پیش‌بینی محاكمه حاتمی‌كیا برای به‌رنگ‌ارغوان
اما بی تردید این محاكمه انقلابی تنها به سازنده این فیلم بسنده نخواهد كرد و مسئولان فرهنگی و هنری و مدیران برگزاری جشنواره بیست و هشتم فیلم فجر كه زمینه را برای نمایش این اثر فراهم كردند، مقصران اصلی تر هستند كه باید دیر یا زود پاسخگوی افكار عمومی، بویژه منتقدان ارزشی سینمای ایران باشند.
«شبكه خبر دانشجو» تارنماي افراطي وابسته به بسیج دانشجویی در گزارشی از دو فیلم «به رنگ ارغوان» و «تسویه حساب» به شدت انتقاد كرد و نوشت: فیلم «به رنگ ارغوان» نیاز به یك ریشه یابی عمیق در نحوه صدور مجوز ساخت و مجوز نمایش یكباره آن در افتتاحیه جشنواره فیلم فجر دارد؛ در حقیقت اكران دو فیلم «به رنگ ارغوان» و «تسویه حساب» بیشتر به یك اقدام انتحاری و یك خودزنی ناجوانمردانه در عرصه سینمای ایران شبیه است تا هر چیز دیگر.
در این مطلب آمده است: روز دوم جشنواره بین المللی فیلم فجر همچنان در فضای بهت و ناباوری فیلم «به رنگ ارغوان» و «تسویه حساب»، با نمایش فیلم های ایرانی جشنواره در برج میلاد برای اهالی رسانه ادامه دارد.
دیروز و پس از نمایش فیلم وقیح «به رنگ ارغوان»، ابراهیم حاتمی كیا در اقدامی غیرمنتظره و مشكوك از حضور در نشست پرسش و پاسخ این فیلم خودداری كرد.
شاید كارگردان سابقاً انقلابی چاره كار را در فرار از صحنه پاسخگویی و بر حذر داشتن خود از مواجهه با خبرنگاران می دانست، اما حاتمی كیا باید بداند قضیه به این سادگی ها فیصله پذیر نیست و او در زادگاه وجدان های بیدار و قلم هایی كه هرگز نمی توان آنها را با زر و زور و تزویر خریداری كرد، در قبال چنین فیلم ناجوانمردانه ای محاكمه خواهد شد.
اما بی تردید این محاكمه انقلابی تنها به سازنده این فیلم بسنده نخواهد كرد و مسئولان فرهنگی و هنری و مدیران برگزاری جشنواره بیست و هشتم فیلم فجر كه زمینه را برای نمایش این اثر فراهم كردند، مقصران اصلی تر هستند كه باید دیر یا زود پاسخگوی افكار عمومی، بویژه منتقدان ارزشی سینمای ایران باشند.
واقعیت این است كه طوفان سهمگین دو فیلم تكان دهنده و حیرت آور «به رنگ ارغوان» و «تسویه حساب» با آثار تخریبی و حیرت آور خود در حال وزیدن است و بسیاری از مخاطبان و منتقدان سینما هنوز در ابهام، و در میانه امواج سوالاتی بی شمار درباره كم و كیف ساخته شدن و نمایش این فیلم ها هستند.
فیلم «به رنگ ارغوان» نیاز به یك ریشه یابی عمیق در نحوه صدور مجوز ساخت و نیز مجوز بیرون آمدن از محاق توقیف چهار ساله و بالاخره مجوز نمایش یكباره آن در افتتاحیه جشنواره فیلم فجر دارد.
در حالی كه چیزی كه هم اینك در ذهن بسیاری از منتقدان شكل گرفته این است كه چرا مسئولان برگزاری جشنواره به خود اجازه دادند برای فایق آمدن و سرپوش گذاشتن بر مشكلات دیگر و گرم كردن تنور جشنواره چنین خبط و خطای بزرگ و غیر قابل جبرانی از خود نشان دهند.
واقعیت آن است كه اكران دو فیلم «به رنگ ارغوان» و «تسویه حساب» بیشتر به یك اقدام انتحاری و یك خودزنی ناجوانمردانه در عرصه سینمای ایران شبیه است تا هر چیز دیگر.
