هورمون عشق خشن مي شود
همچنين اين هورمون رفتارهاي همنوع دوستي را در سطح اجتماعي افزايش مي دهد و مي تواند کودکان مبتلا به اوتيسم را تا حدودي از درونگرايي خارج کرده و سطح اجتماعي شدن آنها را افزايش دهد اما از سويي ديگر اين هورمون به دليل خاصيت "مراقبت و محافظت" مي توانند سبب بروز رفتارهاي پرخاشگرانه نيز بشود.
گروهي از دانشمندان هلندي دريافتند که هورمون اکسيتوسين که به عنوان هورمون عشق شناخته مي شود در حقيقت هورمون مراقبت و محافظت است و بنابراين در شرايط خطر مي تواند موجب پرخاشگري و خشونت شود.
به گزارش تلگراف ، اکسيتوسين هورموني است که به هورمون عشق معروف است. اين هورمون نوعي انتقال دهنده عصبي کليدي براي پيوندهاي عاطفي مادر و فرزند است و در واقع حس مراقبت و محافظت را در مادر براي حفظ کودک افزايش مي دهد.
همچنين اين هورمون رفتارهاي همنوع دوستي را در سطح اجتماعي افزايش مي دهد و مي تواند کودکان مبتلا به اوتيسم را تا حدودي از درونگرايي خارج کرده و سطح اجتماعي شدن آنها را افزايش دهد اما از سويي ديگر اين هورمون به دليل خاصيت "مراقبت و محافظت" مي توانند سبب بروز رفتارهاي پرخاشگرانه نيز بشود.
براي مثال در حيوانات زماني که کودک در معرض آسيب ديدگي از جانب حيوان ديگري باشد، حيوان مادر براي نجات جان فرزند خود و با افزايش ناگهاني سطح اکسيتوسين به سرعت از خود واکنشهاي پرخاشگرانه و خشونت آميز نشان مي دهد.
در اين راستا ، دانشمندان دانشگاه آمستردام اسپري استنشاقي اکسيتوسين را بر روي گروهي از داوطلبان مرد آزمايش کردند.
نتايج اين تحقيقات نشان داد که استنشاق اکسيتوسين ، حس همنوع دوستي را در برخورد با گروهي از افراد خارجي در اين مردان افزايش داد اما همچنين موجب شد رفتار تهاجمي و پرخاشگرانه نسبت به گروهي که براي افراد داوطلب نوعي تهديد به شمار مي رفتند نيز افزايش يابد.
اين رفتار درست مشابه رفتار خرس هاي مادر است که وقتي يک جانور بيگانه قصد آسيب رساندن به فرزند آنها را دارد حالت تهاجمي مي گيرند.
همچنين اين دانشمندان دريافتند زماني که دشمن به مرزهاي ميهن حمله مي کند مکانيزمي که موجب مي شود سرباز خطر رفتن به ميدان جنگ را قبول کند ريشه در افزايش سطوح اين انتقال دهنده عصبي دارد.
اين محققان براي دستيابي به اين نتايج، سه آزمايش را بر روي داوطلبان مرد انجام دادند و انتخابهاي گروهي را که يک دوز از اسپري اکسيتوسين دريافت کرده بودند با انتخاب هاي گروهي که داروي بي اثر (پلاسيبو) دريافت کرده بودند مقايسه کردند.
هر داوطلب بايد گروهي از سه نفر را در يک بازي تشکيل مي داد. در اين بازي اين افراد بايد تصميمات حساسي را اتخاذ مي کردند که براي خود آنها، هم گروهيها و رقبا نتايج مالي خوبي داشت.
نتايج اين تحقيقات نشان داد که اسپري اکسيتوسين واکنش نوع مراقبت و محافظت را تحريک مي کرد و اعتماد به اعضاي داخل گروه و همکاران را افزايش مي داد اما همچنين موجب مي شد که افراد نسبت به اعضاي گروه رقيب يک حس پرخاشگري و تهاجمي داشته باشند.
به گزارش تلگراف ، اکسيتوسين هورموني است که به هورمون عشق معروف است. اين هورمون نوعي انتقال دهنده عصبي کليدي براي پيوندهاي عاطفي مادر و فرزند است و در واقع حس مراقبت و محافظت را در مادر براي حفظ کودک افزايش مي دهد.
همچنين اين هورمون رفتارهاي همنوع دوستي را در سطح اجتماعي افزايش مي دهد و مي تواند کودکان مبتلا به اوتيسم را تا حدودي از درونگرايي خارج کرده و سطح اجتماعي شدن آنها را افزايش دهد اما از سويي ديگر اين هورمون به دليل خاصيت "مراقبت و محافظت" مي توانند سبب بروز رفتارهاي پرخاشگرانه نيز بشود.
براي مثال در حيوانات زماني که کودک در معرض آسيب ديدگي از جانب حيوان ديگري باشد، حيوان مادر براي نجات جان فرزند خود و با افزايش ناگهاني سطح اکسيتوسين به سرعت از خود واکنشهاي پرخاشگرانه و خشونت آميز نشان مي دهد.
در اين راستا ، دانشمندان دانشگاه آمستردام اسپري استنشاقي اکسيتوسين را بر روي گروهي از داوطلبان مرد آزمايش کردند.
نتايج اين تحقيقات نشان داد که استنشاق اکسيتوسين ، حس همنوع دوستي را در برخورد با گروهي از افراد خارجي در اين مردان افزايش داد اما همچنين موجب شد رفتار تهاجمي و پرخاشگرانه نسبت به گروهي که براي افراد داوطلب نوعي تهديد به شمار مي رفتند نيز افزايش يابد.
اين رفتار درست مشابه رفتار خرس هاي مادر است که وقتي يک جانور بيگانه قصد آسيب رساندن به فرزند آنها را دارد حالت تهاجمي مي گيرند.
همچنين اين دانشمندان دريافتند زماني که دشمن به مرزهاي ميهن حمله مي کند مکانيزمي که موجب مي شود سرباز خطر رفتن به ميدان جنگ را قبول کند ريشه در افزايش سطوح اين انتقال دهنده عصبي دارد.
اين محققان براي دستيابي به اين نتايج، سه آزمايش را بر روي داوطلبان مرد انجام دادند و انتخابهاي گروهي را که يک دوز از اسپري اکسيتوسين دريافت کرده بودند با انتخاب هاي گروهي که داروي بي اثر (پلاسيبو) دريافت کرده بودند مقايسه کردند.
هر داوطلب بايد گروهي از سه نفر را در يک بازي تشکيل مي داد. در اين بازي اين افراد بايد تصميمات حساسي را اتخاذ مي کردند که براي خود آنها، هم گروهيها و رقبا نتايج مالي خوبي داشت.
نتايج اين تحقيقات نشان داد که اسپري اکسيتوسين واکنش نوع مراقبت و محافظت را تحريک مي کرد و اعتماد به اعضاي داخل گروه و همکاران را افزايش مي داد اما همچنين موجب مي شد که افراد نسبت به اعضاي گروه رقيب يک حس پرخاشگري و تهاجمي داشته باشند.
