کلیات

PTSD مخفف Post-traumatic stress disorder و به معنای اختلال استرس پس از سانحه است که بسیاری به نام‌های پی تی اس دی یا اختلال اضطراب پس از سانحه هم می‌شناسند. این اختلال روانی همان‌طور که از نام آن پیداست، در افرادی ایجاد می‌شود که یک رویداد آسیب‌زا یا به عبارتی یک تروما را تجربه کرده‌اند. PTSD می‌تواند افراد را در هر سن، جنسیت یا فرهنگی تحت تاثیر قرار دهد. از طرفی هم یک وضعیت پیچیده است که می‌تواند افراد مختلف را به روش‌های مختلف تحت تاثیر قرار دهد.

 پی تی اس دی در چه افرادی دیده می شود؟

این اختلال اغلب در افرادی دیده می‌شود که جنگ را تجربه کرده‌اند یا قربانی تجاوز فیزیکی یا جنسی شده‌اند. با این حال، ممکن است در افرادی که یک رویداد ناگهانی و غیرمنتظره مانند مرگ ناگهانی یکی از عزیزان، یک تصادف جدی یا یک بلای طبیعی را تجربه کرده‌اند هم ایجاد شود. 

علائم 

هر اختلال مرتبط با سلامت روان در دست‌نامه تشخیصی DSM-۵ علائم مشخصی دارد. PTSD هم با استفاده از معیارهای مشخص شده در راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی (DSM-۵) تشخیص داده می‌شود. طبق DSM-۵ اختلال استرس پس از سانحه زمانی قابل تشخیص است که فردی در معرض یک رویداد آسیب‌زا قرار گرفته باشد و علائمی را از هر یک از دسته‌ علائم زیر تجربه کند:

۱. افکار مزاحم مربوط به تجربه مجدد که در آن فرد، سانحه مذکور را دائماً به حداقل یکی از اشکال زیر تجربه مجدد (reexperience) می‌کند: فلش‌بک زدن مکرر، مرور یا یادآوری خاطره یا کابوس‌.

۲.رفتار اجتنابی که شامل اجتناب فعالانه از هر چیزی است که ممکن است باعث یادآوری رویداد آسیب‌زا شود. این می‌تواند شامل اجتناب از افراد، مکان‌ها یا موقعیت‌هایی باشد که با تروما مرتبط هستند و می‌تواند منجر به کناره‌گیری اجتماعی و انزوا شود.

۳. علائم خلقی منفی که به معنای بی‌حسی یا کم‌علاقگی جدی به فعالیت‌هایی است که زمانی برای فرد لذت‌بخش بوده‌اند. افراد مبتلا به PTSD ممکن است احساس گناه، شرم یا ناامیدی را هم تجربه کنند.

۴. علائم برجسته اضطراب یا برانگیختگی بیش از حد که شامل احساس بی‌قراری دائمی است و می‌تواند خود را به صورت مشکل در خوابیدن، یا تجربه عصبانیت یا تحریک‌پذیری، گوش به زنگی مفرط یا از جا پریدن نشان دهد.

برای تشخیص PTSD، یک فرد باید علائم هر یک از این دسته‌های بالا را حداقل یک ماه تجربه کند. علاوه بر این، علائم باید به حدی شدید باشد که در زندگی روزمره او اختلال ایجاد کند.

علائم PTSD در کودکان و نوجوانان 

علائم PTSD در کودکان و نوجوانان می‌تواند با بزرگسالان متفاوت باشد.  در اینجا برخی از علائم رایج که در کودکان بیشتر وجود دارد لیست شده است:

-شب ادراری
-کابوس یا وحشت شبانه
-دلبستگی بیش از حد به خانواده یا دوستان، به صورتی که به نزدیکان خود می‌چسبند.
-پرخاشگری یا سایر تغییرات رفتاری
-لکنت زبان یا لالی انتخابی
-اجتناب از فعالیت‌ یا مکان‌هایی که کودک را به یاد رویداد آسیب زا می‌اندازد.
-شکایات جسمی مانند سردرد، معده‌درد یا سایر دردها.
-مشکل در انجام تکالیف مدرسه یا سایر فعالیت‌های تحصیلی.

عوارض 

اختلال استرس پس از سانحه (PTSD) می‌تواند تأثیر قابل توجهی بر زندگی روزمره و رفاه فرد داشته باشد و می‌تواند منجر به طیف وسیعی از عوارض شود، از جمله:

-افسردگی: افراد مبتلا به PTSD ممکن است علائم افسردگی مانند احساس غم، ناامیدی یا بی‌ارزشی را تجربه کنند.
-اضطراب: PTSD می‌تواند باعث اختلالات اضطرابی هم‌‌چون حملات پانیک، اختلال اضطراب اجتماعی و اختلال اضطراب منتشر شود.
-سوء مصرف مواد: برخی از افراد مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه ممکن است به الکل یا مواد مخدر به عنوان راهی برای مقابله با علائم خود روی آورند.
مشکلات رابطه: PTSD می‌تواند ایجاد و حفظ روابط با دیگران را برای افراد دشوار کند.
-مشکلات شغلی: افراد مبتلا به PTSD ممکن است در وظایف مربوط به کار، از جمله حضور و غیاب و بهره‌وری، مشکل داشته باشند.
-مشکلات سلامت جسمانی: PTSD می‌ٰتواند خطر مشکلات جسمی مانند بیماری قلبی، دیابت و درد مزمن را افزایش دهد.
-افکار و رفتارهای خودکشی: برخی از افراد مبتلا به اختلال اضطراب پس از سانحه ممکن است افکار یا رفتارهای خودکشی را تجربه کنند.
-فلاش‌بک و کابوس: اختلال استرس پس از سانحه می‌تواند باعث فلاش‌بک و کابوس شود که می‌تواند ناراحت‌کننده باشد و در زندگی روزمره اختلال ایجاد کند.

درمان 

درمان PTSD معمولاً شامل ترکیبی از دارو و روان‌درمانی است. در اینجا چند روش رایج برای درمان PTSD آورده شده است:

۱. داروها: داروهای ضدافسردگی و داروهای ضداضطراب می‌توانند به کاهش علائمی مانند اضطراب، افسردگی و اختلالات خواب کمک کنند.

۲. درمان شناختی رفتاری (CBT): CBT نوعی درمان است که بر تغییر الگوهای فکری و رفتارهای منفی تمرکز دارد. این درمان کمک می‌کند تا افراد مکانیسم‌های دفاعی مناسب برای مقابله با محرک‌ها و علائم ایجاد کنند.

۳. حساسیت‌زدایی و پردازش مجدد حرکات چشم (EMDR): EMDR نوعی درمان است که از حرکات چشم برای کمک به پردازش و مقابله با خاطرات آسیب‌زا به افراد کمک می‌کند.

۴. مواجهه‌درمانی: مواجهه‌درمانی به افراد کمک می‌کند با محرک‌هایی که باعث اضطراب می‌شوند، مقابله کنند و به تدریج خود را نسبت به آنها حساسیت‌زدایی کنند.

۵. گروه‌درمانی: در گروه درمانی شما با افرادی که همان ترومای مشابه با شما را گذرانده‌اند، در یک گروه تحت نظر روانشناس گروه‌درمانگر شروع به درمان می‌کنید. گروه‌درمانی به افراد مبتلا به پی تی اس دی کمک می‌کند تا درک کنند تنها خودشان این فاجعه را تجربه نکرده‌اند.