مرد شکاک، زن را به ستوه آورد
همسرم مردی بهانه‌جو، بدبین و شکاک است و وقتی از او می‌خواهم که اینگونه رفتارهایش را کنار بگذارد شروع به فحاشی و ناسزاگویی می‌کند. دیگر از ادامه زندگی با چنین مردی خسته شده‌ام.
قدس: «همیشه در خانه محبوس بودم و وقتی می‌رفت سر کار در خانه را قفل و درست مثل یک زندانی تمام‌عیار با من برخورد می‌کرد».
در اتاق مشاوره نشسته بودم که خانمی با سر و وضعی آراسته و مرتب وارد اتاق شد، بعد از سلام گفت: خانم مشاور من به کمک شما نیاز دارم، همسرم مردی بهانه‌جو، بدبین و شکاک است و وقتی از او می‌خواهم که اینگونه رفتارهایش را کنار بگذارد شروع به فحاشی و ناسزاگویی می‌کند. دیگر از ادامه زندگی با چنین مردی خسته شده‌ام.
از او خواستم توضیح بیشتری راجع به زندگی‌اش بدهد و او اینچنین ادامه داد: من آخرین فرزند خانواده هستم. یک خواهر و 2 برادر دارم که هر 3 ازدواج کرده‌اند، وضع مالی پدرم خوب بود و در رفاه بودیم و به‌خاطر آراستگی، خوش‌سیمایی و وضعیت تحصیلی که داشتم، همیشه مورد توجه مدیر، معلمان و همکلاسی‌هایم بودم. از همان دوران دبیرستان خواستگاران زیادی داشتم اما هدف دیگری را دنبال می‌کردم، می‌خواستم ادامه تحصیل بدهم و در آینده معلم شوم چون به این شغل علاقه عجیبی داشتم.
همه خواهر و برادرانم تحصیلات دانشگاهی داشتند و رفتن به دانشگاه جزو بایدهای خانوادگی ما بود. خلاصه تمام امکانات آماده و مهیا بود تا درس بخوانم و در کنکور قبول شوم. پس از مدت زمانی نه‌چندان طولانی نتایج کنکور اعلام شد و من با شادی به کافی‌نت مراجعه کردم تا از نتیجه تلاش و فعالیت خودم مطلع شوم. پس از بررسی اسامی اسم خودم را جزو قبول‌شدگان دانشگاه پیام نور و در رشته مورد علاقه‌ام پیدا کردم. ابتدا کمی ناراحت شدم به خاطر اینکه دانشگاه دولتی قبول نشده بودم اما بعد با خودم فکر کردم می‌توانم در رشته مورد علاقه‌ام موفق باشم.
خبر قبولی من خیلی سریع در کل فامیل پیچید اما پدر و مادرم زیاد راضی به ادامه تحصیل من در دانشگاه پیام نور نبودند و معتقد بودند که من می‌توانم دوباره با شرکت در کنکور در دانشگاه دولتی قبول شوم اما با مقاومت و ایستادگی من بالاخره موافقت کردند.
پس از ثبت نام در دانشگاه تحصیل را با عشق و علاقه شروع کردم و به لطف خدا موفق شدم جزو دانشجویان خوب دانشگاه شوم. ترم چهارم دانشگاه یکی از همکلاسی‌هایم به نام علیرضا از من خواست تا با خانواده‌ام صحبت کنم تا بتوانند برای خواستگاری بیایند. علیرضا بسیار مودب، آرام، مهربان و خوش‌اخلاق بود و همه استادان و دانشجویان به خاطر همین ویژگی‌ها به وی علاقه داشتند، شنیده بودم پدرش در بازار کار می‌کند و 3 خواهر و یک برادر هم دارد و او فرزند اول خانواده است.
بدون آگاهی عمل کردن والدین
او تمام معیارهایی که مدنظر من بود را داشت و متانت و اخلاق خوبش از همه نمایان‌تر بود اما وقتی صحبت از خواستگاری علیرضا شد خانواده‌ام بشدت مخالفت کردند چرا که از نظر آنها معیارها بسیار متفاوت بود و داماد باید خانه و ماشین و وضع مالی خوبی داشته باشد که علیرضا فاقد این معیارها بود و به همین دلیل از نظر خانواده‌ام مردود شد. خیلی تلاش کردم تا رضایت خانواده‌ام را جلب کنم اما هر چه بیشتر تلاش می‌کردم کمتر نتیجه می‌گرفتم. از نظر آنها خانه شخصی و اتومبیل مدل بالا و وضعیت مالی و اجتماعی خانواده بر ادب و متانت و اخلاق برتری داشت، زندگی ساده و بدون زرق و برق آنها کجا و زندگی مرفه ما کجا.
