سبزی‌فروش‌های حریم ری؛ افغانها برای تهران تره خرد می‌کنند!
به گزارش خبرنگار اجتماعی تابناک، شغل‌های متفاوتی در شهرری می‌توان پیدا کرد. مثل دکان‌های کوچک سبزی‌فروشی کنار زمین‌های کشاورزی. غروب روز پنج‌شنبه به سراغ بعضی از آنها رفتیم. ریش‌های سفید و دستهای چروک‌خورده‌اش نشان می‌دهد راهی طولانی رفته تا امروز به اینجا رسیده. یعنی به خیابان‌های نزدیک به ضلع جنوبی حرم شاه عبدالعظیم و فروختن سبزی.
خوش‌اخلاق است و پیوسته لبخند بر لب دارد. بساط سبزی‌فروشی‌اش بد نیست. آن پشت زیر گونی‌های مرطوب دسته‌های سبزی است و روی میز سمت خیابان، انواع سبزی‌خوردن دارد: ریحان بنفش و سبز، تره، شاهی... حتی برای چیدن و فروش کمتر از یک کیلو سبزی بحث نمی‌کند. به جایش تعریف می‌کند که: «من حدود 10 دوازده‌یه است که سبزی می‌فروشم. این سبزی‌ها هم مال زمینی است که خودمون در اون سبزی می‌کاریم. من خودم هم سبزی می‌کارم.»
بعد اشاره می‌کند به سبزی‌های روی میز و می گوید: «مثلا این سبزی‌ها رو خودم صبح از زمین چیدم. خیالتون راحت باشه. تازه تازه است.»
سبزی‌ها را وزن می‌کند و با کارت‌خوان قیمت را حساب می‌کند. امروز. در 22 شهریور 1403، سبزی‌فروش افغان در شهر ری هر کیلو سبزی خوردن را 30 هزار تومان حساب می‌کند.
حدود 20 متر جلوتر، در همان پیاده‌رو دوباره بساط سبزی‌فروش به راه است. یک میز و سایه‌بان، و آن پشت هم سبزی‌های دستهای زیر گونی‌های مرطوب. پسر جوان افغانستانی که پشت دخل ایستاده و مشتری‌ها با او سر و کار دارند، خوش‌اخلاق است و کمی هم بذله‌گو. سبزی‌ها و صیفی‌جاتش هم بیشتر از نفر قبلی است. پسر جوان و یکی دو کارگر دیگری که آنجا در حال جابه‌جایی هستند، کدو و گوجه فرنگی و بادمجان و سیر هم می‌فروشند.
دو سه تا کدو و دو سه تا گوجه‌فرنگی برمی‌دارم. پسر جوان افغان با طعنه می‌گوید: «خیلی زیاد برداشتید! اصلا من چطور حسابشان کنم؟»و بعد بلندبلند می‌خندد و حرفش را ادامه می‌دهد: «شوخی کردم. شما هرچقدر که بخواید می‌تونید بردارید. اما واقعا همین مقدار کافی یه؟»
جواب می‌دهم که می‌خواهم میوه‌ها و سبزیجات را تازه‌تازه بخورم. پسر استقبال می‌کند. سبزی‌های روی میز را نشان می‌دهد. همان موقع مشتری دیگری میآید و چند دسته نعناع می‌خواهد که مرد جوان می‌گوید فقط یک دسته برایش باقی مانده و می‌تواند از همان پیرمردی که چند متر آن طرف‌تر است، خریدش را بکند. انگار روز پربرکتی بوده که هنوز غروب نشده، نعناع‌ها همه به فروش رفته‌اند.
گلایه از گرانی
روی میز تنوع سبزی‌ها بیشتر از دکانِ پیرمرد است. پسر جوان خرفه‌های تازه و سوسن‌عنبر هم دارد. همان‌طور که برای مشتری دیگرش یک کیلو سبزی خوردن جور می‌کند، آرام می‌گوید: «این روزها سبزی هم خیلی گران شده. سبزی‌های دستهای حتی به 70 هزار تومان هم رسیده‌اند. کی قبلا سبزی دستهای 70 تومن بود؟»
_فروشتون هم کم شده با این گرونی؟ چون مردم زیاد سبزی می‌خورن و هنوز سبزی از خیلی چیزهای دیگر ارزان‌تر است.
_معلومه که کم شده. اصلا هر چیزی که گران بشه، مصرفش کم میشه. مردم می‌گون حالا یه کم هم کمتر سبزی بخوریم. اما با این حال خدا رو شکر. روزی می‌رسه.
