از خیابان که وارد ورودی بیمارستان کودکان مفید میشوی چهره مادران و پدران نگرانی را میبینی که کودکان خود را در آغوش گرفته اند به امید بهبودی، کودکانی که تن تب دارشان امان از آنها گرفته و به جای لبخند کودکانه بر لب، اشک در چشمانشان نشانده است. دیدن کودکان بیمار با آن چهرههای معصوم، دیدن چشمان نگران مادران توان را از انسان سلب میکند و غم عمیقی بر دل مینشاند. اما درب جلوی ورودی بخش کودکان مبتلا به کرونا اوضاع فرق دارد، سکوت سنگینی حکم فرماست، وقتی در شیشهای باز میشود گویی وارد دنیای دیگری از درد و بیماری شدهای، گریههای بلند بلند کودکان اینجا جای خود را به نالههای ممتد می دهد، نالههایی که هر از چند گاهی سکوت بخش را می شکند. نالههایی که تصور غلطی را در ذهن از بین میبرد؛ « کودکان به ویروس کرونا مبتلا نمیشوند»
اللهم اشف کل مریض 