اينجا شيعه ‎بودن حرام است

تله‎هاي انفجاري، جليقه‎هاي انتحاري، بمب‎هاي كنترل از راه‎دور و ساعتي، مین‎های ضدنفر، بمب‎هایی به‎شکل اسباب‎بازی، تك‎تيراندازاني با دوربين‎هاي ديد در شب، آدم‎ربایی و ذبح اسيران در بند، اوضاع بد اقتصادي و بهداشتي و از همه بدتر محاصره كامل؛ تنها بخش كوچكي از قاب تصويري است كه با صحبت‎هاي دانشجويان شيعه «پاراچناري» كه به ايران سفر كرده بودند، در ذهن شكل مي‎گرفت.

در گوشه‎اي از اين دنيا و در منطقه‎اي به نام «پاراچنار» ممكن است هرلحظه جلوی درِ خانه‎تان يك مين سبز شود و پایتان روی آن برود. خارج‎شدن از شهر و سفر به شهري ديگر، هزينه‎اي بَس گزاف به قيمت جان دارد؛ آن‎هم از نوع ازدست‎دادن سر و مُثله شدن. حفظ جان با خودتان است. در پاراچنار گويي جمهوري اسلامي كوچكي شكل گرفته است. مردم اين منطقه خود را فرزندان انقلاب اسلامي مي‎دانند و هروقت نام رهبري می‎آید، چنان منقلب می‎شوند که قابل وصف نیست. اما گويا در پاراچنار دست همه دشمنان شيعيان در يك كاسه است تا مقاومت شيعيان را بشكنند؛ از آمريكا و اسرائيل گرفته تا عربستان و سرويس‎هاي اطلاعاتي بسياري از كشورهاي ديگر.

پاراچنار كجاست؟

«پاراچنار» نام منطقه‎ای است در پاکستان که در محاصره طالبان است و اگر چاره‎ای برای آن اندیشیده نشود، سرنوشتی همچون غزه در انتظار آن‎جاست. در پاراچنار حكم مرگ شيعه را امضا كرده‎اند؛ غافل از آن‎كه شيعه پيوندي ناگسستني با خون دارد. مردم ایران شاید ندانند در نقطه‎ای از جهان، مردمی با سربند «یاحسین» به جهاد می‎روند و دیوارهاي مساجد را با عکس‎های امام (رحمت‎الله‎عليه)، شهید بهشتی، شهید همت، شهيد آويني، شهید مطهری و... تزیین می‎کنند. و مردم ايران شايد ندانند این منطقه در پاکستان به «ایران کوچک» معروف است.

پاراچناري‎ها چگونه با انقلاب آشنا شدند؟

شهيد سيدعارف حسين الحسيني از شاگردان امام خميني (رحمت‎الله‎علیه) بعد از انقلاب اسلامي رهبري شيعيان پاكستان را بر عهده داشت. او در نجف با امام خميني ‎(رحمت‎الله‎عليه) آشنا شد. شهيدحسيني به‎خاطر حضور سرسختانه‎اش در مبارزات عليه رژیم بعث حاکم بر عراق، از این کشور اخراج شد و به قم آمد. اما او در ايران هم دست از مبارزه نكشيد و مشارکتش در مبارزات علیه رژيم پهلوی، موجب اخراجش از ايران شد. سيدعارف حسين الحسيني در سال ۱۳۶۳ با حكم امام (رحمت‎الله‎عليه) به‎عنوان نماینده ايشان در پاکستان منصوب شد و در جایگاه رهبری شیعیان پاکستان قرار گرفت. منشأ انقلابی‎شدن مردم منطقه پاراچنار، اقدامات شهید حسینی است. او سرانجام در ۱۴ مرداد ۱۳۶۷، در شهر پیشاور هدف گلوله قرار گرفت و شهيد شد. پيكرش در روستای «پیوار»، از توابع پاراچنار به خاك سپرده شد كه اكنون مهم‎ترین زیارتگاه شیعیان پاکستان است.