ده پانزده متر جلوتر دوباره دکان یک سبزی‌فروش است. اون هم افغان است. اما چند ایرانی هم آن پشت‌ها هستند. در فاصله میان این دکان‌ها دیگر ساختمانی به چشم نمی‌خورد. هرچه هست زمین کشاورزی و سبزی‌کاری است و کمی‌دورتر هم اتوبان و جاده. یکی دو مرد در زمین مشغول کار هستند. لباس سنتی افغانها را بر تن دارند و هر چند دقیقه از روی زمین بلند می‌شوند و کمر راست می‌کنند و احتمالا نفس عمیقی میکشند و دوباره خم می‌شوند. حتی در این وقت از روز هم مشغول کار بر سر زمین‌ها هستند. در دکان بعدی، پسر جوان چندان اهل صحبت نیست. فقط وقتی که کارت می‌کشد، از او می‌پرسم: «شما برای داشتن این دکان مالیات هم می‌دهید؟» متعجب می‌خندد: «مگه میشه بدون مالیات زندگی کرد؟ معلومه که مالیات می‌دیم.» صحبتمان زود تمام می‌شود و فرصتی برای گفت‌وگوی بیشتر نیست. انگار نباید حرف زدن‌ها طولانی باشد.
به طرف مرکز
سمت بهشت زهرا هم که به طرف مرکز تهران حرکت می‌کنید، به حوالی شهر ری که می‌رسید، کنار اتوبان دکان‌های سبزی‌فروشی به چشم می‌خورد. در آنها هم افغانها زیاد به چشم می‌خورند. رقابتی هم بین‌شان هست. گاهی صیفی‌جات و سبزی‌هایشان چند هزار تومانی تفاوت قیمت دارند.
یک نفر هم برای نظارت بر قیمت‌ها آمده اما زود می‌رود. مردها که از همه سن و سالی میانشان دیده می‌شود، سعی می‌کنند جنس‌های مغازه‌یشان را مرتب بچینند. سبزی ها دسته‌به‌دسته، آب‌خورده، مرطوب و خوشرنگ. برایشان مهم است که مشتری ثابت پیدا کنند. حتی مشتری‌های روزهای جمعه یا پنج‌شنبه‌شان را که همیشه بهشت زهرا می آیند و سر راه سبزی می‌خرند، می‌شناسند. اما مهم‌تر از آن، این است که مشتری خریدهای فراوان انجام دهد. مثلا چند دسته نعناع بخواهد. چند دسته ریحان. چند دسته اسفناج. اینجاست که لبخند روی لب‌هایشان میآید.
در این دکان‌های میان راه همه چیز ساده است. بدون حاشیه و زرق و برق. فقط لهجه متفاوت است که گاهی فضا را متفاوت می‌کند و شوقی که از امنیت کار کردن در سرزمینی غیر از دیار رها کرده و به امان خدا سپرده ی خود و رسیدن رزق در چشم‌ها پیدا است.
تابناک عزیز تابحال فکر کردید که اگر پنجاه سال دیگر یک تاریخ نویس بخواهد دوران مارا در تاریخ ذکر کند چه می نویسد؟با تشکر از سایت خبری وزین تابناک
| 
بله حتما مینویسه که حدود دو ماهه رییس جمهور انتخاب کرده ایم که در هیچ جا وجود خارجی نداره
یکماهه در کت مراسم اربعین و شرکت در عزاداری و زیارت بقای متبرکه هستند
اینطرف قیمتهای کمرشکن زندگی و بدبختی بورس و فشارهای بین المللی
ای مرگ بیا که زندگی مارا کشت
.....
| داره برای افغانها تبلیغ مثبت میکنه اینهم از دارودسته جلیلی ورئیس مرحومه و مثل اونا طرفدار ... اشغال ایران توسط افغانی ها
الان هدف از این نوشته چی بود ؟! | بابا یه روایت از حاشیه شهره دیگه.. چرا همش میخای یه چیزی علیه یه کسی داشته باشه، | یه روایت ساده از این که سبزی فروش ها کی هستن. چی کار می کنن. همین. رسما داریم میشیم فلسطین ! | عالی گفتی.درک نمیکنن.ک بادلسوزی بیجا.واجازه ی ورود دولتمردان.ایران ب تباهی وپوچی کشیده شدع ومیشه ایرانیها هم که بیکار شدن و سرشون داخل سطل زباله ها و کارتن خواب شدن.همه شغل ها افتاده دست افغان و راحتر از کشور خودشون دارن زنگی میکنن.همه پارک‌ها هم افغان ها برای تفریح میان.ایرانیها کنج خونه بادرداشون سر میکنن. 
