ورزشی »
بازدید 2267
فوتبال ملي نيازمند تعقل؛
افول و سقوط كي متوقف مي‌شود؟
وقتي سنگين‌ترين شكست تاريخ‌مان را مقابل يك تيم عربي در بحرين تحمل مي‌كنيم و برابر عربستان در تهران شكست مي‌خوريم، آيا نبايد از علي سعيدلو توقع داشته باشيم كه آستين‌ها را براي سامان دادن به فوتبال ملي ايران بالا بزند؟
نگاهي دوباره به اولين شكستي كه افشين قطبي با تيم ملي در كارنامه‌اش ثبت كرد، نشان مي‌دهد فوتبال ايران در قياس با 10 سال قبل، عقبگردي محسوس داشته است.
به نوشته جوان؛ اين حقيقت را نه مي‌توان نپذيرفت و نه مي‌توان براي آن توجيهي آورد، وقتي به حركت رو به جلوي فوتبال كشورهايي مثل بحرين، قطر، عراق و ازبكستان كه هيچ يك نه ثبات اقتصادي ايران را داشته‌اند نه مانند ايران در امنيت اجتماعي و دور از رويدادهاي نظامي بوده‌اند و نه پتانسيل نيروي انساني ايران زمين را ديده‌اند، حالا به شرايطي رسيده‌اند كه يا پس از صعود به جام‌جهاني برايمان دست تكان مي‌دهند و يا به شكل تحقيرانگيز تيم ملي‌مان را از پيش‌رو برمي‌دارند.
به بحرين نگاهي بيندازيد كه با جمعيتي كمتر از پايتخت ايران، امروز ما را به چشم حريفي آزمايشي مي‌بيند كه مي‌تواند مقابل ما آماده جهاني‌شدن شود. آيا فوتبال ايران تا اين اندازه تحقير شده كه بايد در شبي كه فقط سه بازيكن اصلي‌اش را در اختيار ندارد، چهار بار دروازه‌اش را باز شده ببيند؟!
منامه با مساحتي كمتر از منطقه دو تهران بزرگ، شاهد چهار بار فرو ريختن دروازه ايران بود. آيا نبايد افول فوتبال ايران را بپذيريم در حالي كه در زمان صعود سه تيم به جام جهاني ما صعود مي‌كرديم و امروز در حال چهار و نيم سهميه اي شدن سهميه‌هاي اين قاره، ما راهي به جام‌جهاني نمي‌يابيم؟
چگونه اين خودباوري كاذب و بيهوده را به خود تزريق كنيم كه فوتبال ما دچار سقوط نشده است، در حالي كه ازبك‌ها باشگاه‌هاي ايران را حذف مي‌كنند و كره‌شمالي مقابل چشمان ما به جام‌جهاني مي‌رسد؟!
نشانه‌هاي افول و سقوط، بارز و آشكار است. شايد دوباره شاهد موضع‌گيري تند مهدي تاج باشيم كه در روزهاي شكست ناپديد مي‌شود و در ايام كاميابي براي گفت‌و‌گوهاي رسانه‌اي آماده است، اما چه راهي براي توجيه اين سلسله ناكامي‌ها مانده است؟
وقتي سنگين‌ترين شكست تاريخ‌مان را مقابل يك تيم عربي در بحرين تحمل مي‌كنيم و برابر عربستان در تهران شكست مي‌خوريم، آيا نبايد از علي سعيدلو توقع داشته باشيم كه آستين‌ها را براي سامان دادن به فوتبال ملي ايران بالا بزند؟
فوتبال ايران فقير و تهي از مديريت و تدبر شده است. خالي از فكري نو و برنامه‌اي براي آينده... اين تعقل را بايد در تمامي رده‌ها، از تيم‌هاي پايه تا تيم هاي بزرگسال بار ديگر به بدنه فوتبال تزريق كرد.
چهار سال عقبگرد مطلق فوتبال ايران كي متوقف مي‌شود؟! اين كليدي‌ترين سؤال ما پس از ادامه بي‌وقفه ناكامي‌ها از مديريت كلان ورزش كشور است.
به نوشته جوان؛ اين حقيقت را نه مي‌توان نپذيرفت و نه مي‌توان براي آن توجيهي آورد، وقتي به حركت رو به جلوي فوتبال كشورهايي مثل بحرين، قطر، عراق و ازبكستان كه هيچ يك نه ثبات اقتصادي ايران را داشته‌اند نه مانند ايران در امنيت اجتماعي و دور از رويدادهاي نظامي بوده‌اند و نه پتانسيل نيروي انساني ايران زمين را ديده‌اند، حالا به شرايطي رسيده‌اند كه يا پس از صعود به جام‌جهاني برايمان دست تكان مي‌دهند و يا به شكل تحقيرانگيز تيم ملي‌مان را از پيش‌رو برمي‌دارند.
به بحرين نگاهي بيندازيد كه با جمعيتي كمتر از پايتخت ايران، امروز ما را به چشم حريفي آزمايشي مي‌بيند كه مي‌تواند مقابل ما آماده جهاني‌شدن شود. آيا فوتبال ايران تا اين اندازه تحقير شده كه بايد در شبي كه فقط سه بازيكن اصلي‌اش را در اختيار ندارد، چهار بار دروازه‌اش را باز شده ببيند؟!
منامه با مساحتي كمتر از منطقه دو تهران بزرگ، شاهد چهار بار فرو ريختن دروازه ايران بود. آيا نبايد افول فوتبال ايران را بپذيريم در حالي كه در زمان صعود سه تيم به جام جهاني ما صعود مي‌كرديم و امروز در حال چهار و نيم سهميه اي شدن سهميه‌هاي اين قاره، ما راهي به جام‌جهاني نمي‌يابيم؟
چگونه اين خودباوري كاذب و بيهوده را به خود تزريق كنيم كه فوتبال ما دچار سقوط نشده است، در حالي كه ازبك‌ها باشگاه‌هاي ايران را حذف مي‌كنند و كره‌شمالي مقابل چشمان ما به جام‌جهاني مي‌رسد؟!
نشانه‌هاي افول و سقوط، بارز و آشكار است. شايد دوباره شاهد موضع‌گيري تند مهدي تاج باشيم كه در روزهاي شكست ناپديد مي‌شود و در ايام كاميابي براي گفت‌و‌گوهاي رسانه‌اي آماده است، اما چه راهي براي توجيه اين سلسله ناكامي‌ها مانده است؟
وقتي سنگين‌ترين شكست تاريخ‌مان را مقابل يك تيم عربي در بحرين تحمل مي‌كنيم و برابر عربستان در تهران شكست مي‌خوريم، آيا نبايد از علي سعيدلو توقع داشته باشيم كه آستين‌ها را براي سامان دادن به فوتبال ملي ايران بالا بزند؟
فوتبال ايران فقير و تهي از مديريت و تدبر شده است. خالي از فكري نو و برنامه‌اي براي آينده... اين تعقل را بايد در تمامي رده‌ها، از تيم‌هاي پايه تا تيم هاي بزرگسال بار ديگر به بدنه فوتبال تزريق كرد.
چهار سال عقبگرد مطلق فوتبال ايران كي متوقف مي‌شود؟! اين كليدي‌ترين سؤال ما پس از ادامه بي‌وقفه ناكامي‌ها از مديريت كلان ورزش كشور است.
