به گزارش تابناک به نقل از عصرایران؛ دیگر عادت کرده‌ایم هرازگاهی پروندۀ مهریه روی میز قضات یا نمایندگان می‌آید تا تحولاتی در زمینه قوانین و رویه‌ها شکل گیرد، اما اگر مصوبۀ چند روز پیش مجلس شورای اسلامی نهایی شود و تأیید شورای نگهبان را هم به دست آورد؛ تیر خلاصی است بر مهریه و در عمل کارآیی خود را در مناسبات خانواده از دست خواهد داد.
ساده انگاری است اگر پدیدۀ «مهریه» را در یک شرط ضمن عقد نکاح و موضوعی مربوط به حقوق خانواده و مسائل زناشویی خلاصه کنیم چراکه مهریه سرریز مشکلات اجتماعی، فرهنگی، اقتصادی و سیاسی جامعۀ امروز ایران و برآیند بردار‌های ناکارآمدی در حل مشکلات و خانه آخر حل مسائل زندگی مشترک است.
در ادامه به زمینه‌های بروز این معظل حل ناشدنی در چهار حوزۀ اجتماعی، فرهنگی، اقتصادی و سیاسی می‌پردازیم:
نخست. جامعه: مهریه ابزار ایجاد برابری حقوقی
نگاهی گذار به قوانین مربوط به حقوق مدنی و خانواده نشان‌گر تفاوت آشکار میان حقوق زوج و زوجه دیده است: طلاق حق مرد است و زن به شکل استثنائی و با گذشت از حقوق مالی خود و در فرآیندی طولانی و با، اما و اگر می‌تواند از همسر خود جدا شود. در موضوع حضانت (نگهداری فرزند) پدر دست بالا را دارد؛ مرد می‌تواند هر زمان که بخواهد و بدون دلیل همسر خود را ممنوع‌الخروج کند؛ شوهر این حق را دارد که مانع تحصیل یا اشتغال همسر خود شود و مثال‌های فراوان دیگر. از این رو کارکرد مهریه برای زنان، استفاده از مهریه به عنوان ابزاری برای مذاکره و توازن در حقوق خانوادگی در مقابل همسر خود است.
دوم. فرهنگ: مردسالاری و قانون‌گذاری
این روز‌ها مرسوم شده وقتی از حل مشکلی ناتوان می‌شویم، جمع بندی می‌شود با این دو جمله «مشکل فرهنگی است» و «باید فرهنگ سازی شود».
اگر کسی جنس فرهنگ را بشناسد، می‌داند که مقوله فرهنگ خمیربازی نیست و مناسبات فرهنگی در طول زمان و تحت تأثیر عوامل گوناگون پیدا و پنهان ارادی و غیر ارادی، شکل می‌گیرد.
فرهنگ عمومی ما همچنان مردسالار است و نمود آن در نظام حقوقی (پیش و پس از انقلاب اسلامی) دیده می‌شود. دو مثال از قانون‌گذاری پیش از انقلاب ۱۳۵۷: ماده ۱۱۰۵ قانون مدنی (مصوب ۱۳۱۳) بیان می‌کند: «در روابط زوجین ریاست خانواده از خصایص شوهر است»؛ همچنین قانون گذرنامه (مصوب ۱۳۵۱) به مرد امکان ممنوع الخروجی همسر خود را می‌دهد.
دو مثال قانون گذاری پس از انقلاب اسلامی ۱۳۵۷: اصل ۱۱۵ قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران که بیان می‌دارد: «رئیس جمهور باید از میان رجال سیاسی و مذهبی...» انتخاب گردد. واژه دوپهلوی «رجال» هم در لغت جمع مردان است و هم در اصطلاح به معنای شخصیت‌های سیاسی. تدبیری رندانه در سال ۱۳۵۸ برای عبور از بحران تنش میان فقه سنت‌گرا و زنانی که به میان جامعه آمده بودند.
مورد دیگر که این روز‌ها در رسانه‌ها زیاد مطرح شده است، تبصره ۲۰ قانون رسیدگی به تخلفات رانندگی مصوب سال ۱۳۸۹ است: «صدور گواهینامه رانندگی متورسیکلت برای مردان بر عهده نیروی انتظامی جمهوری اسلامی ایران است» یعنی غیرمستقیم زنان از دایره دریافت کنندگان گواهینامه حذف شده‌اند.
همین امروز اکثریت بسیار بالایی از نمایندگان مجلس شورای اسلامی را مردان تشکیل می‌دهند و از این رو مناسب سازی قوانین مربوط به مهریه به نفع زوج، تعجب چندانی ندارد.
