به گزارش تابناک به نقل از ایرنا؛ «نیکلاس مادورو» رئیس‌جمهوری ونزوئلا، نامه‌ای به رهبران جامعه کشورهای آمریکای لاتین و کارائیب (سلاک) که در سانتا مارتا، کلمبیا، برای چهارمین اجلاس بین این بلوک منطقه‌ای و اتحادیه اروپا گرد هم آمده بودند، ارسال کرد؛ وی در این نامه، واکنش منطقه‌ای یکپارچه به استقرار نظامی در کارائیب را خواستار شد که طبق گزارش‌ها منجر به کشته شدن بیش از ۷۰ غیرنظامی شده است.
مادورو در نامه خود اظهار داشت: «اصل مورد بحث امروز واضح و تعیین‌کننده است: حاکمیت کشور‌ها و خودمختاری آزادانه مردم. ونزوئلا این را با وضوح کامل اعلام می‌کند: هیچ قیمومیتی را نمی‌پذیرد و نخواهد پذیرفت. ما نمی‌پذیریم که تحت عناوینی مانند «امنیت» یا «مبارزه با قاچاق مواد مخدر»، دکترین قدیمی مونرو تحمیل شود، دکترینی که به دنبال تبدیل آمریکای ما به صحنه‌ای برای تهاجمات و کودتا‌های «تغییر رژیم» به منظور سرقت ثروت و منابع طبیعی عظیم ما است.»
مادورو از محلی که «سیمون بولیوار» آخرین اعلامیه خود را در سال ۱۸۳۰ ایراد کرد، به مقایسه تاریخی بین لشکرکشی اسپانیا برای بازپس‌گیری سرزمین‌های جدید در سال ۱۸۱۵ - به فرماندهی پابلو موریو با ۱۰ هزار نفر و ۶۰ کشتی - و استقرار فعلی ناو‌های هواپیمابر، ناوشکن‌های موشک‌انداز و زیردریایی‌های هسته‌ای در آب‌های کارائیب پرداخت. او با پیوند دادن دو رویداد که دو قرن از هم فاصله داشتند، تاکید کرد: «شکل محاصره تغییر کرده است، اما جوهره آن نه».
این نامه که به تاریخ ۹ نوامبر ۲۰۲۵ است، به طور مستقیم عملیات‌های نظامی را که کارشناسان سازمان ملل متحد و دفتر کمیساریای عالی حقوق بشر آن را اعدام‌های فراقضایی احتمالی می‌دانند، محکوم می‌کند.
رئیس‌جمهوری ونزوئلا «احیای دکترین مونرو» (تدوین شده در سال ۱۸۲۳) را رد کرد و پیشنهاد داد که «دکترین بولیواری» به عنوان اصل راهنمای استقلال منطقه‌ای تثبیت شود. این نامه به نقل از بخش‌هایی از «نامه جامائیکا» در سال ۱۸۱۵ اشاره می‌کند که در آن بولیوار هویت آمریکای لاتین را «گونه‌ای واسطه بین مالکان مشروع زمین و غاصبان اسپانیایی» توصیف کرده است.
مادورو یادآوری کرد که جامعه کشورهای آمریکای لاتین در تاریخ ۲ و ۳ دسامبر ۲۰۱۱ در کاراکاس با حضور ۳۳ رئیس دولت، به عنوان یک جایگزین منطقه‌ای به استثنای آمریکا و کانادا تاسیس شد. وی از «هوگو چاوز» رئیس‌جمهوری فقید ونزوئلا نقل قول کرد: «فقط وحدت ما را آزاد خواهد کرد.»
مادورو طبق این نامه چهار خواسته مشخص را مطرح کرد: اعلام آمریکای لاتین و کارائیب به عنوان منطقه صلح؛ رد قاطع نظامی‌سازی کارائیب؛ درخواست تحقیقات مستقل در مورد اعدام‌های فراقضایی؛ و ایجاد سازوکار‌های منطقه‌ای برای همکاری بشردوستانه و دفاع جمعی.
در نهایت، این نامه سه نقطه عطف اساسی در اندیشه بولیواری را یادآوری می‌کند: نامه جامائیکا (نامه جامائیکا (سندی بود که توسط سیمون بولیوار در سال ۱۸۱۵ در جامائیکا نوشته شد. این پاسخی به نامه‌ای از هنری کولن، تاجر جامائیکایی بود که در آن بولیوار افکار خود را در مورد وضعیت اجتماعی و سیاسی آمریکای اسپانیایی در آن زمان، قدرت امپراتوری اسپانیا و آینده احتمالی ملت‌های جدیدی که پس از فروپاشی آن ایجاد می‌شدند، توضیح داد)، کنگره آنگوستورا (توسط سیمون بولیوار تشکیل شد و در طول جنگ‌های استقلال کلمبیا و ونزوئلا در آنگوستورا برگزار شد و به اعلام جمهوری کلمبیا انجامید/۱۸۱۹) و کنگره آمفیکتیونیک پاناما (یک مجمع دیپلماتیک بود که در سال ۱۸۲۶ در شهر پاناما سیتی توسط سیمون بولیوار با هدف ایجاد کنفدراسیونی از جمهوری‌های آمریکای لاتین تبار تشکیل شد).
مادورو در پایان گفت: «اجازه ندهیم که حقارت قدرت‌های خارجی یا جاه‌طلبی برخی الیگارشی‌ها ما را از هم جدا کند.» وی خواستار آن شد که این اجلاس از «یک گردهم‌آیی صرفا تشریفاتی» فراتر رفته و به «اقدامی راسخ» تبدیل شود.
طی دو ماه گذشته، ارتش آمریکا مجموعه‌ای از ناو‌های جنگی، هواپیما‌های جنگنده، بمب‌افکن‌ها، تفنگداران دریایی، پهپاد‌ها و هواپیما‌های جاسوسی را در کارائیب مستقر کرده است. بمب‌افکن‌های دوربرد B-۵۲ در مقابل سواحل ونزوئلا «رزمایش حمله با بمب‌افکن» انجام داده‌اند.
در حالی که تنش‌ها میان واشنگتن و کاراکاس رو به افزایش است، «دونالد ترامپ» رئیس‌جمهوری آمریکا همچنین استقرار و فعالیت نیرو‌های سازمان سیا را در ونزوئلا مجاز دانسته است.
ایالات متحده مدعی است در حملاتی به قایق‌های کوچک از مبدا ونزوئلا که حامل «مواد مخدر» و «تروریست‌های مواد مخدر» بودند، ده‌ها نفر را کشته است؛ با این حال هیچ مدرک یا جزئیاتی درباره هویت سرنشینان این قایق‌ها ارائه نکرده است.
بهتره از مردم کشورش کمک بخوان چون هر کشوری فقط منافع خودشو میبینه