آغاز ماجرا

پاراچنار از سال ۲۰۰۷ در محاصره طالبان و هم‎پیمانان بومی آن قرار گرفته است. اوایل اهل‎سنت هیچ مشکلی با طالبان نداشتند، اما بعد از مدتي آن‎ها هم از كارهاي طالبان به ستوه آمدند.

پس از آن‎که طالبان از جنوب به شمال -‎یعنی پاراچنار ‎- منتقل شد، شیعیان تحت فشار قرار گرفتند. طی چندين درگیری، صدها تن از شخصیت‎های برتر شيعيان توسط طالبان به شهادت رسيدند. اما از آن‎جايي‎ که شیعیان زیر بار سلطه نرفتند، طالبان دسیسه‎هایی را توسط برخي از طرفدارانش به راه انداخت. در آخرين اقدام طالبان، به‎دنبال اهانت وهابیون به مقدسات شیعیان كه در قالب يك راهپیمایی علیه امام حسین (عليه‎السلام) و در تأیید یزید به تاريخ ۱۲ ربیع‎الأول (آوریل ۲۰۰۷) صورت گرفت، شیعیان به نماینده سیاسی دولت مراجعه کرده و خواستار توقف این اقدامات شدند و ضرب‎الأجلي پنج‎روزه را براي پيگيري دولت مشخص كردند. پنج روز بعد كه مصادف هفدهم ربيع‎الأول و روز ولادت حضرت رسول (صلي‎الله‎عليه‎وآله‎وسلم) بود، شيعيان با ملاحظه عدم پيگيري دولت درباره اهانت‎هاي طالبان، دست به تجمع مقابل يكي از مساجد دشمنان زدند و سلفي‎ها كه منتظر چنين فرصتي بودند، از مناره‎هاي مسجد شروع تيراندازي كردند و همچنين شهر را هم خمپاره‎باران كردند. شيعيان هم با مشاهده چنين وضعيتي، به يك‎باره «ياعلي» گفته و آن‎ها را از شهر بيرون كردند.

سهيل کریمی كه سال گذشته براي ساخت مستندي به پاراچنار رفته و سه هفته را در پاراچنار سپري كرده بود، محل جنايت طالبان در حمله مذكور را ديده و می‎گوید: اگر این مناره‎ها را ببینید، متوجه می‎شوید که هیچ دلیلی برای ارتفاع بسيار زياد آن‎ها و نيز وجود دريچه‎هاي آن‎ها نيست. اين مناره‎ها صرفا براي كار نظامي اين‎گونه طراحي شده و حكم يك برج ديده‎باني را دارد.

پاراچنار در حصر

مهمترين مشكل شيعيان پاراچنار، محاصره شدن از همه‎طرف توسط نيروهاي طالبان و سلفي‎هاست. اين شهر هماننده غزه در حصر كامل است و با توجه به درگيري‎هاي صورت‎گرفته از سال ۲۰۰۷ تاكنون بيش از هزار و ۶۰۰ نفر از شيعيان شهيد و ۶ هزار نفر نيز مجروح شده‎اند. طالبان راه‎هاي منتهي به شهر پاراچنار را محاصره كرده و هركسي را كه بخواهد وارد و يا خارج شود، مي‎كشد. مسافران شیعه با عبور از استان‎های مختلف افغانستان و با صرف هزينه‎هاي چندبرابر كه خالي از خطر هم نيست، خود را به پیشاور می‎رسانند. مردم وقتی صبح برای رفتن به‎دنبال رزق و روزی از خانه بیرون می‎روند، هنوز بسم‎الله نگفته ممكن است پاي‎شان روي مين برود. آن‎ها اگرچه بالأخره به‎نحوي مايحتاج غذايي‎شان را تأمين مي‎كنند، اما مسئله اينجاست كه به‎خاطر محاصره، مواد غذايي گه‎گاهي از افغانستان وارد پاراچنار مي‎شود، با قيمت‎هاي بسيارگران در اختيار شيعيان قرار مي‎گيرد.