سوم. اقتصاد: سونامی تورم و ساحل مهریه
ظهور تورم و کاهش ارزش ارزش پول ملی از دو جهت در قوانین و مقررات و البته رویه‌های قضایی مرتبط با مهریه اثر گذاشت: نخست، با بروز تورم لجام گسیخته ناشی از شرایط و سیاست‌های اقتصادی در دهه هفتاد خورشیدی، در سال ۱۳۷۶ تبصره‌ای به ماده ۱۰۸۲ قانون مدنی اضافه شد و امکان محاسبه مهریه‌های وجه رایج (ریال) را که در اثر افزایش نرخ تورم کم ارزش شده بودند به وسیله شاخص تورم اعلامی بانک مرکزی فراهم کرد.
دوم، افزایش حیرت‌انگیز قیمت طلا و سکه بهار آزادی موجب شد دادگاه‌ها با درخواست مردان برای تقسیط مهریه به دلیل نتوانی در پرداخت موافقت کنند.
اخه حل این مشکل خیلی ساده است. مهریه را عند العقد کنید مثل قدیم. توی محضر بگیرن بدن به عروس و تمام. مشکل اینجاست که در هر سطحی مهریه قابل پرداخت نیست. یک سکه هم باشد نمی توان پرداخت کرد 
| 
دقیقا، اینطوری اگر مردی توان پرداخت نداره همونجا عقد اتفاق نمی افته. الان به امید آینده و توهم، چند صد سکه میندازن ولی همانطور که شما گفتی حتی یک سکه هم الان پرداختش تقریبا غیر ممکنه | حق طلاق و حضانت و دیگر حقوق انسانی زن که در دست مرد است چی ؟؟؟ | بهترین کار اینه بعد از عقد هر مالی که مرد به دست آورد با همسرش شریک بشه ، حالا یا 50/50 یا 60/40 یا هر طوری که خودشون توافق بکنند. این مهریه سکه جمع بشه. حق طلاق هم برابر باشه. مهریه و حجاب را باید باهم گره بزنند فقط یک راه وجود داره جامعه مرد سالاری که کوچکترین حق عادلانه برای زنان را امتیاز تلقی می کند قطعا نمی تواند در شرایط بیطرفانه برای زنان قانون وضع نماید،مرد در این جامعه حقوق نانوشته فراوانی دارد که از ضرب و شتم حبس زن در خانه تا خیانت و ..... را اگر بخواهد بدون هیچ مانعی انجام می دهد و برعکس زن حقوق نوشته شده ای مانند مهریه را منتی برای خود می داند که با هزار بهانه بنی اسرائیلی همه در پی حذف آن هستند جالب اینکه هیچ زنی توانایی وصول مهریه خود را با وجود قوانین سخت گیرانه مانند تقسط چندین ده ساله ندارد، ما حتی کوچکترین حق آزادی که همان اختیاز زندگی یا عدم آن با شوهر هست را با گرفتن حق طلاق از زن گرفته ایم و البته بسیاری از زنان ما نیز به این قفس خو کرده اند. جالبه که دختران ایرانی، هم حق و حقوق اسلامی مثل نفقه و مهریه و .... میخوان، هم حقوق غربی میخوان مثل آزادی حجاب و خروج از خانه بدون اجازه همسر و بعضا حق طلاق و حق مسکن و از طرف دیگه محدودیتهایی مثل سربازی رو هم نمیخوان و آزادی های اجتماعی مثل حق برابر در داشتن شغل ( اونم نه قسمتهای سخت و طاقت فرسا، بلکه قسمتهای اداری و دفتری) و تحصیل در همه رشته های دانشگاهی و ... رو میخوان و در عین حال، مسئولیت پذیری دختران غربی مثل تساوی در هزینه کردهای زندگی رو نمیخوان. شما تیتر خبر رو ببین مهریه آخرین سنگر زنان . خوب دقیقا اشتباه از همینجا شروع میشه مهریه اگر عندالمطالبه باشه همون موقع عقد سریع باید داده بشه و پروندش بسته بشه یا سکه یا طلا یا زمین یا پول یا هر چیز دیگه ای یعنی مهریه رو همون اول کار باید تعیین تکلیف کرد و این همه پرونده قضایی رو تحمیل نکرد شما ببین چه حجمی از وقت قوه قضاییه و وقت مردم داره تباه میشه واسه این داستان مهریه ابزاری است در اختیار زن، که مرد نتواند او را براحتی طلاق دهد. چون طبق قوانین ایران مرد این حق را دارد که حتی بدون دلیل همسر خود را طلاق دهد و مجبور نیست برای آن دلیل بیاورد. حال اگر حق طلاق از مرد گرفته شود و اینطور نباشد که مرد هر وقت اراده کند بتواند همسر خود را طلاق دهد، در آن صورت مهریه موضوعیت و وجاهت خود را از دست خواهد داد. بنابراین بطور خلاصه، هم مهریه زن و هم حق طلاق مرد هر دو همزمان باید از قوانین کشور حذف شوند. 