این همه حمله به خاطر یک نامه!
البته رضایی به خوبی می دانسته که بعد از نوشتن این نامه آماج حملات بیرونی و داخلی قرار می گیرد زیرا که افراطیون داخلی در شرایط فعلی خود را محق می دانند که هرگونه توهین و اهانت را به هر کسی و با هر پیشینه ای انجام دهند تا عقلا و حامیان وحدت، به سکوت و انفعال کشیده شوند.
حمید قزوینی در سایت حاشیه نوشت:
صدور نامه محسن رضایی به مقام معظم رهبری خشم افراطیون هر دو سوی ماجرا و نیروهای خارج نشینی که از وضعیت موجود سودهای کلانی برده اند را به شدت برانگیخته است.
رضایی در این نامه از رهبری خواسته بود تا با صدور پیام و یا رهنمودهایی در یک سخنرانی حرکت جدیدی را برای وحدت و همدلی ایجاد نمایند تا هم کسانی که در جناح های سیاسی اشتباهاتی داشته اند از اشتباه خود برگردند و همکاری با یکدیگر را آغاز کنند و هم از شروع فعالیت افراط گرایان جلوگیری و دشمن کمین کرده را نا امید سازند.
این نامه دقیقا صدای دو گروهی که رضایی به آن ها اشاره نموده را در آورده است. اول افراط گرایان داخلی که مصادیق آن کاملا روشن است و صدای آن ها از دیروز تا کنون به شدت در آمده است و دوم همان دشمنان کمین کرده که در سایت های خود به رضایی به شدت تاخته اند.
به واقع حوادث این روزها آنقدر پیچیده است که موضوع و صورت مسئله برای بسیاری از مدعیان اصولگرایی و اصلاح طلبی به صورت تفصیلی روشن نیست. تنها کافی است مجموعه ای از تحلیل ها، تعاریف و توضیحات دو سوی ماجرا را کنار هم قرار دهیم تا متوجه شویم تا چه حد نظرات آن دو دچار آشفتگی، تشتت و ابهام است.
رضایی شاهد است که از سویی جریانات سیاسی تحلیل ها و دلایل قانع کننده ای در خصوص حوادث شش ماهه گذشته و رفتارهای غیر قانونی خود برای ارائه به مردم در اختیار ندارند و تنها با واکنش های سطحی و کلی متهم سازی حاکمیت، خود را از دخیل بودن در وضع کنونی مبرا می کنند و از سویی دیگر اصولگرایان افراطی نیز دائما به این مسئله دامن می زنند که تنها جریان معترض کشور را به ناکجا آباد می برد و کشور در آینده ای نه چندان دور به یک شوروی یا گرجستان تبدیل می شود.
با این باورها و پیش فرض ها و عقبه ذهنی که در برخی از افراطیون وجود دارد طبیعتا وفاقی صورت نمی گیرد زیرا وفاق و وحدت زمانی حاصل می شود که عرصه گفتگو فراهم شود و معترضین بتوانند برای همه دلسوزان و مردمی که دغدغه آینده نظام را دارند تفهیم نمایند که به دنبال خلل به نظام نیستند و خواسته های خود را آنگونه که غربی ها می فهمند دنبال نمی کنند.
البته رضایی به خوبی می دانسته که بعد از نوشتن این نامه آماج حملات بیرونی و داخلی قرار می گیرد زیرا که افراطیون داخلی در شرایط فعلی خود را محق می دانند که هرگونه توهین و اهانت را به هر کسی و با هر پیشینه ای انجام دهند تا عقلا و حامیان وحدت، به سکوت و انفعال کشیده شوند.
اما چه می شود کرد که بیشترین سهم دلسوزی و فحش خوردن در خصوص حوادث اخیر برای کسانی است که بیشترین دغدغه را برای حفظ نظام، انقلاب و رهبری از آغاز تاکنون داشته اند.
توجه به این موضوع از اهمیت فوق العاده ای برخوردار است که نظام ما اکنون قسمتی از نیروهای خود را رودررو دارد. شکل گیری چنین رویاروئی قابل مقایسه با هیچ کدام از درگیری های نظام با مخالفینش نیست چرا که در این ساحت ترسیم خطی بین موافقین و مخالفین نظام و به تعبیر دیگر نظام و مخالفینش بسیار مشکل و حساس است.