درحال‎حاضر بيش از سه سال است که راه‎های اصلی ورود غذا و دارو بر ساکنان این منطقه بسته شده و حتي مواد دارویی و يا حتی كپسول اکسیژن و ابزارها و داروی بیهوشی هم در بیمارستان مرکزی وجود ندارد؛ بيمارستاني كه پزشکانش هم انگشت‎شمارند. جان باختن كودكان كم سن و سال به‎خاطر نبودن دارو به امري عادي تبديل شده؛ خبرهای مرگ و میر اين کودکان معمولا هيچ‎گاه به بیرون درز نمی‎کند. بيمارستان شهر به‎دليل كمبود دارو نمي‎تواند خدمات‎رساني مطلوبي داشته باشد و برخي از زنان نيز هنگام زايمان به‎خاطر نبود سرُم و دارو جان خود و نوزادشان را از دست مي‎دهند.

كريمي با اشاره به ساخت مستند «زخم پيوار» خاطرنشان مي‎كند: در مستند زخم پیوار خواهید دید که در شهر پاراچنار، منطقه‎ای وجود دارد که هميشه زیر آتش تک‎تیراندازان طالبان است و مردم برای عبور از آن‎جا باید خم شوند و با سرعت بدوند. تا به حال هفت نفر هم در آن‎جا با تیر تک‎تیراندازان شهید شده‎اند. من هنگام عبور از این دالان مرگ به یاد وقایع جنگ‎های داخلی لبنان و محاصره سارایوو در بوسني افتادم.

حسين‎اصغر اهل پاراچنار كه نام دانش را به‎عنوان نام خانوادگي‎اش در ايران انتخاب كرده و در سطح دوم حوزه علميه قم در حال تحصيل است، مي‎گويد: تا قبل از محاصره، منطقه پاراچنار به‎عنوان قطب كشاورزي و صيفي‎جات در پاكستان شناخته مي‎شد. اما اين منطقه به‎دليل محاصره در سال‎هاي اخير، ديگر نمي‎تواند محصولي صادر كند. خروج از شهر و رفتن به پيشاور، فقط ۳۰۰ روپيه خرج دارد، اما بعد از محاصره مجبوريم از راه افغانستان برويم كه حداقل شش هزار روپيه هزينه دارد و صرفه اقتصادي ندارد.

پاراچنار؛ غزه‎اي ديگر

نيروهاي طالبان در پاكستان عمليات‎هاي تروريستي انجام مي‎دهند و دولت پاكستان نه‎تنها اقدامي جدي علیه آن‎ها به عمل نمي‎آورد، بلكه براي به آن‎ها چراغ سبز هم نشان داده و در كشتار شیعیان با آن‎ها همكاري مي‎كند.

كريمي با اشاره به اين‎كه سرویس امنیتی ارتش پاکستان (ISI) از اصلی‎ترین عوامل تشدید محاصره است و تا جايي كه می‎تواند اجازه تحرک دفاعی به مردم پاراچنار نمي‎دهد، مي‎گويد: امنيت و خدمات اجتماعي پيش‎كش؛ دولت حتي برق اين منطقه را به درستي تأمين نمي‎كند.

حسين اصغر نيز خاطرنشان مي‎كند: دولت پاكستان كه به نوعي طرفدار و دست‎نشانده آمريكا و اسرائيل و عربستان است، تمايلي ندارد كه مردم اين منطقه به تفكر شعيه و نظام جمهوري اسلامي ايران تمايلي داشته باشند. مهم‎ترين تلاش آمريكا و سرويس‎هاي اطلاعاتي آن‎ها در منطقه، جداكردن شيعيان از انقلاب اسلامي ايران و ولايت فقيه است.

وي اضافه مي‎كند: در چند ماه اخير بيش از ۱۵۰ نفر در بيرون از شهر توسط گروه‎هاي طالبان با انواع مختلف ترور همچون بمب‎گذاري، حمله مسلحانه و آدم‎ربايي شهيد شده‎اند. ارتش پاكستان نيز در برخي از جنايت‎ها سهيم است؛ به‎طوري كه وقتي كاروان‎هاي مردم پاراچنار را در بيرون از شهر بر اساس وظيفه‎اش اسكورت مي‎كند، هنگام حمله طالبان به يك‎باره صحنه را خالي كرده و مردم بي‎دفاع را به‎دست طالبان مي‎سپارد. ارتش پاكستان طالبان را نابود نمي‎كند. چون به‎واسطه آمريكا و ناتو از سازمان ملل متحد براي نابودي طالبان پول مي‎گيرد و اگر طالبان وجود نداشته باشد، ديگر پولي هم در كار نيست.

