در مورد پناه‌جویان روهینگیا در ویکی تابناک بیشتر بخوانید

در گوشه‌ای از جهان که نقشه‌های رسمی آن را با مرزهای شکننده نشان می‌دهند، پناه‌جویان روهینگیا در اردوگاه‌های موقتی بنگلادش زندگی می‌کنند؛ زندگی‌ای نه در وطن، نه در تبعید کامل، بلکه در تعلیق. پس از فرار از خشونت‌های سیستماتیک در میانمار، حالا در کمپ‌هایی چون کوکس‌بازار، با چادرهایی ناپایدار و منابعی محدود روزگار می‌گذرانند. اما گرسنگی، مرز نمی‌شناسد. بسیاری از آنان برای زنده ماندن، به دریا پناه می‌برند؛ قایق‌هایی دست‌ساز از چوب‌های جمع‌آوری‌شده، طناب‌هایی که از لباس‌های کهنه ساخته شده‌اند، و تورهایی وصله‌دار، ابزار صیادی آنهاست. دریا سخاوتمند نیست. این آب‌های تیره، خطرهای تازه‌ای در دل خود دارند: طوفان‌های ناگهانی، بازداشت توسط گشت‌های مرزی، و رقابت با ماهیگیران محلی که پناه‌جویان را تهدیدی برای منابع معیشت خود می‌دانند. اما انتخابی وجود ندارد. برای روهینگیاها، هر روز صید ماهی یعنی یک وعده غذا برای کودکی گرسنه، یک قرص دارو برای بیماری مزمن، یا حتی خرید یک دفترچه برای تحصیل فراموش‌شده. این ماهی‌ها نه محصول صنعت صیدند، نه نتیجه برنامه‌های توسعه؛ بلکه آخرین شانس بقا برای نسلی‌اند که در سکوت جهانیان، همه‌چیز را از دست داده‌اند. در گزارش تصویری محمد پونیر حسین، نگاه‌ها خسته‌اند اما دست‌ها هنوز کار می‌کنند. قایق‌ها کوچک‌اند، اما امید در آن‌ها جاری است. این صحنه‌ها نه صرفاً روایت فقر، بلکه شهادتی خاموش‌اند بر مقاومت انسانی، حتی وقتی دنیا فراموشت کرده باشد.