هشدار جدی ایران به شناورهای فرامنطقه‌ای

به گزارش تابناک به نقل از فارس، موشک‌های بالستیک ضدکشتی (Anti‑Ship Ballistic Missiles — ASBM) نوعی سلاح بالستیک هستند که برای هدف‌گیری و نابودی شناورهای متحرک بزرگ خصوصاً ناوگان و ناوهای هواپیمابر طراحی شده‌اند.

این خانوادهٔ موشکی ترکیبی از سرعت بالا، برد قابل توجه و مرحلهٔ نهایی مانورپذیر دارد و برای ایفای نقش در راهبردهای منع دسترسی/ایجاد منطقه (A2/AD) به‌کار می‌رود.

صنایع دفاعی جمهوری اسلامی ایران براساس اهمیت این سبک از موشک‌ها سال‌ها پیش با قدرت‌گرفتن در حوزه موشک‌های بالستیک زمین به زمین، روند طراحی و تولید این موشک‌ها را با موشک‌های خلیج فارس و هرمز آغاز کرده است.

«خلیج فارس»؛ هشدار جدی ایران به شناورهای فرامنطقه‌ای

3بهمن ماه ۱۳۸۹، نیروی هوافضای سپاه یک فروند موشک جدید خود را با موفقیت آزمایش کرد تا «خلیج فارس» به‌عنوان اولین موشک بالستیک مافوق‌صوت ایرانی علیه اهداف دریایی نام بگیرد.

رسم بر این است که برای مقابله با اهداف دریایی نظیر رزم‌ناوها و شناورهای سنگین، موشک‌های کروز بکار گرفته شوند؛ که البته جمهوری اسلامی ایران در زمینه کروزها حرف‌های زیادی برای گفتن دارد. اما این نوع از موشک چالش‌های خاص خود را دارد که از جمله آن می‌توان به سرعت پایین موشک اشاره کرد که احتمال هدف‌قرار گرفتن آن را پیش از اصابت به هدف افزایش می‌دهد.
اما موشک خلیج فارس با سرعتی مافوق‌صوت و عملکرد بالستیک، تمام معادلات حاضرین در خلیج فارس را بر هم زد.

این موشک با شعاع برد عملیاتی ۴۵۰ کیلومتر و طول ۸.۹۰ متر، به‌صورت هدایت ترکیبی عمل می‌کند؛ به‌طوری که جستجوگر آن در فاز نهایی بر روی هدف قفل کرده و در این حالت، شناور دشمن هیچ راه‌گریزی از اصابت آن که کلاهکی با حدود ۴۵۰ کیلوگرم مواد منفجره دارد نخواهد داشت.

وزن کل موشک خلیج فارس در حالت مسلح به حدود ۳۷۳۰ کیلوگرم می‌رسد که شامل ۴۵۰ کیلوگرم سرجنگی می‌شود. این موشک با استفاده از سوخت جامد کار می‌کند و قطر آن ۶۸ سانتی‌متر است.

طراحی و ساخت این موشک به منظور انجام مأموریت‌های دریایی صورت گرفته است و قابلیت هدف‌گیری اهداف شناور را داراست. این ویژگی‌ها نشان‌دهنده توانمندی‌های قابل توجه در حوزه دفاع دریایی و تقویت بازدارندگی دریایی کشور می‌باشد.

این موشک توسط مرکز تحقیقاتی نیروی هوایی سپاه طراحی و توسط وزارت دفاع و پشتیبانی نیروهای مسلح تولید شده و یکی از شاهکارهای سردار شهید حسن طهرانی‌مقدم به‌حساب می‌آید.

غول ۱۰۰ هزار تُنی هدف راهبردی موشک «خلیج فارس»

خلیج فارس در حقیقت نسل جدیدی از موشک فاتح ۱۱۰ محسوب می‌شود اما با توجه به شکل طراحی دماغه این موشک می‌توان به تفاوت بین این خلیج فارس و فاتح پی برد.

به نظر می‌رسد؛ موشک خلیج فارس در نوک کلاهک خود از یک سامانه الکترواپتیک پیشرفته برای کشف اهداف در هنگام بازگشت به جو بهره می‌برد که این امکان را به موشک می‌دهد تا در زمان حمله مستقل بوده و خود اقدام به کشف هدف کرده و خود را به سمت هدف هدایت کند.

هدفِی که «خلیج فارس» مامور انهدام آن است، بسیار بزرگ بوده و یک غول تمام‌فلزی با وزنی در حدود ۹۰ تا ۱۰۰ هزار تن و با ابعادی در حدود ۳۰۰ متر طول و بیش از ۷۰ متر عرض به‌شمار می‌رود.
ناوهای هواپیمابر از بزرگ‌ترین کشتی‌های موجود در دریاها بوده که علاوه بر ابعاد بسیار عظیم خویش کاملا زره‌پوش هستند.

ناکارآمدی ناوهای زره‌پوش دشمن در عرصه دریا

دستیابی به چنین هدف بزرگی با توجه به کندی در سرعت و مانور ممکن به نظر می‌رسد؛ اما در عمل از تدابیر حفاظتی گسترده‌ای برخوردار است که نفوذ موشک‌های کروز و قایق‌های تندرو را دشوار می‌کند.
به‌عنوان مثال، هر ناو هواپیمابر آمریکایی توسط تعداد زیادی کشتی پشتیبانی، سامانه‌های دفاع هوایی و حتی زیردریایی‌های تهاجمی حفاظت می‌شود؛ بسیاری از این شناورها هم‌عرض با ناو حرکت کرده و در مسیر موشک‌های کروز قرار می‌گیرند تا مانع ورود آن‌ها به حریم ناو شوند.

علاوه بر این، خود ناو و ناوشکن‌های همراه نیز مجهز به سامانه‌های توپخانه‌ای و موشکی متعددی برای مقابله با موشک‌های کروزاند.

با این حال، موشک بالستیک «خلیج فارس» با عبور از میان این موانع و فرود مافوق‌صوت از ارتفاع، عملاً این تدابیر را ناکارآمد می‌کند..

«خلیج فارس»؛ موشکی که رفتار عملیاتی دشمن را تغییر می‌دهد

موشک بالستیک «خلیج فارس» به‌عنوان یک عنصر راهبردی در توان دریایی جمهوری اسلامی ایران، ظرفیت قابل‌توجهی در تأثیرگذاری بر توازن نظامی منطقه‌ای ایجاد کرده است.

ویژگی‌های عملیاتی آن از جمله برد، سرعت و مرحلهٔ نهایی پرواز موجب می‌شود که این سامانه به‌عنوان تهدیدی بالقوه برای گروه‌های رزمی دریایی حامل بالگرد یاهواپیما از جمله ناوهای هواپیمابر در معابر آبی شناخته شود؛ تهدیدی که لزوماً ماهیت بازدارنده و روانیِ قوی دارد و می‌تواند رفتار عملیاتی طرف‌های مقابل را تحت‌الشعاع قرار دهد.

از منظر راهبردی، وجود چنین سامانه‌ای احتمال افزایش هزینه‌های عملیاتی برای نیروی دریایی مهاجم و تغییر الگوهای برنامه‌ریزی رزمی را افزایش می‌دهد و بنابراین نقش مهمی در معادلات بازدارندگی ایفا می‌کند.