اینجا یک عدد 17 رقمی داریم؛ عدد این است 10.057.000.000.000.000 این 10
بیلیارد و 57 بیلیون ریال (یا به عبارتی 10 هزار هزار میلیارد و 57 هزار
میلیارد ریال) دارایی بانک‌های ما در پایان سال 1392 بود که چند روز پیش
اعلام شده است.
به گزارش جهان صنعت، این رقم کوچکی نیست، توجه داشته
باشید که کل تولید ناخالص داخلی کشورمان در سال 1392 (به قیمت پایه) برابر
9.343.070.000.000.000 ریال بوده است. البته توجه داشته باشید این اعداد-
که در جداول مشاهده می‌کنید- در همایش بانکداری اسلامی منتشر شده و از سوی
خود بانک‌ها اعلام و اظهار شده که با عدد حسابرسی شده بعضا تفاوت‌های
چشمگیری دارد برای مثال دارایی بانک صادرات در این همایش از سوی خود این
بانک با عددی که در صورت‌های مالی حابرسی شده این بانک ذکر شده است، تفاوت
دارد.
به هر روی براساس آمار موجود به ترتیب بانک‌های: ملت، تجارت، ملی و
مسکن چهار بانکی هستند که دارایی آنها بیش از یکصد هزار میلیارد تومان
است.
سهم
دارایی‌های ثابت بانک‌های: ایران‌زمین، سپه، حکمت، پست بانک، قرض‌الحسنه
مهر و خاورمیانه از مجموع دارایی‌های خود آن بانک‌ها بیش از 10 درصد ثبت
شده است.
بانک‌های ایران در کنار هم شبکه عظیمی را تشکیل داده‌اند که
قدرت عظیمی را نیز به همراه خود دارند، خوب یا بد همه این شبکه هم در
اختیار دولت نیست و به نظر می‌رسد دولت حسن روحانی به خوبی این نکته را
دریافته است.
حالا این بانک‌ها که طبق تمام تعریف‌ها باید در زمینه
تامین اعتبار واحدهای بخش واقعی اقتصاد فعالیت داشته باشند، بیشتر به سمت
تجهیز منابع خود مایل شدند به‌خصوص در سال‌های دولت نهم و دهم. دقت داشته
باشید که بیش از نیمی از این بانک‌ها که هم‌اینک در کشور فعالیت می‌کنند
حاصل دهه 80 هستند.
هیات‌مدیره این بانک‌ها، سهامداران عمده (حقوقی)
آنها همگی یک طرف، که خود بحث مفصل می‌طلبد؛ بحثی که با بررسی و بازخوانی
آن معمولا به یکی از بدهکاران بزرگ بانکی هم می‌رسیم و آنجا محل طرح آن
نیست. اما تصور کنید این غول 10 بیلیاردی در زمینه تجهیز منابع خود دچار
مشکل شود، چه اتفاقی خواهد افتاد اگر چرخ این ماشین بزرگ به حرکت درآید. به
نظر می‌رسد مهلت رییس کل بانک مرکزی به این بانک‌ها برای ارایه لیست
دارایی‌های خود و الزام آنها برای فروش دارایی‌های مازاد تدبیر درستی است
که دولت به کار گرفته، با این کار هم دست‌وپای این غول عظیم که تمایل دارد
در بازار دخالت کند کمی محدود می‌شود و هم منابعش را از طریق دارایی اضافی
که در سال‌ها گذشته اندوخته است تجهیز می‌کند.
