بهاییانی که دست از بهائیت برداشتند

۱- عبدالحسین آیتی تفتی  

او ادیبی فاضل در کسوت روحانیت بود که در سال ۱۳۱۹ ه. ق. در میان‎سالی به بهاییت گروید و عباس افندی به او لقب آواره داد. کتاب «کواکب الدریه» که از مشهورترین کتب تاریخی بهاییان است، نوشته‌ی اوست. او پس از مسلمان شدن، کتاب یاد شده را فاقد اعتبار علمی دانست و نگارش آن را تحت فشار حزب بهایی و مغرضانه دانست. آیتی پس از بازگشت به اسلام کتاب «کشف ‏الحیل» را برضد بهاییت نوشت و در سال ۱۳۰۷ شمسی منتشر کرد. او لقب آواره را نیز از اسم خود حذف نمود و در سال ۱۳۳۲ شمسی درگذشت.

۲- حاج میرزا حسن نیکو

وی مقارن توبه‌ی آیتی از حزب بهایی جدا شد و با نوشتن کتاب «فلسفه‌ی نیکو» بی‎ریشه بودن حزب بهایی و فساد و تباهی سران فرقه‌ی ضاله‌ی بهاییت را برملا کرد. «نیکو»، در ۴ جلد کتاب فلسفه‌ی نیکو، به طور مفصل تاریخ بابی‏گری و بهاییت و متون این فرقه را مورد نقد منطقی قرار داده است. این ۴ جلد، ردیه برضد بهاییت از سال ۱۳۰۶ تا ۱۳۲۵ شمسی چاپ و منتشر شده است.

۳-  فضل الله مهتدی صبحی

«فضل‎الله مهتدی» مشهور به صبحی در یک خانواده‌ی بهایی به دنیا آمد و به واسطه‌ی خویشاوندی دوری که با بهاء داشت، محرم اسرار این فرقه و حدود ۱۰ سال آخر عمر عباس افندی، کاتب وی شد و در «حیفا» اقامت داشت. او در حیفا پی به نفاق و فساد رهبران این فرقه برد و به واسطه‌ی فساد اخلاقی شدیدی که در «شوقی افندی» مشاهده کرد، نتوانست ریاست او را تحمل کند از این‎ رو به دامن اسلام برگشت و از سال ۱۳۰۷ شمسی مسلمان شد و ۳۴ سال پایان عمرش را صرف افشاگری برضد فساد شوقی افندی و خدمات فرهنگی نمود و او در سال ۱۳۱۲ به استخدام وزارت فرهنگ درآمد و در همین سال کتاب «خاطرات صبحی» و در سال ۱۳۳۵ کتاب «پیام پدر» را برضد بهاییت به رشته‌ی تحریر درآورد. صبحی در این دو کتاب پرده از چهره‌ی مکار سران این حزب استعماری برداشت. او به دنبال نوشتن این کتاب‎ها مورد آزار و اذیت بهاییان قرار گرفت.

۴- غلام‌علی گودرزی معروف به ادیب مسعودی

وی شاعری توانا و ادیبی فاضل است که مدتی شاگرد آیت‎الله «بروجردی» بوده است. او پس از ۱۲ سال تبلیغ اسلام در لباس روحانیت به بهاییان پیوست و از ۳۵ سالگی به تبلیغ فرقه‌ی ضاله‌ی بهاییت پرداخت. ولی از سال ۱۳۳۸ در اثر ارتباط با پدر مؤمن و با صفای خویش نسبت به بهاییت دلسرد شد. کشته شدن دو پسر و یک دختر او به دستور ساواک، بازگشت او به اسلام را تسریع نمود. بیت ‎العدل حیفا در سال ۱۳۵۵ طرد روحانی او را اعلام کرد. «مسعودی» پس از مسلمان شدن اشعار شیوا و نغزی در مدح ائمه‌ی معصومین (علیهم‌السلام) و امام زمان (عجل‌الله‌تعالی) سروده است.

۵- میرزا صالح اقتصاد مراغه ‎ای

او پس از جدایی از بهاییت، کتاب «ایقاظ» یا بیداری را در افشای خیانت‎های ضد اسلامی و ضد ملی بهاییان نوشت. «میرزا صالح اقتصاد» که مبلغ و منشی بهاییان در مراغه بود، کتاب بیداری در کشف خیانات دینی و وطنی بهاییان را در سال ۱۳۰۷ شمسی در تهران چاپ و منتشر نمود. گفتنی است در گذشته نیز پس از مطرح شدن ادعای نبوت از سوی «علی محمد باب» جمع کثیری از بابیه‌ی مراغه در آن زمان، به اسلام برگشتند.

۶- مسیح ‏الله رحمانی  

وی مدتی در استان خراسان به تبلیغ بهاییت پرداخت و پس از پی بردن به ماهیت واقعی حزب استعماری بهاییت، مخالفت خود را با نوشتن کتاب «راه راست در بطلان اساس بهاییت و افشای خیانت‎ها و مفاسد سران آن» علنی نمود.

۷- خانم قدس ایران

وی در خانواده‏ای بهایی بزرگ شد و پدرش «عبدالکریم خیاط» در عکا خدمتکار بهاء بود و وی از پدر، مادر و همسرش «رحمت‏الله علایی» فاصله گرفت و به اسلام بازگشت و کتاب «بارقه‌ی رحمت» را برضد این فرقه نوشت.

۸- امان شفاء

وی نیز پس از جدایی از فرقه‌ی ضاله‌ی بهاییت کتاب «نامه‎ای از سن پالو» را در افشای چهره‌ی واقعی فرقه نوشت.

۹- خانم مهناز رئوفی (رها)  

وی که در خانواده‎ای بهایی در سنندج متولد شده بود در اثر تماس با مسلمانان و تحقیقات مفصل، پی به بطلان بهاییت برد و از طرف فرقه‌ی ضاله‌ی بهاییت مورد طرد اداری و روحانی قرار گرفت و برخلاف علاقه‌ی شدیدی که به پدر و مادرش داشت از آن‎ها به ناچار جدا شد و تاکنون چند جلد کتاب برضد فرقه‌ی ضاله‌ی بهاییت نوشته که مهم‏ترین آن‏ها کتاب «سایه شوم» چاپ مؤسسه‌ی «کیهان» است که تاکنون ده‏بار تجدید چاپ شده است. این کتاب اولین بار در سال ۱۳۸۵ چاپ شد و چاپ دهم آن در سال ۱۳۸۹ منتشر شده است.