در چنین شرایطی است که رضایی و امثال وی ترجیح می دهند برای پایان دادن به کشمکشی که در آن نفع هیچ فرد و شخصی گنجانده نشده اقدامات لازم را به هر قیمت ممکن! انجام دهند.
صدور نامه محسن رضایی به مقام معظم رهبری خشم افراطیون هر دو سوی ماجرا و نیروهای خارج نشینی که از وضعیت موجود سودهای کلانی برده اند را به شدت برانگیخته است.
رضایی در این نامه از رهبری خواسته بود تا با صدور پیام و یا رهنمودهایی در یک سخنرانی حرکت جدیدی را برای وحدت و همدلی ایجاد نمایند تا هم کسانی که در جناح های سیاسی اشتباهاتی داشته اند از اشتباه خود برگردند و همکاری با یکدیگر را آغاز کنند و هم از شروع فعالیت افراط گرایان جلوگیری و دشمن کمین کرده را نا امید سازند.
این نامه دقیقا صدای دو گروهی که رضایی به آن ها اشاره نموده را در آورده است. اول افراط گرایان داخلی که مصادیق آن کاملا روشن است و صدای آن ها از دیروز تا کنون به شدت در آمده است و دوم همان دشمنان کمین کرده که در سایت های خود به رضایی به شدت تاخته اند.
به واقع حوادث این روزها آنقدر پیچیده است که موضوع و صورت مسئله برای بسیاری از مدعیان اصولگرایی و اصلاح طلبی به صورت تفصیلی روشن نیست. تنها کافی است مجموعه ای از تحلیل ها، تعاریف و توضیحات دو سوی ماجرا را کنار هم قرار دهیم تا متوجه شویم تا چه حد نظرات آن دو دچار آشفتگی، تشتت و ابهام است.
رضایی شاهد است که از سویی جریانات سیاسی تحلیل ها و دلایل قانع کننده ای در خصوص حوادث شش ماهه گذشته و رفتارهای غیر قانونی خود برای ارائه به مردم در اختیار ندارند و تنها با واکنش های سطحی و کلی متهم سازی حاکمیت، خود را از دخیل بودن در وضع کنونی مبرا می کنند و از سویی دیگر اصولگرایان افراطی نیز دائما به این مسئله دامن می زنند که تنها جریان معترض کشور را به ناکجا آباد می برد و کشور در آینده ای نه چندان دور به یک شوروی یا گرجستان تبدیل می شود.
با این باورها و پیش فرض ها و عقبه ذهنی که در برخی از افراطیون وجود دارد طبیعتا وفاقی صورت نمی گیرد زیرا وفاق و وحدت زمانی حاصل می شود که عرصه گفتگو فراهم شود و معترضین بتوانند برای همه دلسوزان و مردمی که دغدغه آینده نظام را دارند تفهیم نمایند که به دنبال خلل به نظام نیستند و خواسته های خود را آنگونه که غربی ها می فهمند دنبال نمی کنند.
البته رضایی به خوبی می دانسته که بعد از نوشتن این نامه آماج حملات بیرونی و داخلی قرار می گیرد زیرا که افراطیون داخلی در شرایط فعلی خود را محق می دانند که هرگونه توهین و اهانت را به هر کسی و با هر پیشینه ای انجام دهند تا عقلا و حامیان وحدت، به سکوت و انفعال کشیده شوند.
اما چه می شود کرد که بیشترین سهم دلسوزی و فحش خوردن در خصوص حوادث اخیر برای کسانی است که بیشترین دغدغه را برای حفظ نظام، انقلاب و رهبری از آغاز تاکنون داشته اند.
توجه به این موضوع از اهمیت فوق العاده ای برخوردار است که نظام ما اکنون قسمتی از نیروهای خود را رودررو دارد. شکل گیری چنین رویاروئی قابل مقایسه با هیچ کدام از درگیری های نظام با مخالفینش نیست چرا که در این ساحت ترسیم خطی بین موافقین و مخالفین نظام و به تعبیر دیگر نظام و مخالفینش بسیار مشکل و حساس است.
در چنین شرایطی است که رضایی و امثال وی ترجیح می دهند برای پایان دادن به کشمکشی که در آن نفع هیچ فرد و شخصی گنجانده نشده اقدامات لازم را به هر قیمت ممکن! انجام دهند.
