دارم سخنی با تو و گفتن نتوانموین درد نهان سوز شنفتن نتوانمتو گرم سخن گفتن و از جام نگاهتمن مست چنانم که شتفتن نتوانمشادم به خیال تو چو مهتاب شبانگاهگر دامنِ وصلِ تو گرفتن نتوانمبا پرتوِ ماه آیم و چون سایه دیوارگامی ز سرِ کوی تو رفتن نتوانمدور از تو منِ سوخته در دامن شبهاچون شمع سحر یک مژه خفتن نتوانمفریاد ز بی مهریت ای گل که در این باغچون غنچۀ پاییز شکفتن نتوانمای چشم سخنگوی تو بشنو ز نگاهمدارم سخنی با تو و گفتن نتوانم