واکنش «همشهری» به افشای قرارداد ۲ میلیارد یورویی
به گزارش «تابناک»، محسن مهدیان مدیرعامل رونامه همشهری در واکنش به افشای قرارداد ۲ میلیارد یورویی چنین نوشت:
یکم؛ بزرگ‌ترین قرارداد تاریخ بلدیه را به اسم عدالت‌خواهی افشا کردند. احتمال برهم‌خوردن قرارداد وجود دارد. طرف چینی این قرارداد، به جهت شرایط تحریم بر رازداری مصر بوده است و البته حق هم دارد گلایه قهرآمیز کند.
دوم؛ مطابق این قرارداد ۲۵۰۰ اتوبوس برقی وارد کشور میشود؛ آن هم از طریق تأمین مالی نوین در حوزه مشارکت، مولدسازی و یوزانس.
جهت روشن‌شدن این عدد، باید گفت که خرید اتوبوس طی ۱۲ سال دوره مدیریت آقای قالیباف ۱۲۰۰ عدد بوده است و در تمام سال‌های دوره اصلاحات ۱۳۰ دستگاه. تا الان نیز ۷ برابر دوره اصلاحات یعنی حدود ۸۲۶ دستگاه اتوبوس به ناوگان حمل‌ونقل عمومی وارد شده است و باز هم جهت تقریب به ذهن، در حال حاضر ۵۲۰۰ دستگاه در ناوگان اتوبوسرانی شهر تهران هست که تقریبا ۳ هزار و ۵۳ دستگاه آن فعال است. حالا تصور کنید ورود ۲۵۰۰ اتوبوس برقی چه تحولی در رفت‌وآمد مردم ایجاد می‌کند! تحول در چه چیز؟ کاهش ترافیک، کاهش آلودگی زیست‌محیطی، کاهش هزینه‌های حمل‌ونقل و تسهیل در رفت‌وآمد عمومی.
سوم؛ افشاکننده قرارداد مدعی است که این قرارداد پشت در‌های بسته نوشته شده و به ضرر کشور است. به همین سادگی و با همین بهانه‌جویی ساده‌انگارانه یک تصمیم سازنده را به چالش کشیده‌اند. اجمالا چه کسانی از این قرارداد اطلاع داشته‌اند؟ شخص رئیس‌جمهور، ۴ وزارتخانه صمت، امورخارجه، کشور و نفت و در نهایت بانک مرکزی.
قرارداد نیز سراسر به‌نفع مردم است؛ هم در عدد و رقم که به‌جای هزار دستگاه در قرارداد اولیه، ۲۵۰۰ دستگاه وارد خواهد شد و هم در زمان تحویل که ۶ ماه بعد از واریز پیش‌پرداخت اولیه انجام میشود و اگر سنگ‌اندازی نشود می‌توان تا پایان سال اتوبوس‌های برقی را در تهران دید.
چهارم؛ اگر این قرار تجاری به‌هم‌بخورد که بیم آن می‌رود و موجب نگرانی شده، آنگاه چه کسی پاسخگو است؟ به‌طور حتم دستگاه قضایی.
سؤال کاملا شفافی وجود دارد که آیا افشای یک قرارداد در شرایط تحریم، تخریب آشکار امنیت روانی و حقیقی مردم نیست؟ آیا مواجهه مستقیم با منافع شهر و مردم نیست؟ آیا شبهه ضدامنیتی‌بودن آن وجود ندارد؟ چه‌کسی یا کسانی از برهم‌خوردن این قرارداد نفع می‌برند؟ آیا پای یک مافیای ناسالم و پرمسئله و البته دامنه‌دار در میان نیست؟ در نهایت اینکه دقیقا عدلیه چه‌وقت خود را مسئول می‌داند با این جریان سراسر موهن و دکاندار افشاگری، برخورد جدی و بهنگام داشته باشد؟ چرا برخورد‌ها بازدارنده نیست؟
پنجم؛ واقعیت این است که آن روز که مثل آب خوردن آبروی مردم را در فضای مجازی می‌ریختند کسی سراغ‌شان نرفت تا عبرت بگیرند.
کار بدانجا رسید که همین دستگاه قضایی و نظارتی را به سخره گرفتند و با تعطیل نشان دادن آن‌ها از خود یک قهرمان دست‌ساز و تصنعی ساختند. باز هم قهریه خاموش بود و بدتر اینکه حمایت هم شدند.
کار بالا گرفت و در مسابقه دکانداری برای افشاگری و گنده‌گویی‌های مجازی، نظام را متهم به فساد سیستمی کردند و باز هم انگار نه انگار. گویی امنیت روانی این مردم حرمتی ندارد!
اما اکنون ماجرا فرق دارد؛ «حق‌الناس» و «بیت‌المال» و «حق‌الله» را توجه نکردیم و امروز «حیات‌جمعی» مردم را تهدید می‌کنند. آیا قرار نیست به قاعده عقل و قانون تغییر رویه دهیم؟ دادستان محترم کجاست؟
اتوبوس برقی فکر نمیکنم جز تحریمها باشه و لزومی به مخفی کردن اون نیست ضمن اینکه مردم اصلا خاطره خوبی از این قراردادهای یواشکی ندارند 
حالا چرا اینقدر ناراحت شدند اگر ریگی به کفش کسی نباشد قرارداد توسط کارشناسان بررسی و اگر منافع ایران لحاظ نشده بود اصلاح میشود مگر قراردادهای مهمتر از این را در دولتهای قبلی بررسی نکردند و زیر سوال نبردند به بهانه تحریم که نباید قراردادی محرمانه بسته شود مهم اینجاست که میگه 4 تا وزارت خونه اطلاع داشته اند ولی شورای شهر نه ! کجای این قانون مدارانه است ؟ اصلا مگه بانگ مرکزی یا اون یکی وزارتخونه ابزاری برای نظارت یا صحت سنجی مفید بودن واقعی این قرارداد داره ؟
چرا افشاگری اگر عقد قرارداد یک رویه قانونی ست افشاگری چه صیغه ایست و اگر خلاف صورت گرفته چرا با خاطی کاری ندارند نگارش و بهانه جویی این متن را انگار برای بچه های دوره ابتدایی نوشته اند.انگار 2500 چیپ و ریزپردازنده را میخواهید در جیب بگذارید و مخفیانه وارد کنید.اقاجون صحبت از 2500 اتوبوس و 2 میلیارد دلار است که از دید تجارت جهانی مخفی نمیماند.واقعا که نویسنده این متن مردم را چی فرض کرده؟ فقط به فکر شهرهاي بزرگ هستید با پول ملت دارید برا درصدی از جمعیت کشور خرج میکنید پس ما روستاهای کوچک که نه توان خرید ماشین نه توان گرفتن وام را نداریم در ضمن اصلا شاید از سهم بیت المال هم نمی‌توانیم استفاده کنیم پس این عدالت نمیخواد آهی مسولین شما چه فکر میکنید مگه تکنولوژی اتوبوس برقی درطی اینهمه سالها ازبحث خریدوتامین اعتباروشرایط تحریم تکنولوژیش ازمریخ امده که دست نیافتنی باشدهمچین رقم اعتباری سنگین چرابرای ساختش اقدامی نشده فقط تهران نیست ،نیازهمه کلان شهرها وسرویس های اداری می باشدوباتوجه به فرسودگی وجایگزینی نیازمداوم کشوراست پس چراروی ساخت ان برنامه ریزی صورت نمی کنید؟ 