اما پایان بندی روز گذشته در نیمه شب برج زیبای میلاد نمایش فیلمی بود با نام «زخم شانه های حوا»؛ فیلمی كه با تلفیق مهوع و مبتذل یك داستان عشقی با ظواهری از جنگ و دفاع مقدس، باز هم تصویری واژگونه از سینمایی بیمار به ما نشان داد كه بودن به هر قیمتی را در نبودن ترجیح می دهد.
به راستی فیلم «زخم شانه های حوا» چرا، چگونه و از محل كدام درآمد و با اجازه و نظارت چه كسانی ساخته و به نمایش در می آید؟ نمایش فیلمی چنین ضعیف و ناتوان در جشنواره ای كه ادعای ملی بودن و بلكه بین المللی بودن دارد، واقعاً توهین آمیز است.
در این مطلب آمده است: روز دوم جشنواره بین المللی فیلم فجر همچنان در فضای بهت و ناباوری فیلم «به رنگ ارغوان» و «تسویه حساب»، با نمایش فیلم های ایرانی جشنواره در برج میلاد برای اهالی رسانه ادامه دارد.
دیروز و پس از نمایش فیلم وقیح «به رنگ ارغوان»، ابراهیم حاتمی كیا در اقدامی غیرمنتظره و مشكوك از حضور در نشست پرسش و پاسخ این فیلم خودداری كرد.
شاید كارگردان سابقاً انقلابی چاره كار را در فرار از صحنه پاسخگویی و بر حذر داشتن خود از مواجهه با خبرنگاران می دانست، اما حاتمی كیا باید بداند قضیه به این سادگی ها فیصله پذیر نیست و او در زادگاه وجدان های بیدار و قلم هایی كه هرگز نمی توان آنها را با زر و زور و تزویر خریداری كرد، در قبال چنین فیلم ناجوانمردانه ای محاكمه خواهد شد.
اما بی تردید این محاكمه انقلابی تنها به سازنده این فیلم بسنده نخواهد كرد و مسئولان فرهنگی و هنری و مدیران برگزاری جشنواره بیست و هشتم فیلم فجر كه زمینه را برای نمایش این اثر فراهم كردند، مقصران اصلی تر هستند كه باید دیر یا زود پاسخگوی افكار عمومی، بویژه منتقدان ارزشی سینمای ایران باشند.
واقعیت این است كه طوفان سهمگین دو فیلم تكان دهنده و حیرت آور «به رنگ ارغوان» و «تسویه حساب» با آثار تخریبی و حیرت آور خود در حال وزیدن است و بسیاری از مخاطبان و منتقدان سینما هنوز در ابهام، و در میانه امواج سوالاتی بی شمار درباره كم و كیف ساخته شدن و نمایش این فیلم ها هستند.
فیلم «به رنگ ارغوان» نیاز به یك ریشه یابی عمیق در نحوه صدور مجوز ساخت و نیز مجوز بیرون آمدن از محاق توقیف چهار ساله و بالاخره مجوز نمایش یكباره آن در افتتاحیه جشنواره فیلم فجر دارد.
در حالی كه چیزی كه هم اینك در ذهن بسیاری از منتقدان شكل گرفته این است كه چرا مسئولان برگزاری جشنواره به خود اجازه دادند برای فایق آمدن و سرپوش گذاشتن بر مشكلات دیگر و گرم كردن تنور جشنواره چنین خبط و خطای بزرگ و غیر قابل جبرانی از خود نشان دهند.
واقعیت آن است كه اكران دو فیلم «به رنگ ارغوان» و «تسویه حساب» بیشتر به یك اقدام انتحاری و یك خودزنی ناجوانمردانه در عرصه سینمای ایران شبیه است تا هر چیز دیگر.
اما پایان بندی روز گذشته در نیمه شب برج زیبای میلاد نمایش فیلمی بود با نام «زخم شانه های حوا»؛ فیلمی كه با تلفیق مهوع و مبتذل یك داستان عشقی با ظواهری از جنگ و دفاع مقدس، باز هم تصویری واژگونه از سینمایی بیمار به ما نشان داد كه بودن به هر قیمتی را در نبودن ترجیح می دهد.
به راستی فیلم «زخم شانه های حوا» چرا، چگونه و از محل كدام درآمد و با اجازه و نظارت چه كسانی ساخته و به نمایش در می آید؟ نمایش فیلمی چنین ضعیف و ناتوان در جشنواره ای كه ادعای ملی بودن و بلكه بین المللی بودن دارد، واقعاً توهین آمیز است.
