روایت برادر و عموی دو شهید حمله اسرائیل از لحظه های وداع/ آنچه دیدم، رازی است سر به مهر

حکایت عجیبی است تاب آوری، که حتی زمانی که با چشم خویشتن می بینی که جانت می رود، باز هم می مانی و تحمل می کنی. دیدمش ... امیرعلی را، نه در خانه ی گرم از محبتشان که در سردخانه برای تشخیص هویت اویی که هویت خانوادگی ما بود. با صورتی آرام ، بی جان و سرد اما خون آلود.

ضجه زدم، فریاد کشیدم، گریستم ...اما تاب آوردم. حیف بود اویی که در آغاز مسیر زندگی بود اینگونه، مرگ از او گودالی بسازد. خودم تلقینش دادم، دوباره صورت زیبای معصومش را لمس کردم ..باز هم سرد بود و آرام ..یا للعجب دوباره تاب آوردم..... چگونه؟ نمی دانم!!!

 امید هم اکسیر غریبی است. که اگر نبود  طی ساعتها تلاش برای آوار برداری و سه روز جستجو در بیمارستانها و سردحانه ها، امیدوار به شنیدن خبر سلامتی اش نمی ماندم. ولی نشد آنچه به آن امید بسته بودم.. پیکرش را یافتم.. به کمک آزمایش DNA و البته شناسایی از میان اجساد مجهول الهویه.  آنچه دیدم راز سر به مهری است تا ابد محبوس در قلب داغدارم ولی بالاشاره که  دیگر" أَلانَ إنکَسَرَ ظَهرِي  وَ قَلَّت حِيلَتِي و انقَطَعَ رَجائي و شَمُتَ بي عَدوِّي و الکَمَدُ قاتلي" برایم مصداق عینی دارد. 

شهید شدند. ناغافل، بیگناه و در خواب. زخم خوردند از آن رذل جانی جاه طلب، آن تجسم تعفن که سالهاست با دشنه ای بر کمر به دلگرمی کف زدنهای حامیان پلیدش در کنگره آن سرزمین شیطانی ،مدام خون می ریزد از جانهای بیگناه. دجال های زمان که تاریخ، اسلاف آنها را هماره با لعن و نفرین و دشنام یاد کرده و در تکرار تاریخ تردیدی نیست. 

فقط یازده بهار

فرصت روزگار به امیر علی برای خزان شدن، یازده بهار بیشتر نبود...مملو از شور زندگی بود و لبریز از سرخوشی کودکانه....بی گناه و مظلوم با نگاهی به آینده و آرزوهای محال و ممکن.....اما زمان برایش در این دنیا متوقف شد برای من هم....برای مادرم ،مادرش، خواهرانم، برادرم، دایی، خاله، پدریزرگ و ....برای برادر کوچکش، امیررضا که این روزها دلتنگ و منتظر است تا امیر علی از سفر باز آید!

رضا، برادرم، یاورم، امینم و تکیه گاه همخونم بود. جوان، رشید، مهربان و مومن به مفاهیمی ورای این زندگی کوتاه و گذرا، که اگر اینچنین نبود، هشت سال پیاپی با پای پیاده و تاول زده به دیدار سالار شهدای مظلوم عالم نمی شتافت. گویی رمزگشایی از حقیقت نهفته در طی مسیرعاشقانه با حسین ابن علی (ع)  همانی است که آوینی دانسته بود ...

 "در عالم رازیست که جز به بهای خون فاش نمی شود"

 همسرش، مادرم و خواهرانم...دو داغ توامان دیده اند که حتی برای آنها که عمری بر رنج و مصیبات حضرت ام المصائب گریسته اند هم  سخت، طاقت فرسا و جان گداز است اما به قول شهید آوینی "نپندار که تنها عاشوراییان را بدان بلا آزمودند ...صحرای بلا به وسعت تاریخ است"...پس صبری زینبی بایدشان.

وای بر آن مفت خور بی غیرت

در این وانفسای خون و زخم، موشک و آوار ، فغان مادران و همسران و پدران پشت خمیده از داغ فرزند ،شنیدم که آن پیر کودک ابله بد ذات که سالها مفت خوری از اموال به تاراج برده از این خاک، در کلام و قوه ی تعقل که نه تجاهلش ظهور کرده، هجمه بر این خاک مظلوم را ستوده است!. در بی ارزشی یاوه های این مفت خور بی هنر بی غیرت همین بس که اگر او را توانی یود، خلوت زندگی خصوصی اش محل دست درازی غیر نمی شد! 

و اما وطنم ایران. این خاک همیشه مظلوم که تاریخش مملو از هجمه ی دشمنان خارجی و خدعه ی وطن فروشان داخلی بوده، به حرمت خون فرزندان شجاعش از میرزا کوچک جنگلی تا رئیسعلی دلواری، از ستارخان و باقرخان تا همت و باکری، از سلیمانی و حاجی زاده  تا رضا امینی ها و امیر علی ها ، همواره درس عبرتی شده برای هر آنکه خواب ناصواب دیده برای این پهنه ی عزیز جغرافیا. 

ایران من، پایدار، سربلند، عزیز و جاودان بمان، برای  امیر رضاها.

این خاک خون خورده، مطهر است.

علی امینی

برادر شهید رضا امینی و عموی شهید نوجوان امیر علی امینی.