رد علمی اظهارات علی ضیا درباره همجنسگرایی

تقریباً از سال ۱۹۷۰ به بعد رسانههای امریکایی با نگاه حمله به هویت جمعی، سرمایهداری و ایجاد بازارهای مالی، تغییر در بنیان خانواده، تحت تأثیر قراردادن فرهنگ کشورهای اسلامی و تسلط روی انسانها، انحراف در مسیر ازدواج و باروری برای کنترل جمعیت و... با انتشار یک فیلم به طور جدی به زندگی و تجربیات همجنسبازان پرداختند و از آن به بعد رسانهها، سینما و تلویزیون بینالمللی تمرکز بیشتری روی رواج این انحراف گذاشتند که همواره با انتقادات زیادی در سراسر جهان روبهروست.
اخیراً در برنامه پادکست علی ضیا که این روزها هم جنجالی شده، میهمان برنامه در اظهاراتی عجیب میگوید: «چرا همجنسگرایی بد است؟ چرا انسان نباید با همجنس خودش در رابطه باشد؟ او گرایشش چیز دیگری است. ما چه حقی داریم به کسی بگوییم جور دیگر باش!» این اظهارات در حالی مطرح میشود که از نظر علمی در مورد بزرگترین مشاهداتی که تاکنون در زمینه ژنتیک تمایلات جنسی انجام شده و در مجله Science (یک نشریه هفتگی جامع علمی امریکایی و یکی از برترین مجلات دانشگاهی جهان) منتشر شده، ژنی به نام ژن همجنسگرایی وجود ندارد و این گزارش تأثیر DNA روی گرایش به همجنس را کاملاً رد میکند.
سازندگان این برنامه باید بدانند در معرض قرار گرفتن نوجوان با اینگونه محتواها باعث وارد کردن ضربههای سنگینی به افراد و جامعه خواهد شد. سردرگمی جنسی و مشکلات شدید روانشناختی، افسردگی و اضطراب، کمبود عزت نفس و مشکلات در روابط حتی در بزرگسالی، روی آوردن به رفتارهای پرخطر مانند خودکشی، مصرف الکل و مواد مخدر و کاهش عزت نفس، از کمترین تأثیرات آن است. از طرفی باعث ایجاد و تشدید مشکلات خودپذیری میشود که فرد به رفتارهای خطرناک مانند خودکشی یا خودآزاری روی میآورد تا با احساسات منفی خود کنار بیاید.
خب باید به این افراد کمک کرد نه اینکه سنگ جلو پاشون انداخت
ولی مشخص بود که به دلیل تبلیغات بسیار گسترده جرات نمی کردند علنی و واقعی نظریات خود را بگویند
دوما اردشیر رستمی داشت در این باره صحبت می کرد و علی ضیا گوش میداد ، اظهارات علی ضیا نبود
آنچه مشخص است تفاوت زن و مرد به خاطر ژنها است. همجنش گرایی ممکن است ژن مشخص نداشته باشد. اما الگوبیان ژنهای مختلف مرتبط با جنسیت تحت تاثیر محیط و ژنتیک در شکل گیری آن می تواند موثر باشد. هورمون درمانی اگرچه می تواند اثرات آن را کم کند ولی به دلیل ساختار ژنتیکی و عدم توانایی تنظیم دقیق در روش های مرسوم عوارض جانبی زیاد تر دارد. البته برخی همجنس گراها اصولا از نظر ژنتیکی همجنس گرا نیستند و یک فرایند روانی و تربیتی این تمایلات را در آنها ایجاد کرده است.
اولین موضوع در حل مشکل هم پذیرفتن آن به عنوان یک مشکل است نه لاپوشونی دلایل آن، آنگار وجود ندارد






