به گزارش تابناک، به گفته یک منبع ارشد در دولت ترامپ، مارکو روبیو، وزیرامور خارجه، ایده انتقال مادورو ۶۳ ساله به قطر را مطرح کرده است؛ امیرنشینی که پیشتر نیز سابقه میانجیگری در مناقشات پیچیده بینالمللی را داشته است. پنج مقام فعلیو سابق دولت، این سناریو را «محتمل» توصیف کردهاند.
یک منبع نزدیک به دولت با اشاره به رقابت کشورهای حاشیه خلیج فارس برای جلب نظر کاخ سفید گفت: «قطر، عربستان سعودی و امارات متحده عربی عاشق انجام چنین کارهایی هستند. این کار به آنها کمک میکند تا نزد ایالات متحده امتیاز جمع کنند.»
با این حال، یک منبع آگاه از نقش قطر در مذاکرات ونزوئلا تأکید کرد که مادورو هنوز در حال «خرید عمارت در دوحه» نیست و گزارشها مبنی بر فرار قطعی او به این کشور را تکذیب کرد. اما دونالد ترامپ هفته گذشته در تماسی با مادورو از او خواست که فوراً از قدرت کنارهگیری کند؛ درخواستی که با پیشنهاد متقابل مادورو برای انتقال قدرت به معاونش در ازای عفو عمومی روبرو شد.
در حالی که دیپلماسی پشت پرده در جریان است، احتمال جنگ به شدت افزایش یافته است. دولت ترامپ ماه گذشته مادورو و متحدانش را تحت عنوان «سازمان تروریستی خارجی» طبقهبندی کرد. این اقدام به ایالات متحده گزینههای نظامی گستردهتری برای انجام حملات در داخل ونزوئلا میدهد. روبیو، گروه موسوم به «کارتل دِ لوس سولز»که گفته میشود توسط مادورو رهبری میشود را مسئول «خشونتهای تروریستی» دانسته است.
کاخ سفید با استناد به این برچسب تروریستی، حملات نظامی اخیر به قایقهای مظنون به قاچاق در دریای کارائیب را توجیه کرده است؛ حملاتی که تاکنون منجر به کشته شدن دستکم ۸۰ نفر شده است. کارولین لیویت، سخنگوی کاخ سفید، این عملیات را «دفاع از خود برایمحافظت از آمریکاییها» خواند.
اکنون مقامات اطلاعاتی و نظامی آمریکا، از جمله پیت هگست، وزیر دفاع، در حال بررسی گام بعدی هستند: حمله به قاچاقچیان ادعایی در داخل آبهای سرزمینی ونزوئلا (تا ۱۲مایل دریایی). ترامپ در جلسه کابینه روز سهشنبه تهدیدکرد که حتی اپراتورهای کلمبیایی نیز در امان نخواهند بود و تأکید کرد: «ایالات متحده آماده جنگ است.»
اگرچه وزارت امور خارجه آمریکا هرگونه ارتباط بین تحرکات نظامی و ذخایر نفتی ونزوئلا را رد کرده و آن را بخشی از تلاش برای توقف سیل مهاجران و مواد مخدر میداند، اما نمیتوان نقش بزرگترین ذخیره اثباتشده نفت جهان را در آینده این کشور نادیده گرفت.
ونزوئلا بر روی ۳۰۳ میلیارد بشکه نفت خام نشسته است؛ حدود یکپنجم کل ذخایر جهان. این رقم حتی از ذخایرعربستان سعودی نیز فراتر است. با این حال، تولید فعلیاین کشور به دلیل تحریمها، سوءمدیریت و فرسودگی زیرساختها به حدود یک میلیون بشکه در روز کاهش یافتهاست که کمتر از یکسوم ظرفیت دوران پیش از چاوز است.
اما چرا این نفت برای آمریکا حیاتی است؟ ایالات متحده اگرچه خود بزرگترین تولیدکننده نفت جهان است، اما نفت تولیدی آن عمدتاً «سبک و شیرین» است که برای بنزینمناسب است. در مقابل، پالایشگاههای پیچیده آمریکا برایتولید دیزل، آسفالت و سوختهای صنعتی به شدت نیازمند«نفت سنگین و ترش» ونزوئلا هستند. فیل فلین، تحلیلگرارشد بازار انرژی میگوید: «پالایشگاههای آمریکا برایپردازش نفت سنگین ونزوئلا ساخته شدهاند و با آن بسیار کارآمدتر عمل میکنند.»
تغییر رژیم در کاراکاس میتواند معادلات انرژی جهان را تغییر دهد. بازگشت نفت ونزوئلا به بازارهای جهانی میتواندقیمتها را تعدیل کرده و وابستگی کشورهایی مانند هند و چین به نفت روسیه را کاهش دهد، که این امر مستقیماً بر توانایی مسکو برای تأمین مالی جنگ در اوکراین تأثیر میگذارد.
بازسازی صنعت نفت ونزوئلا نیازمند سرمایهگذاری خیرهکننده ۵۸ میلیارد دلاری است، اما اگر دولتی دوست با غرب در کاراکاس روی کار بیاید، شرکتهای نفتی بینالمللی آماده بازگشت هستند. گوستاوو پترو، رئیسجمهور کلمبیا، معتقد است که نفت در کانون استراتژی ترامپ قرار دارد: «این یک مذاکره درباره نفت است. من معتقدم منطق ترامپ همین است.»
در حال حاضر، سرنوشت ونزوئلا در تعادل میان یک تبعید لوکس در خلیج فارس و یا شعلهور شدن آتش جنگ در کارائیب قرار دارد؛ وضعیتی که در آن «طلای سیاه» هم میتواند دلیل جنگ باشد و هم پاداش صلح.