دانش مي‎گويد: طالبان از هيچ فرصتي براي كشتن شيعيان دريغ نمي‎كند و حتي مولوي‎هاي آن‎ها كشتن شيعيان را واجب مي‎دانند. آن‎ها بچه‎ها و زن‎ها را هم مي‎كشند و مثل حيوانات دست و پاي اسيران را مُثله كرده و آنان را زنده‎زنده در آتش مي‎سوزانند. حدود ۴۰ نفر از بچه‎هايي که داشتند براي مردم منطقه آذوقه و دارو مي‎بردند، سرشان بريده شد.

پاراچنار در بايكوت خبري

به‎دليل محاصره بسيار شديد و سانسور خبري از سوي دولت پاكستان، تقريبا هيچ‎گونه خبري از سوي خبرگزاري‎ها و شبكه‎هاي خبري در زمينه پاراچنار منعكس نمي‎شود و اگر هم خبري در رسانه‎ها وجود داشته باشد، بيشتر اين درگيري‎ها را قومي و قبيله‎اي عنوان كرده و يا با ترفندهاي رسانه‎اي به آن رنگ شيعه و سني مي‎دهد. تنها از طريق اينترنت آن هم به كندي و با زحمت، اخباري ناقص و كوتاه درمورد جنايات طالبان منتشر مي‎شود.

حسين اصغر دانش يكي از مهم‎ترين مشكلات پاراچنار را نداشتن رسانه و به موازات آن عدم آگاهي مردم جهان به‎خصوص شيعيان از وضعيت منطقه دانست و گفت: دولت پاكستان اخبار مربوط به منطقه پاراچنار را سانسور مي‎كند و يا با تحريف حقيقت، درگيري‎ها را قومي و قبيله‎اي معرفي كرده و به آن رنگ شيعه و سني مي‎دهد. راديو «پَشتو»ي جمهوري اسلامي هم صرفا چهار ساعت در روز برنامه پخش مي‎كند كه در مقابل راديوي «مشعل» و «ديوه» كه با بودجه مستقيم آمريكا و با حمايت شبكه صداي آمريكا (VOA) راه‎اندازي شده بسيار كم است.

ساجدحسين از اهالي پاراچنار كه همراه تعدادي از دوستان خود به ايران آمده است، مي‎گويد: امواج راديو پشتوي جمهوري اسلامي در منطقه بسيار ضعيف است. درضمن اين راديو با كساني مصاحبه مي‎كند كه ضدانقلاب بوده و براي سازمان اطلاعاتي پاكستان كار مي‎كنند. دو راديوي مشعل و ديوه با همكاري يكديگر و به‎صورت شبانه‎روزي براي هفت ميليون مخاطب به زبان پَشتو برنامه پخش مي‎كنند. با وجود چنين اوصافي، ما اخبار و رويدادهاي حقيقي پاراچنار را از طريق اينترنت با سرعت ۳۰ كيلو بايت منتشر مي‎كنيم. البته اين سرعت بسيار كم است، اما چاره‎اي نداريم و حتي با همين سرعت كم اينترنت، به سايت رهبر معظم انقلاب مراجعه كرده و از بيانات ايشان استفاده مي‎كنيم و سؤالات‎مان را مي‎پرسيم.

اما زندگي جاري است

با وجود تمام اين خطرات، همچنان زندگي روزمره در پاراچنار جاري است. آن‎ها مدرسه دارند و دانشجويان پاراچناري كه در ديگرشهرهاي پاكستان تحصيل مي‎كنند، كلاس‎هاي درس را به‎همراه روحانيون داير كرده‎اند. مغازه‎ها باز و خودروها در حال حركت هستند؛ اما با اين‎حال احتياط شرط عقل است.

