در مورد عکس مستند در ویکی تابناک بیشتر بخوانید

اسب‌های آزاد در مناطق مختلف جهان، همچنان تصویرگر روح سرکش و زیبایی ناب طبیعت‌اند. از دشت‌های پهناور تا مراتع دورافتاده، این موجودات باشکوه زندگی‌شان را در هماهنگی با طبیعت ادامه می‌دهند. تصاویر تازه، زندگی بی‌قید و بند آنها را به زیبایی ثبت کرده است.

مایکل کن عکاس در ۱۹۵۳ در یک شهر کوچک صنعتی در شمال غربی انگلستان زاده شد و در مدرسه هنر در لندن تحصیل کرد. در ۱۹۷۶ عکاسی تبلیغاتی را آغاز کرد و این در حالی بود که همزمان به زمینه مورد علاقه خود در عکاسی یعنی عکاسی از طبیعت می‌پرداخت. در ۱۹۷۷ به سن فرانسیسکو رفت و با «روت برنارد» آشنا شد و به مدت ۸ سال به عنوان معاون و چاپگر دستی برای او کار کرد. در این مجموعه مایکل کنا، ونیز را نه همچون یک مقصد گردشگری، بلکه همچون رویا به تصویر می‌کشد؛ شهری در مه، ساکت، تنها و شگفت‌انگیز. این تصاویر آرام و مینیمال، ونیز را از شلوغی همیشگی‌اش جدا می‌کنند و ما را به سفری درونی و شاعرانه در دل کوچه‌پس‌کوچه‌های سنگی و کانال‌های بی‌کلام این شهر مای‌برند.

در هفته‌ای که برای پاسداشت تلاش‌های پنهان و طاقت‌فرسای معدنچیان نام‌گذاری شده، نگاهی می‌اندازیم به روایت انسانی و تکان‌دهنده‌ی سباستیائو سالگادو از دنیای مردانی که در دل خاک، طلا را با جان خود استخراج می‌کنند.در دهه‌ی شصت میلادی، سالگادو به معدن «سرا پلادا» در قلب آمازون سفر کرد؛ جایی که هزاران مرد، تنها با بیل و سطل، در جست‌وجوی طلا، زمین را می‌کاویدند. قاب‌های سیاه و سفید او، نه تنها سختی، که وقار و همبستگی انسان را در دل تاریکی نشان می‌دهند. در نگاه سالگادو، طلا فقط یک فلز گران‌بها نیست؛ نمادی است از رنج، امید، فقر و اراده. تصویرهایی که او ثبت کرده، بی‌آنکه کلمه‌ای بگویند، صدای خسته‌ی مردانی‌اند که زیر بار خاک، زندگی را تاب می‌آورند. هفته‌ی معدن فرصتی است برای دیدن این تصاویر، و اندیشیدن به آن‌هایی که در عمق زمین، چراغ زندگی ما را روشن نگه می‌دارند.

مریم کاظم‌زاده در سال ۱۳۳۵ در شیراز متولد شد. خانواده او مذهبی بود و از سال ۱۳۴۲ در بطن جریانات انقلاب قرار داشت. مادرش روحانی زاده بود و پدرش خوشنویس و کارمند اداره فرهنگ شیراز. همین دو ویژگی از پدر و مادر او را هم به مذهب و هم به هنر علاقمند کرد. اولین دوربین عکاسی را در ۱۳۵۲ از برادرش عیدی گرفت و همین آغاز علاقمندی او به عکاسی شد. بعد از گرفتن دیپلم در سال ۱۳۵۴ در امتحان آموزگاری در تهران پذیرفته شد، اما با اصرار خانواده یک سال بعد به انگلستان رفت و در آنجا به خواندن فیزیک و ریاضی در کالج مشغول شد. در همانجا بود که با اعضای اتحادیه انجمن‌های اسلامی دانشگاه‌های اروپا و آمریکا و به ویژه خانم مرضیه حدیدچی (دباغ) آشنا شد. او تا پیش از پیروزی انقلاب اسلامی در انگلستان به تحصیل مشغول بود. در زمان حضور امام خمینی در فرانسه او هم از انگلستان به فرانسه رفت تا با امام خمینی ملاقات کند. او در دیدارش با امام خمینی به صورت مکتوب از ایشان در مورد خبرنگار شدن زن‌ها استفتاء کرد. امام چنین پاسخ دادند: مشروع است، به شرط رعایت حجاب. سپس در ۱۴ بهمن ۱۳۵۷ به همراه پرواز خانواده امام خمینی به ایران بازگشت و پس از پیروزی انقلاب در روزنامه انقلاب اسلامی مشغول به کار شد. او برای روزنامه عکاسی می‌کرد. سپس وارد گروه خبر آن روزنامه شد. کنجکاوی، شور و هیجان و حادثه‌جویی او را برای خبرنگاری به کردستان کشاند. در زمانی که دکتر چمران در کردستان بود مریم کاظم‌زاده در آنجا به خبرنگاری مشغول بود. در همانجا بود که با اصغر وصالی یکی از فرماندهان دستمال سرخ‌ها آشنا شد و ازدواج کرد. البته این ازدواج زیاد دوام نیاورد، چرا که اصغر وصالی در آبان ۱۳۵۹ در تنگه حاجیان گیلان غرب به شهادت رسید. آثار عکاسی او در جنگ ایران و عراق از سوی انجمن عکاسان انقلاب و دفاع مقدس به صورت کتابی با عنوان عکاسان جنگ ایران ـ عراق در سال ۱۳۹۶ به چاپ رسیده است. این کتاب حاوی مجموعه‌ای از تصاویر مربوط به انقلاب و جنگ ایران و عراق است که بین سال‌های ۱۳۵۷ تا ۱۳۶۵ از دریچه دوربین مریم کاظم‌زاده به ثبت رسیده و با پاره‌هایی کوتاه از خاطرات این بانوی عکاس از آن هنگام همراه شده‌اند. این کتاب برگزیده هجدهمین دوره انتخاب بهترین کتاب دفاع مقدس در بخش هنر‌های تجسمی شد. مریم کاظم‌زاده در چهارم خرداد ۱۴۰۱ درگذشت.

