علی اسفندیاری که بعدها به نیما یوشیج معروف شد، ۲۱ آبان ۱۲۷۶ مصادف با ۱۱ نوامبر ۱۸۹۷ در یکی از مناطق کوه البرز در یوش از توابع نور مازندران دیده به جهان گشود.
، او ۶۲ سال زندگی کرد و اگر چه سراسر عمرش در سایه مرگ مدام و سختی سپری شد اما توانست معیارهای هزار ساله شعر فارسی را که تغییرناپذیر و مقدس و ابدی می‌نمود، با شعرها و رای‌های محکم و مستدلش تحول بخشد. نیما یوشیج در ۲۲ سالگی به استخدام وزارت دارایی درآمد ولی پس از مدتی آن را رها کرد. او اولین شعر خود را در ۲۳ سالگی سرود که مثنوی بلند «قصه رنگ‌پریده» نام دارد. خود نیما این شعرش را اثری بچگانه نامیده است.
سال ۱۳۰۰ اسم نیما را به معنی «کمان بزرگ» برای خود انتخاب کرد. در دی ۱۳۰۱ مجموعه شعر «افسانه» را سرود و شعرهایش را با نام نیما امضا کرد. او این اثر را که به نوعی سنگ بنای شعر نو بود به استادش ظام‌وفا تقدیم کرد. سپس قسمت‌هایی از مجموعه افسانه را در مجله قرن بیستم به چاپ رساند. آثار نیما عبارتند از «تعریف و تبصره و یادداشت‌های دیگر»، «حرف‌های همسایه»، «حکایات و خانواده‌ی سرباز»، «شعر من»، «مانلی و خانه سریویلی»، «فریادهای دیگر و عنکبوت رنگ»، «قلم‌انداز»، «کندوهای شکسته» (پنج قصه کوتاه)، «نامه‌های عاشقانه» و...
این شاعر بزرگ در حالی که به علت سرمای شدید یوش به سینه‌پهلو مبتلا شده بود برای معالجه به تهران آمد. معالجه تاثیر نداشت و نیما یوشیج در تاریخ ۱۳ دی ۱۳۳۸ برای همیشه خاموش شد. او را در تهران دفن کردند اما سال ۱۳۷۲ طبق وصیت نیما پیکر او را به یوش بردند و در حیاط خانه محل تولدش به خاک سپردند.
عکس‌ها : خبرگزاری صدا و سیما - احمد بلباسی | سیدولی شجاعی لنگری