خلاصه اصلاً اجازه ندادند که علیرضا و خانواده‌اش وارد خانه ما شوند و در نهایت غرور و بی‌رحمی آنها را طرد کردند. صدای شکستن غرور علیرضا را به وضوح شنیدم، او با دلی رنجور و غمگین رفت و بعد از آن اتفاق دیگر او را حتی در دانشگاه هم ندیدم.
چند ماهی نگذشته بود که پسر خاله‌ام، حمید به خواستگاری‌ام آمد، پسر یکی‌یکدانه خاله منیژه که در تهران زندگی می‌کرد و وضعیت مالی خوبی داشتند، مادرم می‌گفت: «چون آشنا هستند نیازی به تحقیق هم ندارند و همه فاکتورها را هم دارند». منظور مادرم منزل و اتومبیل و... بود. ولی از نظر من درست است که حمید همه چیز داشت اما معرفت، مردانگی و سادگی نداشت و به همین خاطر هم مخالفت و چند روزی اعتصاب غذا کردم. اما خانواده‌ام بدون مشورت با من قول و قرار عقد و عروسی را گذاشتند و پس از مدتی هم من بدون هیچ عشق و علاقه‌ای با حميد سر سفره عقد نشستم.
در طول مدت نامزدي هر چه به خانواده‌ام گفتم من با اخلاق و رفتار حمید سازگار نیستم و او اخلاقش خوب نیست آنها می‌گفتند بعد از عروسی به هم علاقه‌مند می‌شوید.
نتیجه ندانم‌کاری والدین
بعد از 4 ماه عروسی کردیم اما هنوز یک هفته از زندگی مشترکمان نگذشته بود که حمید رفتن به دانشگاه را قدغن کرد و گفت که دیگر حق ندارم از خانه خارج شوم. سر هر چیز کوچک شروع به بحث و مشاجره می‌کرد، او آنقدر شکاک بود که وقتی سر کار می‌رفت گوشی تلفن را با خودش می‌برد تا مبادا من با کسی صحبت کنم. همیشه در منزل محبوس بودم و او حتی مرا به خانه پدر و مادر خودش نمی‌برد چه برسد به خانواده خودم، وقتی می‌رفت سر کار در خانه را قفل می‌کرد و درست مثل یک زندانی تمام‌عیار با من برخورد می‌کرد.
هر چه برایش توضیح می‌دادم که بدبینی‌اش بی‌مورد است فایده‌ای نداشت تا اینکه تحملم تمام شد و از خواهرش خواستم تا طی تماس با برادرم او را از این قضیه مطلع کند. برادرم دنبالم آمد و من وسایلم را جمع کردم و به منزل پدرم برگشتم و حالا هم تصمیم گرفته‌ام از او جدا شوم، همه خانواده‌ام خصوصا مادرم از اینکه مرا مجبور به این ازدواج کرده‌اند ناراحت هستند.
از خانواده‌ها می‌خواهم که فقط به مادیات توجه نکنند و اخلاق و رفتار فرد خواستگار را هم مدنظر قرار دهند و با تحقیقات کامل و لازم از بروز چنین مسائل و مشکلاتی پیشگیری كنند.
در اتاق مشاوره نشسته بودم که خانمی با سر و وضعی آراسته و مرتب وارد اتاق شد، بعد از سلام گفت: خانم مشاور من به کمک شما نیاز دارم، همسرم مردی بهانه‌جو، بدبین و شکاک است و وقتی از او می‌خواهم که اینگونه رفتارهایش را کنار بگذارد شروع به فحاشی و ناسزاگویی می‌کند. دیگر از ادامه زندگی با چنین مردی خسته شده‌ام.
از او خواستم توضیح بیشتری راجع به زندگی‌اش بدهد و او اینچنین ادامه داد: من آخرین فرزند خانواده هستم. یک خواهر و 2 برادر دارم که هر 3 ازدواج کرده‌اند، وضع مالی پدرم خوب بود و در رفاه بودیم و به‌خاطر آراستگی، خوش‌سیمایی و وضعیت تحصیلی که داشتم، همیشه مورد توجه مدیر، معلمان و همکلاسی‌هایم بودم. از همان دوران دبیرستان خواستگاران زیادی داشتم اما هدف دیگری را دنبال می‌کردم، می‌خواستم ادامه تحصیل بدهم و در آینده معلم شوم چون به این شغل علاقه عجیبی داشتم.
