اعتراض هرکول ایرانی به حقوق ۹۰۰هزارتومانی
بهترین پارالمپین سال ۲۰۱۷ از بی توجهی مسئولان ورزش ایران نسبت به ورزشکاران پارالمپیکی گلایه می کند.
به گزارش تابناک ورزشی، بدون شک می توان از سیامند رحمان به عنوان یکی از برترین چهره های تاریخ ورزش معلولان جهان نام برد. این قهرمان وزنه برداری فوق سنگین پارالمپیک که در ریودوژانیرو رکورد خارق العاده ۳۱۰ کیلوگرم را ثبت کرد، چند روز قبل در ابوظبی امارات توانست جایزه برترین پارالمپین سال ۲۰۱۷ را از آن خود کند.
او با داشتن ۲ مدال طلای پارالمپیک در کارنامه اش انگیزه های زیادی را برای یک رکوردشکنی دیگر در المپیک ۲۰۲۰ دارد. بعد از کسب جایزه بهترین پارالمپین سال که برای اولین بار توسط یک ایرانی به دست آمد، با قهرمان وزنه برداری پارالمپیک همکلام شدیم. در ادامه صحبت های سیامند رحمان را می خوانید.
به این جایزه افتخار می کنم
وقتی جایزه برترین پارالمپین سال را دریافت کردم، فقط به این فکر می کردم که به عنوان یک ایرانی این افتخار را به دست آوردم. قبل از این سابقه نداشت که یک ورزشکار از کشورمان بتواند این جایزه را کسب کند. در این مراسم صحنه هایی از عملکرد هر ورزشکار روی پرده پخش می شد که وقتی نام ایران آمد، من احساس غرور کردم.
پیش بینی چنین اتفاقی را می کردم
شاید از قبل پیش بینی می کردم که با توجه به رکوردی که من در پارالمپیک ثبت کرده بودم، جایزه برترین ورزشکار را کسب کنم؛ اما مطمئن نبودم. به هر حال ۲ نامزد دیگر هم زحمت کشیده بودند. آنها از رشته های شنا و ویلچررانی بودند. خدا را شکر می کنم که این جایزه به من رسید.
امسال رکوردشکنی نمی کنم
نزدیک به ۱۰ روز دیگر باید راهی رقابت های جهانی مکزیک شویم. این روزها تمریناتم را خیلی جدی دنبال می کنم و امیدوارم با مدال طلا از مسابقات جهانی برگردم. البته ما پروازی بسیار طولانی برای رسیدن به مکزیک داریم که من بیشتر به خاطر این اتفاق استرس دارم تا کسب مدال! در هر صورت امسال هم هدفم کسب مدال طلای جهان است؛ اما به رکوردشکنی فکر نمی کنم. تابع تصمیمات کادرفنی هستم و بعید می دانم آنها هم در برنامه داشته باشند که به من فشار بیاید. به هر حال باید مراقب سلامتی ام باشم و به بالا بردن ۳۰۰ کیلوگرم فکر نمی کنم.
سورپرایز اصلی باشد برای توکیو
برنامه اصلی من در چند سال آینده المپیک ۲۰۲۰ است. می خواهم تا آن زمان بدنم را همینطور حفظ کنم و سورپرایز اصلی را آنجا رو کنم. همین حالا هم خدا را شکر توانایی دارم رکوردهای پارالمپیک ریو را تکرار کنم؛ اما رکوردشکنی را برای المپیک توکیو می گذارم.
دلیل این تبعیض چیست؟
من کارم را با قدرت ادامه می دهم و هیچ چیز برای اینکه با نام ایران افتخار کسب کنم، روی من تاثیر نمی گذارد. با این حال از مسئولان صندوق حمایت از قهرمانان گلایه دارم. از آنها می پرسم که چرا بین قهرمان های المپیک و پارالمپیک تبعیض قائل می شوند؟ من با ۲ طلای پارالمپیک فقط ۹۰۰ هزار تومان ماهانه حقوق می گیرم. واقعا با این پول در این شرایط چه کاری می توان انجام داد؟ همین حقوق هم چند ماه پرداخت می شود و چند ماه قطع می شود.
خودشان با این حقوق زندگی می کنند؟
از آن مسئولانی که حقوق ۹۰۰ هزار تومانی برای من در نظر گرفتند، سوال می کنم خودشان می توانند با این مبلغ یک ماه زندگی شان را بگذرانند؟ ما مشکلات خاص خودمان را داریم و می گوییم تبعیض نباشد؛ اگرچه شرایط ما از المپیکی ها سخت تر است. من فقط به خاطر یک رفت و آمد به تهران باید یک میلیون هزینه کنم چون هر بار ۲ بلیت خریداری می کنم. آن وقت چطور با ۹۰۰ هزار تومان زندگی کنم؟
پیشنهادات نجومی را رد کردم
بارها از سوی کشورهای خارجی به من پیشنهاد شده که برای آنها وزنه بزنم و مبالغ نجومی به من بدهند. من هیچ وقت چنین پیشنهادهایی را قبول نمی کنم؛ حتی اگر همین حقوق را به من ندهند. با این حال حرفم این است آقای وزیر و سایر مسئولان صدای ما را بشنوند و به وضعیت ما رسیدگی کنند. من با نفر دوم جهان ۷۰ کیلوگرم از نظر رکوردی فاصله دارم و این اتفاق کوچکی نیست.
فقط قبل از پارالمپیک یادمان می افتند
من مشکلی با ورزشکاران المپیکی ندارم و به نظرم امثال بهداد سلیمی و کیانوش رستمی که قهرمان های بزرگی هستند نیز حقشان بیشتر از اینهاست. نمی دانم چرا فقط مسئولان قبل از المپیک و پارالمپیک یاد ورزشکاران می افتند؟ آن موقع دیگر فایده ای ندارد و الان ورزشکاران نیاز به حمایت دارند. البته از حق نگذریم که خسروی وفا به عنوان رییس فدراسیون همیشه هوای ورزشکاران را داشته است.
غیر قابل انتشار: ۰
در انتظار بررسی: ۰
انتشار یافته: ۱
باید همه مردم بروند دکتر بشوند،و از کشورهای همسایه مریض بیاد و بعد وقتی اومدند بیمارستان های ایران دو حالت داره و هر حالت مجزا سه حالت دیگر سر فصل ها 1-یا میمیرند2-یا وقت میدهند بعدا بمیرند3-که هرکدام به این طریق هست یک به علت بی پولی بیماری اوت کرده ومیمیرند و یا در نهایت بی احترامی پرسنل میمیرند ویا به زور آنهارا میکشند همراه با احترام