آقای روحانی خوب است گاهی با مردم هم چند قدم راه بروید!

حوادث امروز در معدن یورت گلستان، برای هیچ ایرانی آزاده ای خوشایند نبود؛ از یک سو درد و غم و رنج مردمی که گویی پوست و استخوان آنان را با درد و رنج ساخته اند، عرق شرم بر تن هر مسئولی می نشاند که در قبال آنان کوتاهی کرده اند و از سویی دیگر، رئیس جمهوری که در محاصره محرومان و مستضعفان قرار داشت، دل ایرانیانی که این حادثه را دیده اند، لرزاند.

به گزارش «تابناک»؛ فضای این روزهای ایران به شدت انتخاباتی است، رقبای انتخاباتی در حال شاخ و شانه کشیدن برای هم در مناظره بعدی هستند و قرار است جمعه بعد بیایند و کولاک کنند! اما در آن سوی کشور، مردمی در غم و اندوه از دست دادن کارگرانی هستند که سرپرست خانواده هایی محروم بوده اند! جنازه ها هنوز درون معدن است و اطلاع رسانی لحظه ای هم مانند آنچه در پلاسکو اتفاق افتاد، از احوال آنان صورت نمی گیرد.

رئیس جمهور در میانه سفرهای انتخاباتی خود تصمیم می گیرد، دیداری هم با محرومان محزون معدن یورت گلستان داشته باشد! شاید می خواهد به آنان سرسلامتی دهد و وعده دهد که همه چیز خوب می شود و فردایی می رسد که دیگر آنان محروم نخواهند بود! مردم اما چهار سال است که رئیس جمهور را در مسند قدرت می بینند! یکی از آنان فریاد می زند که بگذارید حرفم را بزنم، رئیس جمهور اگر برود، دیگر برنمی گردد! فریادی که از سر درماندگی است و ناامیدی! در مقابل دولتی که بنا بود تدبیر کند و امید بدهد!

اشتباه نکنید؛ این گزارش، انتخاباتی نیست! اصلا آقای رئیس جمهور اگر وضع مردم معدن یورت گلستان و چند شهر محروم دیگر را با تدبیرتان رو به راه کردید، همه رأی ما برای شما! اگر قول می دهید، هموطنان محروممان را از دیدن دوباره شما در محل زندگی شان محروم نمی کنید، همه رأی ما برای شما. بفرمایید و چهار سال دیگر هم رئیس جمهور باشید. بفرمایید و چهار سال دیگر هم رئیس جمهور باشید.

اما در چهار سال آینده گاهی از خودروی خود پیاده شوید و در مناطق محروم قدم بزنید؛ با آنان آهسته قدم بزنید، حرف بزنید، دست بدهید، ملاطفت کنید! اینها شاید خودشان و شاید بچه های کسانی بودند که در گذشته هم جانشان را کف دستشان گرفته بودند و در مقابل دشمن می جنگیدند و شما در قرارگاهتان، گزارش پیشرفت های جنگ را در مقام جانشین، می نوشتید؛ این همانها هستند با گرد و خاکی همچنان بر سر و صورت که دیگر یارای تکاندن آن گرد و غبار را از چهره هم ندارند.

آقای رئیس جمهور همه آرای ما برای شما؛ بفرمایید و چهار سال دیگر رئیس جمهور باشید؛ اصلا آقای رئیس جمهور هر چه خواستید از پست و مقام برای شما. محرومان ما را دریابید، شیون مادران این سرزمین را دریابید! حالمان بد شد با این شلوغی های انتخاباتی! با این افشاگری های هر روزه از همه جناح ها!

آقای رئیس جمهور نه می خواهیم محرومانمان مستاصل و ناامید باشند و نه می خواهیم رئیس جمهورمان توسط مردم مورد هجوم واقع شوند! شما هم نخواهید! به خاطر خودتان و این مردم محروم، گاهی از خودروی خود پیاده شوید و به آهستگی با آنان قدم بزنید و حرفشان را بشنوید! مطمئن باشید شنیدن حرف مردم محروم کشور، تضادی با توسعه و تعامل با دنیا ندارد! آنان فریادرسی ندارند!