| دست‌پخت دولت سیزدهم | تاوان اشتباهات گذشتگان را ما پرداخت میکنیم و یه عده دیگه حال مبکنند | افغانستانی کار می کنند و در کار جدی هستند، بسیاری از جوانان ایرانی حاضر نیستند به خودشان فشار بیاورند! برو کار می کن مگو چیست کار... که سرمایه جاودانی ست کار 
| حالا این افغانی که انقدر کاریست چرا قادر به ساختن مملکت خراب شده خودش نیست؟ ئ اینکه میگی ایرانی کاری نیست! چرا تا قبل از دهه شصت و هجوم افاغنه به ایران ، ایرانی خودشان کارهای مملکتشان را می چرخاندند و از ابرقدرتهای اقتصادی و نظامی دنیا بودند؟ | نه عزیزم. جوونهای ما اهل کار نیستند. من کار ساختمانی میکنم. هیچ جوون ایرانی حاضر نیست بیاد با قیمتهای حتی بالاتر از بازار کار کنه. جوون افغانی براحتی میاد و بعد از چند ماه گچکاری و سنگ کاری و... یاد میگیره و استاد میشه. جالبه بعد از چند سال با همین تخصص ساختمانی میرن کشورهای اروپایی مهاجرت می‌کنند و اونجا هم به عنوان استادکار کار می‌کنند. جوون ایرانی میخواد روز اول بشه رئیس کارگاه! افغانستانیها نباشن، قیمت خونه ها دو برابر میشه
هر چیزی به اندازه اش مطلوب است. کسی با افاغنه دشمنی ندارد ولی دلیلی ندارد مملکت را دو‌دستی تقدیم ان ها کنیم. نباید بیش از ۳ درصد جمعیت را مهاجران تشکیل دهند. بدبخته همه شون | خودشون که میگن هممون دکتر مهندسیم | هزاران رحمت به شیری که بر و بچه های تابناک خوردند که این مساله به این مهنی را پیش میکشندهیچوقت به آقای رضایی رای ندادم ولی بخاطر تابناک همیشه بهش احترام میگذارم
تابناک جان از مساله افغان ها جان عزیزانتان غافل نشوید
من به شخصه پیه این جماعت به تنم خورده
آیا سایت تابناک کار دیگری بجز گیر دادن و ترویج افغان ستیزی کار دیگری ندارد؟ فقط ببینید در طی امروز چند مطلب با محتوای افغان ستیزی کار کرده اید. پشت این جریان چه دستی است؟ | اتفاقا تابناک و مواضعش درباره افغانستانیها، مخصوصا در مطالب تولیدی اش، بیش از حد نرمتر از رسانه های دیگه است. میتونست از حرمهای اتباع هم حرف بزنه، اما رفته از فعالیتهای اجتماعیشون گرفته. .. شما از توجه رسانه ها به مسایل ایران ناراحتید نه از افغان ستیز ی اونها.
| افغانی جان! ناراحتی اول پا شو برو کشور خودت و سایت خبری خودتونو چک کن.
دریغ است ایران که ویران شود / کنام پلنگان و شیران شود
| من خیلی از تابناک ممنونم که مارو بیدار کرد. فلسطین بشین خوبه . ملت باید هوشیار باشه نسبت به تهدیداتی که وجودداره . و شما چون افغانی هستی ناراحت میشی . معلومه امثال شما که میاین ایران و از همه چیز ایران استفاده میکنین رایگان ، ناراحت بشین | برادر افغانی برگرد کشورت
ما سر ایران با هیچکس شوخی نداریم
| افغانی به خانه ات برگرد ایران خانه تو نیست بفهم مزاحمی - از تابناک تشکر میکنیم | افغانی برگرد کشور خودت.یاوه نگو. ۸۵ میلیون ایرانی از بودنتون به شدت خشمگین هستند. خدا نیاره اون روز که ....... | برگرد کشور خودت تا مورد ستیز قرار نگیری اینجا سرزمین ایرانه هیچوقت یادت نره کجا اومدی و هیچ وقت یادت نره که دستت تو سفره ی ما هست تا سفره جمع نشده خودت برو کشور خودتو اباد کن