سرخابی‌ها در حسرت مدیران نوگرا
مدیران استقلال وقتی نتوانستند زمینه جذب یک مربی تراز اول را فراهم کنند سراغ ساپینتو رفتند و پرسپولیسی‌ها با اعلام جدایی کارتال صحبت از استخدام برانکو را به میان آورده‌اند.
اینکه برانکو روزگاری کارنامه موفقی در پرسپولیس داشته یا استقلالی‌ها خاطره خوبی از ساپینتو دارند، مشخصاً نمی‌تواند دلیل محکمی برای بازگشت آنها و استمرار موفقیت همچون گذشته باشد. به خصوص وقتی خاطرات پپ گواردیولا را از نظر می‌گذرانم.
گواردیولا وقتی بعد از بایرن‌مونیخ قصد حضور در من سیتی را داشت، در پاسخ به بارسایی‌ها که خواهان به خدمت گرفتن مجدد او بودند، گفت؛ به چند دلیل بازگشت من به بارسا نه به صلاح بارسلوناست و نه خودم؛ «١-در مدتی که بارسا بودم هرچه داشتم ارائه کردم و ٢- انرژی من بیش از اینکه صرف تحول و نواوری شود، صرف حاشیه‌ها خواهد شد...»
همین اشاره کوتاه و با در نظر گرفتن شرایط کنونی کشور که موجب جدایی کارتال از یکسو و عدم حضور مربیان دلخواه استقلال شد، کافیست که بدانیم تفکر حاکم بر مجموعه مدیریت این دو تیم عمدتاً ارتجاعی و توهم‌زاست. تا مادامی که مدیران این دو مجموعه دلخوش به افتخارات گذشته باشند، طبیعی است نمی‌توان شاهد تحول و رشد و توسعه این تیم‌ها بود.
بی تردید با این مدیران همچنان باید نظاره‌گر بازی الهلال و رئال مادرید در جام باشگاه‌های جهان باشیم و حسرت قهرمانی آسیا برای تیم‌های ما ٤٠ ساله شود. مدیران نوگرا مدیرانی هستند با رویکردی نوین و خلاق که از روش‌های سنتی فاصله می‌گیرند و همواره به دنبال راهکار‌های نوآورانه برای حل مسائل در مواجهه با چالش‌ها هستند.
به راستی، رضا درویش اینگونه است یا نظری جویباری؟