گورستان ارامنه تهران یا آرامستان بوراستان، یکی از گورستان‌های مرتبط با کلیسای حواری ارمنی، در شهر تهران است که در سال ۱۹۷۴ میلادی برابر با ۱۳۵۳ شمسی بنا شده‌است. آرامستان بوراستان تنها گورستان دایر ارامنه در تهران است و دارای چاپلی کلیسای کوچک به نام «استپانوس مقدس» است

در روستای گزستان، از توابع استان چهارمحال و بختیاری، نبود پل بر روی رودخانه زندگی ساکنان را با دشواری‌های فراوانی روبه‌رو کرده است. یکی از اهالی، با استفاده از پوست گوسفند، بلمی سنتی و ابتدایی ساخته که اهالی با آن از رودخانه عبور می‌کنند. این وسیله در شرایط عادی نیز خطرناک است، اما هنگام طغیان رودخانه، جان استفاده‌کنندگان را به‌شدت تهدید می‌کند. این وضعیت نمادی از محرومیت در برخی مناطق روستایی کشور است که حتی از زیرساخت‌های حیاتی نیز بی‌بهره‌اند

روستای اسفیدان در فاصله ۴۵ کیلومتری جنوب شرق بجنورد در استان خراسان شمالی واقع شده است. معماری روستا به صورت پلکانی و در دل کوه های صخره ای این منطقه قرار دارد. اکثر خانه های روستا از مصالح در دسترس ، مانند سنگ و خشت ساخته شده است .مردم روستا به زبان ترکی خراسانی صحبت میکنند. شغل اصلی مردم روستا دامپروری و باغداری است. با وجود جاذبه های فراوان گردشگری در این روستا ، اما حضور گردشگر در این منطقه به ندرت صورت میگیرد که مستلزم شناسایی هر چه بیشتر آن به مردم است.

«شیردنگ بافی» یکی از صنایع دستی استان لرستان است که بصورت بافته های رنگارنگ است. اغلب شیردنگ ها که طرح هندسی دارند توسط زنان هنرمند بختیاری با ظرافتی خاص، ابزاری ساده و طرح های ذهنی بافته می شود. شیردنگ نماد خانه بختیاری ها است. شیردنگ ها نه تنها برای تزئین خانه بلکه کاربردهای دیگری مانند آذین بندی در مواقع عروسی و شادی و تزئین خودرو را نیز دارند.

در جنگل‌های انبوه گیریگات در منطقه سورخت، چادر‌های موقت به عنوان سرپناه موقت برای آخرین قبیله کوچ‌نشین نپال، رائوته، عمل می‌کنند. با گسترش شهرنشینی در سراسر کشور، این جامعه کوچک و منزوی به سنت‌های باستانی خود پایبند است. با این حال، تعداد آنها به سرعت در حال کاهش است و شیوه زندگی منحصر‌به‌فرد آنها را در معرض خطر قرار می‌دهد. برای نسل‌ها، قبیله راته از یک الگوی مهاجرت فصلی پیروی کرده‌اند، به این صورت که در زمستان به مناطق پست سرازیر می‌شوند و در تابستان به تپه‌ها عقب‌نشینی می‌کنند. برخلاف سایر گروه‌های بومی، آنها قاطعانه کشاورزی، سکونتگاه‌های دائمی و آموزش رسمی را رد می‌کنند. امرار معاش آنها حول شکار میمون، جمع‌آوری گیاهان وحشی و مبادله کالا‌های چوبی دست‌ساز با ملزوماتی مانند برنج، ابزار و لباس می‌چرخد. دولت نپال رسماً قوم راته را به عنوان یک گروه بومی در معرض خطر انقراض به رسمیت شناخته است. طبق سرشماری ملی نپال در سال ۲۰۲۱، جمعیت آنها ۵۶۶ نفر ثبت شده است