کلیات

کارما یا کرمَه یا کرمن (به سانسکریت: कर्म) (به انگلیسی: Karma) به معنی زیستکار یا عملکرد فرد در زندگی است. این عملکردها ذاتاً و به طور خودکار نتایجی (انتقام کیهانی/الهی) را در این زندگی و زندگی بعد به دنبال دارند. بدین معنی که «هر چه کنی به خود کنی گر همه نیک و بد کنی».

کرمن (karman) یکی از اعتقادهای دینی هندوها است که نخستین بار و به تفصیل در متون اوپانیشادی بیان شده است. کرمه به معنی عمل و در اصطلاح عبارت است از نتیجه اعمال انسان که اگر خوب باشد موجب سعادت و اگر بد باشد موجب گرفتاری او می شود. 

مکانیسم علمی

کارما در انسان از طریق تغییرات اپی ژنتیک که در بدن او به دنبال انتخابهایش می افتد صورت می گیرد. این تغییرات سبب روشن و خاموش شدن بعضی ژنها و متعاقبا تغییر روحیات و خلقیات فرد می باشد. برایند این تغییرات در نهایت تعیین کننده سرنوشت فرد (طول عمر، بیماری، شخصیت، ...) در این دنیاست.

توضیحات

کارما در انسان از طریق تغییرات اپی ژنتیک که در بدن او به دنبال انتخابهایش می افتد صورت می گیرد. این تغییرات سبب روشن و خاموش شدن بعضی ژنها و متعاقبا تغییر روحیات و خلقیات فرد می شود. برایند این تغییرات در نهایت تعیین کننده سرنوشت فرد (طول عمر، بیماری، شخصیت، ...) در زندگی کنونی اش است.

در دین‌های هندوئیسم و بودئیسم، بر اثر کردارهای فرد (کارما) نیرویی ایجاد می‌شود که چگونگی زندگی آن فرد را در این زندگی و زندگی‌های بعدی‌اش مشخص می‌کند. اصل کارما می‌گوید که نتیجه هرآنچه انجام می‌دهیم به خودمان بازمی‌گردد. پیامد عملکرد فرد کارمیوه (Vipākap) نامیده می‌شود.

بر اساس این اصل،کردارها ذاتاً پیامدهای خوب یا بد را همراه خود دارند. در ادیانی که به تولد ادواری Saṃsāra باور دارند، مانند هندوئیسم، بودیسم، و جینیسم، نتایج کارما به زندگی‌های بعدی نیز کشیده می‌شود و در دوره‌های بعدی زندگی نیز به ظهور می‌رسد. بر این اساس، هر فرد، از طریق اعمالی که انجام می‌دهد باعث و بانی رنج و شادی‌ها در زندگی (های) خود است.

به باور این ادیان، زمانی که فرد به مرحله‌ای برسد که اعمالی را انجام دهد بدون این‌که کوچک‌ترین دلبستگی و وابستگی به این اعمال داشته باشد، این عملکردها (کارماهای) او نتیجه و کار میوه‌ای به دنبال نخواهند داشت. بدین طریق کارماهای پیشین میوه‌های خود را به مرور به ظهور می‌رسانند اما کار میوه‌های جدیدی به آن‌ها اضافه نمی‌شود. عدم دلبستگی و ناوابستگی به زندگی، در تمامی جنبه‌های آن، به فرد کمک می‌کند تا چرخه تولدهای ادواری را شکسته و به «رهایی» برسد. هدف از این رهایی این است تا فرد دیگر رنجی نکشد..

بودا در متنی معروف به سبد گفتارهای تدریجی aṅguttaranikāya (قسمت I.87f) در مورد کارما می‌گوید:

من صاحب اعمال خویشم،

میراث‌دار کردارهای خویش،

زاده اعمال خود،

در پیوند با کردار خویش،

و متکی بر اعمال خود می‌زیم،

و هر فعلی که انجام می‌دهم،

نیک یا بد

میراث آن به من می‌رسد

فرد راهب، بایستی همواره بر این اصل تأمل کند.

• در مورد آکواریوس در ویکی تابناک بیشتر بخوانید