز راهش بود و نمايي دور از آينده اي موفق را براي خود متصور شده است، تفاوتهاي زيادي دارد، اما اگر با بهانه هاي واهي اين چنين در را بر روي همين پاشنه بچرخانيم، نتيجه اي جز درجازدن و پس از آن پس رفت عايد حالمان نخواهد شد.
«بايد از شکستها پلي به سوي پيروزي ساخت»؛ جمله اي تکراري، اما همچنان ژرف و پربار که توجه به آن قهرماني بدون شکست در آسيا را به دنبال داشت. اما باز هم بايد پل ساخت. پلي بلند تا ترکيه.
در هر حال قهرماني ايران در جام ملتهاي بسکتبال 2007 آسيا و کسب سهميه المپيک پکن آغاز اوج گرفتن بسکتبال ايران بود. اما براي تيمي که در المپيک پکن جوان ترين بسکتباليستها را در اختيار داشت و مقتدرانه قهرمان آسيا شد و در المپيک باقي نماند؛ زيرا المپيک مبدأيي بود بزرگ براي دورخيزي بزرگتر به سوي آينده و جام جهاني 2010 ترکيه، جايي که سرانجام همين چند روز پيش مجوز سفر به آنجا را گرفتيم. اما نبايد وقت را تلف کرد. بايد کار کرد و کار کرد تا بتوانيم مسافر خوبي باشيم.
ملي پوشان بسکتبال در جريان بازي هاي المپيک با افت و خيزهاي زيادي مواجه بودند. ناتواني در حفظ توپهاي دريافتي، اجازه هنرنمايي بي مانع حريف به هنگام نفوذ، کاهش قواي بدني در نيمه دوم ديدارهاي انجام شده و سير نزولي- صعودي مداوم که از ترسيم چگونگي عملکرد تيم ملي به هنگام رؤيارويي با حريفان بر روي نمودار به دست مي آيد، نقاط ضعف عمده تيم ملي بسکتبال در المپيک بيست و نهم بود.
بسکتبال تقريباً خام و بي تجربه ايران به المپيک رفت تا اين کم و کاستي ها را بشناسد و براي حرفه اي شدن همه آنها را پوشش دهد. چين و شهر تيانجين آنجايي بود که اين کاستي ها کمتر شد. اما نبايد به اين حد از کاهش هم قناعت کرد. کم و کاستي هاي تيم ملي بايد کم و کمتر شود تا جام جهاني 2010 ترکيه.
امروز که بسکتبال به رشته اي متحول شده در ورزش کشور تبديل شده بايد قدمهاي بعدي را مقتدرتر و با ايراد کمتر بردارد تا بتواند همچنان بر وفق مراد باقي بماند، در غير اين صورت شکستهاي احتمالي آينده توجيه پذير نخواهند بود؛ چون ديگر بهانه اي به نام «بي تجربگي» وجود ندارد که پذيرفته شود.
البته فراموش نشود، مديريت بسکتبال که طي سالهاي گذشته نشان داده در هر شرايطي رو به جلو حرکت مي کند، از اين پس بايد شاهد همراهي و حمايت بيشتر سازمان تربيت بدني و کميته ملي المپيک باشد تا بتواند در سايه يک مثلث اجرايي که تنها يک رأس آن در اختيار فدراسيون است، بسکتبال ايران را به روزهاي اوج و باقي ماندن در آن نزديک و نزديک تر کند، نه اينکه در رؤياي داشتن يک سالن اختصاصي در پايتخت روزگار سپري کند، رؤيايي که 6 سال پيش با وعده و وعيد رئيس وقت سازمان تربيت بدني شکل گرفت و با وجود برنامه ريزي و هزينه هاي گسترده رئيس فعلي سازمان تربيت بدني در زمينه ساخت و ساز اماکن ورزشي هنوز تحقق پيدا نکرده است.
به هر روي، شيريني دومين قهرماني در آسيا را هم چشيديم. بسکتباليستهاي ايراني در تمام بازي ها عملکرد قابل قبولي داشتند، اما اينها تضميني براي موفقيتهاي آينده نيست، بايد بيشتر تلاش کرد. اهالي بسکتبال بايد همين امروز پرونده آسيا را پس از استخراج تجربه هاي آن ببندند و دفتر جديدي را با سرمشق «موفقيت در جهان» پيش روي خود بگشايند.
