روایتی سینمایی از ایمان و هویت ملی/ «احمد» به دنبال سلبریتیبازی نیست
به گزارش خبرنگار تابناک از استان اصفهان، سینمای ایران در سالهای اخیر بیش از گذشته با پرسش هویت مواجه شده است؛ هویتی که ریشه در تاریخ، فرهنگ و باورهای بومی دارد. در چنین فضایی، فیلم سینمایی «احمد» بهعنوان اثری دغدغهمند، تلاش میکند سینما را به جایگاه اصلی خود بهعنوان رسانهای فرهنگی و هویتساز بازگرداند. این فیلم که نخستینبار در جشنواره فیلم فجر مورد توجه منتقدان و مخاطبان قرار گرفت، حالا راه خود را به پرده سینماهای کشور باز کرده است.
«احمد» روایتگر داستان یک فرمانده است؛ شخصیتی که نه در قامت یک قهرمان دستنیافتنی، بلکه بهمثابه انسانی برآمده از متن جامعه تصویر میشود. فیلم، مسیری را دنبال میکند که بسیاری از مخاطبان با آن زیستهاند؛ مسیری آمیخته با ایمان، مسئولیتپذیری، مقاومت و پرداخت هزینه برای باورها.
امیرعباس ربیعی، کارگردان اصفهانی این اثر، که پیشتر نیز تجربه ساخت آثار اجتماعی و انقلابی را در کارنامه خود داشته، در «احمد» کوشیده است روایتی ساده اما عمیق و بهدور از اغراقهای رایج سینمای شعارزده ارائه دهد. لحن فیلم، واقعگرا و متکی بر فطرت انسانی است و از همین مسیر با مخاطب ارتباط برقرار میکند.
«احمد» روایتی برخاسته از باور است
در دورانی که بخش قابلتوجهی از تولیدات سینمایی تحت تأثیر جریانهای زودگذر و الگوهای وارداتی قرار گرفتهاند، ساخت آثاری با تأکید بر هویت ملی و ایران–اسلامی اهمیتی دوچندان پیدا میکند. سینما، بهعنوان یکی از تأثیرگذارترین ابزارهای فرهنگی، میتواند نقش تعیینکنندهای در بازتعریف الگوهای رفتاری، تقویت سرمایه اجتماعی و انتقال ارزشها به نسلهای جدید داشته باشد.
فیلم «احمد» دقیقاً در همین نقطه میایستد؛ نه بهعنوان اثری سفارشی یا ویترینی، بلکه بهمثابه روایتی برخاسته از باور. این فیلم تلاش میکند مفاهیمی چون انقلاب اسلامی، مقاومت و هویت بومی را نه در قالب شعار، بلکه در دل قصه، شخصیتپردازی و موقعیتهای دراماتیک بازنمایی کند.
از مهمترین نقاط قوت فیلم «احمد» میتوان به صداقت روایی آن اشاره کرد. فیلم از سلبریتیمحوری و اغراقهای رایج فاصله گرفته و بر قصه، بازیها و لحن یکدست تمرکز دارد. شخصیت اصلی، نماینده یک تفکر و مسیر است؛ مسیری که برای بخش قابلتوجهی از جامعه آشنا و باورپذیر است.
همچنین انتخاب فرم روایی ساده، استفاده از بازیهای کنترلشده و پرهیز از جلوهگریهای مرسوم، باعث شده پیام فیلم بهصورت مستقیم اما غیرتحمیلی به مخاطب منتقل شود. «احمد» تلاش میکند صدای یک باور جمعی باشد؛ صدایی که به گفته سازندگانش، قرار است شنیده و تقویت شود.
فریاد «احمد» با حضور پررنگ مخاطبان دغدغهمند شکل میگیرد
امیرعباس ربیعی، کارگردان فیلم «احمد»، درباره رویکرد این اثر میگوید: ما فیلم احمد را واقعاً و صادقانه برای مخاطب دغدغهمند انقلابی و فرهنگی ساختیم؛ برای آدمهایی که با ایمان و مقاومت و با مسئله هویت بومی و ملی و هویت ایرانی–اسلامی زندگی میکنند. فیلم احمد روایت یک فرمانده و یک مسیر است که بسیاری از ما با آن زندگی کردهایم، به آن باور داریم و در دورهها و عرصههای مختلف برایش هزینه میدهیم.
وی ادامه میدهد: احمد به دنبال سلبریتیبازی و تکرار ادا و اطوارهایی نیست که ما به آنها باور نداریم. این فیلم از دل باور بیرون آمده، چه در قصه، چه در بازی و چه در لحن. سعی ما بر این بوده که روایت داستان متکی بر فطرت و انقلاب اسلامی باشد. این صدا قرار نیست ضعیف شنیده شود. قرار است فریادی بلند باشد و این فریاد بلند با حضور پررنگ مخاطبان دغدغهمند شکل میگیرد.
«احمد» نمونهای از سینمای متعهد و هویتگرا
فیلم «احمد» در جشنواره فیلم فجر با واکنشهای قابلتوجهی همراه شد و بهعنوان یکی از آثار هویتمحور و متفاوت جشنواره مورد توجه منتقدان و اهالی رسانه قرار گرفت؛ حضوری که مسیر اکران عمومی فیلم را هموارتر کرد و انتظار مخاطبان را برای نمایش عمومی آن افزایش داد.
«احمد» را میتوان نمونهای از سینمای متعهد و هویتگرا دانست؛ فیلمی که تلاش میکند بدون هیاهو و کلیشه، از ایمان، مقاومت و هویت ایرانی–اسلامی سخن بگوید. آغاز اکران این اثر از سوم دیماه، فرصتی است برای مخاطبانی که به دنبال سینمایی متفاوت، صادقانه و ریشهدار هستند؛ سینمایی که نه صرفاً برای سرگرمی، بلکه برای بازخوانی یک باور مشترک روی پرده آمده است.