سهيل كريمي با بيان اين‎كه پاراچناري‎ها رهبر ما را رهبر خودشان مي‎دانند و در همه کوچه‎ها و بازار‎هاي‎شان عکس امام (رحمت‎الله‎عليه) و رهبري (مدظله‎العالي) نصب شده، اظهار داشت: بزرگ‎ترين افتخار براي پاکستاني‎ها اين است که ويزا بگيرند و بروند عربستان کار کنند. اما براي پاراچناري‎ها عار است که چنين کاري کنند. بزرگ‎ترين افتخار براي پاراچناري‎ها اين است که بيايند ايران و کار کنند و پول حلال دربياورند.
كريمي در مورد شغل بسياري از اهالي پاراچنار مي‎گويد: در پاراچنار برخي از افراد بازاري هستند و مغازه دارند، بقيه هم دامدار و کشاورزند. آموزگاران مدارس پاراچنار نيز دانشجوياني بومي هستند كه در دانشگاه‎هاي شهرهاي اطراف درس مي‎خوانند.

جرم؛ خون شيعه در رگ‎ها

نکته اصلي ماجرا اينجاست که اكثريت مردم اين شهر شيعه هستند و در وضعيتي ناگوار از چهار طرف در محاصره كساني هستند که ريختن خون شيعيان را مباح مي‎دانند؛ محاصره‎اي همه‎جانبه که هيچ‎کس تلاشي براي شکستن آن نمي‎کند. در اين منطقه كافي است شيعه باشي؛ همين خودش جرم است و توسط مولوي‎هاي وهابي و سلفي محكوم به مرگ مي‎شوي. کار به‎جايی رسيده است که علمای وهابی اعلام کرده‎اند که مقلدان‎شان حتی اگر زن حامله‎ای را بگیرند، زن و بچه‎اش متعلق به آن مرد وهابی هستند که اسيرشان كرده است.

سهيل كريمي مي‎گويد: وهابي‎ها در تجمع‎های شیعیان با عملیات انتحاري خودشان را منفجر مي‎کنند تا آن‎ها را بکشند. شما خانواده‎اي پيدا نمي‎کنيد که شهيد و جانباز نداشته باشد. آنها با الگوبرداری از بسیج ما، رده‎های مقاومت براي مقابله با طالبان سازمان‎دهی كرده‎اند. در تشییع جنازه‎های‎شان لباس بسیجی می‎پوشند و سربند «یازهرا (سلام‎الله‎عليها)» می‎بندند. بر سر مزار شهداي‎شان پرچم جمهوری اسلامی و «ياحسين (عليه‎السلام)» نصب مي‎كنند. عموم مردم شدیدا به ولایت فقیه و حضرت آقا اعتقاد دارند و در حمايت از حركت‎هاي انقلابي مردم منطقه به‎خصوص شيعيان بحرين راهپيمايي مي‎كنند.

حسين اصغر هم با اشاره به اين‎كه اعياد رسمي جمهوري اسلامي چون ۲۲ بهمن‎، روز جهاني قدس، هفته دفاع مقدس و ساير روزها در پاراچنار گرامي داشته شده و مردم در حمايت از انقلاب اسلامي راهپيمايي مي‎كنند، خاطرنشان مي‎كند: مردم در اين راهپيمايي‎ها عكس‎هاي امام راحل، رهبر معظم انقلاب، دكتر احمدي‎نژاد و سيدحسن نصرالله را در دست دارند و تصاوير شهدايي همچون چمران، همت، زين‎الدين، باكري و ساير شهداي انقلاب اسلامي در منازل و مدرسه‎هاي پاراچنار بر ديوارها نصب شده است. مردم در جريان اخبار منطقه قرار دارند به‎طوري كه در حمايت از مردم غزه و بحرين راهپيمايي مي‎كنند.

حال با اين اوصاف بايد ديد روند درگيري‎هاي اين منطقه بر اساس خواست سرويس اطلاعاتي ارتش پاكستان و كشورهاي غربي پيش خواهد رفت و يا اين‎كه امت اسلام كاري براي اين مسئله خواهد كرد.

منبع: پنجره