همه خواهر و برادرانم تحصیلات دانشگاهی داشتند و رفتن به دانشگاه جزو بایدهای خانوادگی ما بود. خلاصه تمام امکانات آماده و مهیا بود تا درس بخوانم و در کنکور قبول شوم. پس از مدت زمانی نه‌چندان طولانی نتایج کنکور اعلام شد و من با شادی به کافی‌نت مراجعه کردم تا از نتیجه تلاش و فعالیت خودم مطلع شوم. پس از بررسی اسامی اسم خودم را جزو قبول‌شدگان دانشگاه پیام نور و در رشته مورد علاقه‌ام پیدا کردم. ابتدا کمی ناراحت شدم به خاطر اینکه دانشگاه دولتی قبول نشده بودم اما بعد با خودم فکر کردم می‌توانم در رشته مورد علاقه‌ام موفق باشم.
خبر قبولی من خیلی سریع در کل فامیل پیچید اما پدر و مادرم زیاد راضی به ادامه تحصیل من در دانشگاه پیام نور نبودند و معتقد بودند که من می‌توانم دوباره با شرکت در کنکور در دانشگاه دولتی قبول شوم اما با مقاومت و ایستادگی من بالاخره موافقت کردند.
پس از ثبت نام در دانشگاه تحصیل را با عشق و علاقه شروع کردم و به لطف خدا موفق شدم جزو دانشجویان خوب دانشگاه شوم. ترم چهارم دانشگاه یکی از همکلاسی‌هایم به نام علیرضا از من خواست تا با خانواده‌ام صحبت کنم تا بتوانند برای خواستگاری بیایند. علیرضا بسیار مودب، آرام، مهربان و خوش‌اخلاق بود و همه استادان و دانشجویان به خاطر همین ویژگی‌ها به وی علاقه داشتند، شنیده بودم پدرش در بازار کار می‌کند و 3 خواهر و یک برادر هم دارد و او فرزند اول خانواده است.
بدون آگاهی عمل کردن والدین
او تمام معیارهایی که مدنظر من بود را داشت و متانت و اخلاق خوبش از همه نمایان‌تر بود اما وقتی صحبت از خواستگاری علیرضا شد خانواده‌ام بشدت مخالفت کردند چرا که از نظر آنها معیارها بسیار متفاوت بود و داماد باید خانه و ماشین و وضع مالی خوبی داشته باشد که علیرضا فاقد این معیارها بود و به همین دلیل از نظر خانواده‌ام مردود شد. خیلی تلاش کردم تا رضایت خانواده‌ام را جلب کنم اما هر چه بیشتر تلاش می‌کردم کمتر نتیجه می‌گرفتم. از نظر آنها خانه شخصی و اتومبیل مدل بالا و وضعیت مالی و اجتماعی خانواده بر ادب و متانت و اخلاق برتری داشت، زندگی ساده و بدون زرق و برق آنها کجا و زندگی مرفه ما کجا.
خلاصه اصلاً اجازه ندادند که علیرضا و خانواده‌اش وارد خانه ما شوند و در نهایت غرور و بی‌رحمی آنها را طرد کردند. صدای شکستن غرور علیرضا را به وضوح شنیدم، او با دلی رنجور و غمگین رفت و بعد از آن اتفاق دیگر او را حتی در دانشگاه هم ندیدم.
چند ماهی نگذشته بود که پسر خاله‌ام، حمید به خواستگاری‌ام آمد، پسر یکی‌یکدانه خاله منیژه که در تهران زندگی می‌کرد و وضعیت مالی خوبی داشتند، مادرم می‌گفت: «چون آشنا هستند نیازی به تحقیق هم ندارند و همه فاکتورها را هم دارند». منظور مادرم منزل و اتومبیل و... بود. ولی از نظر من درست است که حمید همه چیز داشت اما معرفت، مردانگی و سادگی نداشت و به همین خاطر هم مخالفت و چند روزی اعتصاب غذا کردم. اما خانواده‌ام بدون مشورت با من قول و قرار عقد و عروسی را گذاشتند و پس از مدتی هم من بدون هیچ عشق و علاقه‌ای با حميد سر سفره عقد نشستم.
در طول مدت نامزدي هر چه به خانواده‌ام گفتم من با اخلاق و رفتار حمید سازگار نیستم و او اخلاقش خوب نیست آنها می‌گفتند بعد از عروسی به هم علاقه‌مند می‌شوید.
نتیجه ندانم‌کاری والدین
بعد از 4 ماه عروسی کردیم اما هنوز یک هفته از زندگی مشترکمان نگذشته بود که حمید رفتن به دانشگاه را قدغن کرد و گفت که دیگر حق ندارم از خانه خارج شوم. سر هر چیز کوچک شروع به بحث و مشاجره می‌کرد، او آنقدر شکاک بود که وقتی سر کار می‌رفت گوشی تلفن را با خودش می‌برد تا مبادا من با کسی صحبت کنم. همیشه در منزل محبوس بودم و او حتی مرا به خانه پدر و مادر خودش نمی‌برد چه برسد به خانواده خودم، وقتی می‌رفت سر کار در خانه را قفل می‌کرد و درست مثل یک زندانی تمام‌عیار با من برخورد می‌کرد.
