کلیات

آنارشیسم یا اقتدارگریزی یک فلسفه و جنبش سیاسی است که نسبت به انحصارطلبی در قدرت ریشه ضدیت دارد و همهٔ اشکال اجبار و سلسله مراتب را رد می‌کند. آنارشیسم خواستار از بین بردن قدرت رهبری است و به نظر آن تمامی دولت‌های تک حزبی نامطلوب، غیرضروری و مضر هستند. این تفکر معمولاً در کنار مارکسیسم لیبرترین به عنوان جناح لیبرترینیسم (سوسیالیسم لیبرترین) جنبش سوسیالیست شناخته شده و دارای ارتباط تاریخی با ضدسرمایه‌داری و سوسیالیسم است.

آنارشیسم از تاکتیک‌های متنوعی برای دستیابی به اهداف ایده‌آل خود استفاده می‌کند که می‌تواند به‌طور گسترده‌ای به تاکتیک‌های انقلابی و پویا تقسیم شود. همپوشانی قابل توجهی بین این دو گونه وجود دارد که صرفاً توصیفی است. هدف از تاکتیک‌های انقلابی، سقوط اقتدار و حکومت است، در گذشته توسل به خشونت برای تغییر رایج بوده. هدف تاکتیک‌های پویا به پیش بردن جامعه به سوی آنارشیسم است. تفکر آنارشیستی در انتقاد و عمل‌گرایی زمینه‌های مختلف جامعه بشری نقش داشته‌است. انتقاد از آنارشیسم عمدتاً بر اساس ناسازگار بودن، خشونت و آرمانی بودن آن متمرکز است.

وجه تسمیه

ریشهٔ واژهٔ آنارشیسم از یونان باستان و کلمهٔ anarkhia است، که معنی "بدون حاکم" می‌داده؛ این واژه مرکب از پیشوند an- (یعنی "بدون") و کلمه arkhos (یعنی "رهبر" یا "حاکم") است. پسوند -ism نشان‌دهندهٔ جریان ایدئولوژیکی است که طرفداران آنارشی به آن گرایش دارند. آنارشیسم (anarchism) از سال ۱۶۴۲ در زبان انگلیسی کاربرد یافته، پیش‌تر املای دیگر آنارشیسم (anarchisme) و عبارت آنارشی (anarchy) از سال ۱۵۳۹ در این زبان وجود داشتند. کاربرد اولیه این کلمه در انگلیسی حس بی‌نظمی را می‌رساند. جناح‌های مختلف در انقلاب فرانسه مخالفان خود را به عنوان آنارشیست برچسب می‌زدند، اگرچه تعداد کمی از این متهمان پیرو نظرات مشابه به آنارشیست‌های بعدی بودند. بسیاری از انقلابیون قرن ۱۹ مانند ویلیام گادوین (۱۷۵۶–۱۸۳۶) و ویلهلم وایتلینگ (۱۸۰۸–۱۸۷۱) که به ترویج آموزه‌های آنارشیستی در نسل بعدی کمک کردند، خودشان و عقایدشان را با نام آنارشیست یا آنارشیسم توصیف نمی‌کردند.  در زبان فارسی واژهٔ اقتدارگریزی توسط فرهنگستان زبان و ادب پارسی برای معادل آنارشیسم معرفی شده‌است.

اولین فیلسوف سیاسی که خود را آنارشیست (فرانسوی: anarchiste‎) نامید، پیر-ژوزف پرودون (۱۸۶۵–۱۸۰۹) بود، که به‌طور رسمی نحلهٔ فکری آنارشیسم را اواسط قرن ۱۹ میلادی شکل داد. از دههٔ ۱۸۹۰ و آغاز آن در فرانسه، لیبرترینیسم اغلب به عنوان مترادف آنارشیسم مورد استفاده قرار می‌گرفته و استفاده از آن به عنوان هم‌معنی آنارشیسم، هنوز هم در خارج از ایالات متحده معمول است. از سوی دیگر، برخی از واژهٔ لیبرتاریانیسم برای اشاره به فلسفهٔ بازار آزاد فردگرا استفاده می‌کنند و تنها در اشاره به آنارشیسم بازار آزاد به عنوان آنارشیسم لیبرترین استفاده می‌کنند.

