رنو مدتهاست که در دو جبهه میجنگد؛ از یک سو باید همچنان مشتریان وفادار به موتورهای درونسوز را حفظ کند، و از سوی دیگر ناچار است با موج عظیم الکتریکیسازی در اروپا همقدم شود. در این میان، مدیران رنو به این نتیجه رسیدهاند که حفظ مگان در خط تولید با موتور بنزینی دیگر صرفه ندارد. «گویدو هاک»، عضو هیاتمدیره برنامهریزی استراتژیک محصولات رنو، بهصراحت اعلام کرده که هزینهی توسعهی همزمان نسخههای برقی و درونسوز برای مدلهای مختلف، فشار زیادی بر منابع مالی شرکت وارد میکند. به گفتهی او، تولید مگان با موتور احتراق داخلی جدید، در شرایط فعلی، برای رنو توجیه اقتصادی ندارد.
رنو ترجیح داده منابع خود را در بخشهایی متمرکز کند که آیندهی صنعت خودرو را رقم میزنند؛ جایی که رقابت بر سر فناوریهای برقی و هوش مصنوعی است، نه تعداد سیلندرها یا حجم موتور. از این رو، مگان در نسلهای بعدی فقط به شکل برقی عرضه خواهد شد و پیشرانههای درونسوز رنو به خودروهای بزرگتر و خانوادگیتر منتقل میشوند.
این تصمیم تنها به مگان محدود نمیشود و نشاندهندهی تغییر سیاست کلی رنو است. فرانسویها قصد دارند مسئولیت توسعهی خودروهای کلاسیکتر و سنتیتر، مانند استیشنواگنها و شاسیبلندهای ساده، را به برند زیرمجموعهشان یعنی داچیا بسپارند. در واقع، داچیا به پایگاه اصلی رنو برای حفظ مشتریان علاقهمند به موتورهای بنزینی تبدیل خواهد شد. این برند که به ساخت خودروهای اقتصادی شهرت دارد، همچنان مسیر خود را با تکیه بر پیشرانههای احتراق داخلی ادامه میدهد و این موضوع، برای بازارهایی که زیرساخت شارژ برقی در آنها ضعیف است، مزیتی بزرگ محسوب میشود.
در مقابل، خود برند رنو قرار است تمرکز خود را روی کراساوورهای مدرن و مدلهای برقی بگذارد؛ محصولاتی که هم از نظر طراحی و هم فناوری، پرچمدار آیندهی این خودروساز خواهند بود. رنو در حال حاضر با مدلهایی مثل مگان E-Tech و Scenic Electric مسیر جدیدی را آغاز کرده است؛ خودروهایی که بیش از آنکه فقط یک «ماشین» باشند، ویترین فناوریهای نوین فرانسه در حوزهی الکتریکیسازی هستند.
اما چرا خداحافظی با مگان بنزینی تا این اندازه مهم تلقی میشود؟ پاسخ در تاریخ این خودرو نهفته است. مگان از دههی ۹۰ میلادی تا امروز یکی از پرفروشترین محصولات رنو و چهرهی آشنای خیابانهای اروپا بود. از نسخههای هاچبک گرفته تا استیشن و سدان، مگان همیشه ترکیبی از طراحی اروپایی، قیمت مناسب و لذت رانندگی را ارائه میکرد. حالا، اما این داستان رنگ دیگری گرفته؛ نسل جدید مگان نه صدای موتور بنزینی دارد، نه بوی سوخت، نه حس سنتی تعویض دنده. مگان امروز نماد دوران جدیدی است که در آن سکوت موتور برقی جای غرش پیشرانهی چهارسیلندر را گرفته است.

البته رنو هنوز به طور کامل از موتورهای درونسوز دست نکشیده است. توسعهی نسل جدید پیشرانهها همچنان ادامه دارد، اما دیگر قرار نیست در محصولات نمادین برند استفاده شوند. به گفتهی مدیران رنو، تمرکز بر بهینهسازی موتورهای فعلی و محدود کردن سرمایهگذاری در این بخش، بخشی از برنامهی «گذار تدریجی» شرکت است. در واقع، فرانسویها میخواهند تا زمان آماده شدن کامل زیرساختهای حملونقل برقی، با استفاده از موتورهای جدید در محصولات بزرگتر یا برند داچیا، تعادلی میان دو جهان برقرار کنند.
این تصمیم از جنبهی اقتصادی نیز منطقی به نظر میرسد. تولید مدلهای برقی هزینهی بالایی دارد و هرگونه تنوع اضافی در پیشرانهها، فشار مضاعفی بر بودجهی شرکت وارد میکند. رنو ترجیح داده به جای تقسیم منابع، تمرکز خود را روی آینده بگذارد و ریسک بازگشت به گذشته را نپذیرد. در واقع، حذف مگان بنزینی را باید نوعی فداکاری دانست؛ قربانیشدن یک مدل محبوب برای حفظ رقابتپذیری در آیندهی صنعت خودرو.
از سوی دیگر، این تصمیم میتواند به نفع داچیا هم تمام شود. برند رومانیایی حالا فرصتی طلایی دارد تا با استفاده از پیشرانههای رنو، به تولید مدلهای اقتصادی با کیفیت بالاتر ادامه دهد و سهم بیشتری از بازار کشورهای در حال توسعه را تصاحب کند. بهخصوص در خاورمیانه، شمال آفریقا و اروپای شرقی، جایی که خودروهای تمام برقی هنوز جای خود را باز نکردهاند، داچیا میتواند نقش مهمی ایفا کند.
باید پذیرفت که خداحافظی با مگان بنزینی، بیشتر از آنکه نشانهی ضعف باشد، نشاندهندهی شجاعت است. رنو تصمیم گرفته با آینده روبهرو شود، حتی اگر این آینده به قیمت از دست رفتن بخشی از گذشته تمام شود.
مگان حالا دیگر تنها یک خودرو نیست؛ نماد گذار رنو از دوران احتراق به عصر الکتریسیته است. شاید صدای موتور بنزینیاش را از دست داده باشد، اما روح آن در قالب برقی جدیدش همچنان زنده است؛ آرامتر، تمیزتر و البته، مدرنتر از همیشه البته که این خودرو ساز فرانسوی رسما سالهاست از بازی برند ها کنار رفته و در حال سر و پا کردن سیستم دل شکسته خود است .