هر چه برایش توضیح می‌دادم که بدبینی‌اش بی‌مورد است فایده‌ای نداشت تا اینکه تحملم تمام شد و از خواهرش خواستم تا طی تماس با برادرم او را از این قضیه مطلع کند. برادرم دنبالم آمد و من وسایلم را جمع کردم و به منزل پدرم برگشتم و حالا هم تصمیم گرفته‌ام از او جدا شوم، همه خانواده‌ام خصوصا مادرم از اینکه مرا مجبور به این ازدواج کرده‌اند ناراحت هستند.
از خانواده‌ها می‌خواهم که فقط به مادیات توجه نکنند و اخلاق و رفتار فرد خواستگار را هم مدنظر قرار دهند و با تحقیقات کامل و لازم از بروز چنین مسائل و مشکلاتی پیشگیری كنند.
غیر قابل انتشار: ۰
در انتظار بررسی: ۳
انتشار یافته: ۱۰
منم طلاق گرفتم چون نامزدم بدبین بود سر هر مساله کوچیکی دعوا راه مینداخت.ما تهران زندگی میکنیم حتی نمیزاشت برا خرید یه خودکار از خونه خارج شم نتیجه گیری اخرش خوب بود که به مادیات توجه بشه ولی چه ربطی به مادیات داشت هر کسی ممکنه پارانوئید رو داشته باشه از هر طبقه ای س من ۳ساله توعقدم شوهرم خیلی شکاک وبدبینه خیلی نه سرکار میره نه خونه وماشین داره نه حتی سربازی رفته خانوادشم کمک نمیکنند همیشه خونه ی ما میمونه ولی وقتی که هم پاشو میذاره بیرون اس دادناش شروع میشه میگه خوش بگذره برو عشق وحال کن و خیلی تهمت های ناجور میزنه گوشیه همه ی اعضای خانوادم زنگ میزنه حتی نمیذاره با خواهرام برم بیرون دیگه خستم کرده تورو خدا راهنماییم کنید من خیلی صبور بودم تا سه سال تونستم اذیتاش و بدبینی هاشو تحمل کنم تا اینکه دیگه صبر و طاقتم تموم شد جمع کردم رفتم شب و روز کارم اشک ریختن بود خیلی بده اینجور افراد ادمو نابود میکنن منم همینطوریم حتی جرعت ندارم تا در حیاط برم همش بهم شک میکنه حتی وقتی شب یا یک روز تو خونه ارایش میکنم فک میکنه خبری بود قبل اون اصلا دوست ندارم اینطوری زندگیو حتی با مادرم یا مادرش میرم بیرون شک میکنه . منم شوهرم بدبینه وشکاک..۴ساله ازدواج کردم..اصلا زندگیمو دوست ندارم..ولی بخاطر خونوادم که توشرایط روحی بدی هستن این زندگی لعنتی روتحمل میکنم..ولی بگم هیچ دل خوشی به زندگیم ندارم..هیچی خوشحالم نمیکنه..ازماست که برماست سلام من سیزده سال با شوهرم زندگی میکنم واز شب اول عروسی و حتی دوران عقد خیلی شکاک وبدبین بودالان دوتابچه دوازده و هفت ساله دارم ..خانواده ی خیلی سر شناسی دارم و حتی خواهرشهیدهستم...ولی بخاطر بچه هام تاحالادارم تحمل میکنم....ب قدری بدبین هست ک ب افراد نزدیک خانوادم حتی خواهرزاده برادرزاده هام هم شک میکنه فحشهای بسیارزشت وتهمت میزنه بهم روز ب روزبدترمیشه...وقتی میخوام آرامش کنم ک تواشتیاه میکنی متاسفانه اشتباهش رونمیپذیره و میگه باجشمهای خودم دیدم توبافلانی بودی و فلان کارروکردی.....اگه بخوام درموردزندگیم بگم ک واقعا کم میارم دیگه دارم خفه میشم منم یه شوهر بداخلاق دارم وبد دل وقتی میرم خونه بابام تا بفهمه مهمون دارن یا حتی خونه خواهرم اونجاباشن زود میاد دنبالم حتی پولم بهم نمیده ک بیرون نرم دیگه خسته شدم بخدا هشت سال تحمل کردم شوهر منم بدبین سه تا بچه کوچیکم دارم نمیتونم بزارم برم زندگی رو برام سخت کرده هر مردی نزدیکم بشه فک میکنه من کاری کردم باهاش خسته ام خسته از زندگی