در حالی که اصطلاح لیبرترین عمدتاً مترادف با آنارشیسم بوده‌است، معنای آن در دهه‌های اخیر دگرگون شده؛ زیرا به صورت گسترده‌تری گروه‌های ایدئولوژیک متفاوت، از جمله چپ نو و مارکسیست‌های لیبرترین (که خود را از سوسیالیست‌های اقتدارگرا یا حزب ونگارد جدا می‌دانند) و همچنین لیبرال‌های افراطی (که عمدتاً خواستار آزادی‌های مدنی هستند) از این لفظ برای توصیف خود استفاده کرده‌اند.به علاوه، برخی از آنارشیست‌ها از سوسیالیسم لیبرترین برای جلوگیری از مفاهیم منفی آنارشیسم و تأکید بر ارتباطات آن با سوسیالیسم استفاده می‌جویند. متیو س. آدامز و کارل لوی می‌نویسند که از عبارت آنارشیسم برای «توصیف جناح ضد استبداد جنبش سوسیالیستی» استفاده می‌شود. نوآم چامسکی آنارشیسم را در کنار مارکسیسم لیبرترین به عنوان «جناح لیبرترین سوسیالیسم» توصیف می‌کند. دانیل گرین می‌نویسد:

[آ]نارشیسم واقعاً مترادف سوسیالیسم است. آنارشیست در درجه اول یک سوسیالیست است که هدف آن لغو استثمار انسان توسط دیگر انسان‌هاست. آنارشیسم تنها یکی از جریانات اندیشهٔ سوسیالیستی است، جریانی که مؤلفه‌های اصلی نگرانی آن، شامل آزادی و تعجیل برای الغای حکومت است.

در حالی که مخالفت با دولت در اندیشه آنارشیسم امری اساسی است، تعریف آنارشیسم کار ساده‌ای نیست، زیرا بحث‌های زیادی در این باره در میان محققان و آنارشیست‌ها وجود دارد و جریان‌های مختلف آنارشیسم را کمی متفاوت تعریف می‌کنند. از این رو، ممکن است درست باشد، اگر بگوییم آنارشیسم مجموعه‌ای از فلسفه‌های سیاسی مخالف اقتدار و سازمان سلسله مراتبی (از جمله سرمایه‌داری، ملی‌گرایی، دولت و همه نهادهای مرتبط) است که در انجام کلیه روابط انسانی رأی به وجود جامعه‌ای مبتنی بر تمرکززدایی، آزادی و انجمن‌های داوطلبانه می‌دهد. با این حال، این تعریف دارای همان کاستی‌هایی است که در تعاریف مبتنی بر ضد استبداد (که نتیجه‌گیری پسینی است)، ضد استاتیسم (آنارشیسم بسیار بیشتر از آن است) و ریشه‌شناسی (که صرفاً نفی یک حاکم است) وجود دارند. با این وجود، عناصر اصلی تعریف آنارشیسم شامل اراده برای ایجاد جامعه‌ای بدون اجبار و طرد دستگاه‌های دولتی است، و این اعتقاد که طبیعت انسان به انسان اجازه می‌دهد در چنین جامعه بدون اجباری حاضر باشد، یا به سمت آن نیل کند و در مورد چگونگی اقدام برای دستیابی به آرمان‌های آنارشی پیشنهاد دهد. 

هربرت ال. اوسگود ادعا می‌کند که آنارشیسم دارای "ضدیت شدید" با کمونیسم استبدادی و سوسیالیسم دولتی است. پیتر مارشال اظهار داشت که «آنارشیسم عمومی از لیبرالیسم به سوسیالیسم نزدیکتر است [...] آنارشیسم خود را عمدتاً در اردوگاه سوسیالیست می‌یابد، اما در لیبرالیسم نیز حاشیه‌هایی دارد. نمی‌توان آن را به سوسیالیسم تقلیل داد و بهتر است به عنوان یک آموزه مجزا و متمایز دیده شود.» به گفتهٔ جرمی جنینگز، «نمی توان نتیجه گرفت که این عقاید»، در اشاره به آنارکو-سرمایه‌داری، «فقط بر اساس سوءتفاهم در مورد آنارشیسم توصیف می‌شود.» جنینگز اضافه می‌کند که «آنارشیسم به معنای آزادی بی‌بند و بار فردی نیست (آن‌طور که به نظر می‌رسد" آنارکو-سرمایه داران "معتقدند)، بلکه همان‌طور که قبلاً نیز دیدیم، برای گسترش فردیت و جامعه است.» نیکولاس والتر نوشت که «آنارشیسم از نظر تاریخی و ایدئولوژیک از لیبرالیسم و سوسیالیسم ناشی می‌شود. [...] به یک معنا، آنارشیست‌ها همیشه لیبرال و سوسیالیست باقی می‌مانند و هر زمان که آنچه خوب است را رد می‌کنند به خود آنارشیسم خیانت می‌کنند. [...] ما لیبرال هستیم اما بیشتر از آن، و سوسیالیستیم اما بیشتر از آن. میشائیل نیومن آنارشیسم را به عنوان یکی از سنت‌های سوسیالیست می‌داند، به خصوص سوسیالیستی‌تر از آنچه پرودون و میخائیل باکونین بودند. برایان موریس استدلال می‌کند که «ایجاد دوگانگی بین سوسیالیسم و آنارشیسم" "از نظر مفهومی و تاریخی گمراه‌کننده است.»