در مورد اکران خارجی در ویکی تابناک بیشتر بخوانید

هیچ یک از این فیلم‌ها به تازگی اکران نشده یا آثار نادیده‌ای به خصوص برای مخاطبان حرفه‌ای سینما نیستند؛ اما تجربه اصلی تماشای فیلم روی پرده، با تماشا در تلویزیون و یا کامپیوتر متفاوت است و گروهی از تماشاگران حرفه‌ای سینما می‌کوشند فیلم‌ها را روی پرده و در سالن‌ سینما برای درک بهتر و لذت بیشتر تماشا کنند.

علم‌الهدی افزود: در این عرصه دولت باید به سمت باز کردن فضا برای ورود افراد جدید و نیروی انسانی جدید در حوزه توزیع و نمایش برود. جلوگیری از انحصار تنها وظیفه‌ای است که دولت دارد. ما باید در عرصه توزیع و نمایش نهایتا به پنج تا هفت پخش‌کننده برسیم که این‌ها همان‌طور که سینماداری می‌کنند حوزه پخش را هم برعهده داشته باشند و تولیدکننده‌ها بر اساس سلایق خود یا سفارشی که از حوزه پخش می‌گیرند به سمت تولید بروند. اما آیین‌نامه سال ۹۹ یعنی انحصار در دست دولت. قرار نیست بعد از ۴۰ سال به سمت انحصار برویم، قبلاً تجربه ناموفقی در اکران با جدول‌بندی وجود داشت و دوستان بعد از ۴۰ سال به همان جدول‌بندی برگشته‌اند.

واقعیت آن است که اگر امروز تعداد تماشاگران سینما به ادعای داودنژاد دو سه میلیون است، بخش قابل توجهی از این وضع به امثال او بازمی‌گردد. سینمادار باید فیلم داودنژاد را با سالن خالی اکران کند؛ اما فرصت اکران فیلم دیگر ایرانی یا فیلم خارجی را نداشته باشد! اگر تماشاگر، قدرت انتخاب بین فیلم‌های نسل جوان با ایده‌های نو یا فیلم‌های روز سینمای دنیا را در کنار فیلم‌های اخیر داودنژاد نظیر فراری، کلاس هنرپیشگی، مرهم، تیغ زن، هوو و هشت پا داشت، آیا واقعاً فیلم‌های داودنژاد را انتخاب می‌کرد؟!

فیلم اصغرفرهادی که سوژه‌اش حول تجاوز و خشونت است برای نمایش در آمریکا، پرتغال و سویس با محدودیت سنی اکران می‌شود، اما در ایران این فیلم بدون هیچ محدودیتی روی پرده رفت.