شش سال از رفتن «ناصریا» گذشت

از روز اول تصمیم نداشت خواننده شود. در ضبط یکی از کارها که به عنوان نوازنده حضور داشت به صورت کاملا اتفاقی قرار شد بخواند. نقطه آغاز شکل گرفت و ناصریای موسیقی خیلی زود صدایش بر دل همه نشست و ترانه‌هایش دهان به دهان چرخید.

به گزارش ایسنا، 29 آذر ماه مصادف است با ششمین سال در گذشت «ناصرعبداللهی» خواننده فقید موسیقی پاپ ایران.
ناصر عبداللهی دهم دی ماه سال 1349در محله مسجد بلال بندر عباس متولد شد و از نوجوانی به موسیقی علاقه مند شد و این هنر را آغاز کرد.

فعالیت هنری خود را در صدا و سیما و حوزه هنری آغاز کرد و از سال 1374 به صورت حرفه‌ای، موسیقی را دنبال کرد.

محمد علی بهمنی که از دوستان نزدیک ناصر عبداللهی بود او را به «انتشارات دارینوش» معرفی کرد و همین سرآغاز انتشار گسترده آلبوم موسیقی برای او شد.

اما مهم‌ترین ترانه‌ای که سبب شد ناصر عبداللهی به خواننده‌ای محبوب در میان مردم بدل شود قطعه «ناصریا» بود که در مدت کوتاهی به یکی از پر طرفدارترین و محبوب‌ترین ترانه‌های ایرانی شد.
گرچه پس از ارائه ترانه ناصریا منتقدان عبداللهی آن‌را کاری اسپانیولی دانستند و گفتند از ملودی‌های جیپسی کینگ برگرفته شده ‌است اما وی معتقد بود که چنین نیست، و این کار ریتم عربی دارد؛ ریتمی که بارها با سازهای دیگری نظیر عود، دهل، و دف نواخته شده ‌بود اما تاکنون هرگز با گیتار نواخته نشده ‌بود و وی این کار را انجام داد.

ملودی ترانهٔ ناصریا سال ۱۳۷۶ ساخته شد و شعر این آهنگ به گویش بندری است و به گفته عبدالهی هدف از ساخت آن اعتراض به ظلم در جهان و همدردی با ستمدیدگان دنیا بوده‌ است.

بر اساس متن شعر این ترانه، «اگر کسی قصد یاری مظلومی را داشته‌ باشد پس از تحمل سختی بسیار و دشواری‌های این راه در پایان پیروز خواهد شد.»

ناصر عبداللهی در طول فعالیت خود آلبوم‌های بوی شرجی، هوای حوا، عشق است ، دوستت دارم و ماندگار را در کارنامه هنری خود دارد و چندی پیش آلبوم رخصت او روانه بازار شد.

ترانه‌هایی چون ناصریا و راز (ازم نخواه با تو بمونم)، هوای حوا(دل من یه روز به دریا زد و رفت) از جمله ترانه‌هایی هستند که برای همیشه در خاطره موسیقایی دوستداران ناصر عبداللهی باقی خواهد ماند.

سرانجام 29 آذر ماه 1385 برای همیشه صحنه زندگی را ترک کرد و پیکرش در زادگاهش آرام گرفت.