آيا عزم نهادهاي نظارتي براي مبارزه با فساد فوتبال جدي است؟
امروز در نشست هم انديشي پيشگيري و مبارزه با فساد در فوتبال شركت كردم. نشستي كه حدود شش ساعت به طول انجاميد و نكات مهم و قابل توجهي در آن مطرح شد. مهدي تاج، مجيد جلالي، علي منصوريان و عادل فردوسي پور از چهره هاي مطرح شركت كننده در اين نشست بودند. ضمن اينكه تعدادي از سردبيران، خبرنگاران و همچنين مديران و دست اندركاران حوزه ورزش نيز حضور داشتند. در ادامه به چند نكته در مورد اين نشست اشاره مي كنم:
١- شايد براي اولين بار پس از انقلاب اسلامي است كه كارگروهي با هدف پيشگيري و مبارزه با فساد در فوتبال با حضور نهادهاي نظارتي و امنيتي (وزارت اطلاعات، بازرسي كل كشور، پليس امنيت، پليس فتا و ...) تشكيل شده است.
٢- تلاش اين كارگروه براي برگزاري نشست هاي هم انديشي، آن هم با حضور صاحب نظران و دست اندركاران، نشان از تلاش آنها براي شناخت عميق تر ماهيت فساد و پرهيز از اقدامات مقطعي و شتاب زده است.
٣- تجربه قبلي ورود نهادهاي نظارتي به فوتبال (دهه ٨٠)، موضوعي بود كه كاملا مدنظر شركت كنندگان حاضر در نشست قرار داشت و اين توصيه بارها و بارها مطرح شد كه ورود مقطعي و بدون پشتوانه نهادهاي نظارتي مي تواند، خود به عاملي فساد برانگيز و ضد توسعه براي فوتبال ايران تبديل شود.
٤- نبود اتفاق نظر تئوريك در مورد مفهوم فساد، موضوعي است كه نبايد از كنار آن به سادگي عبور كرد. اصولا يكي از دلايل عدم توفيق در پيشگيري و مبارزه با فساد در سال هاي اخير، عدم شناخت كافي در مورد ماهيت و چيستي آن بوده است. زماني كه از افراد خواسته مي شود در مورد وجود فساد در فوتبال مصداق ارايه دهند، مصداق ها پيوستاري از مثال هاي متنوع، از خالكوبي ورزشكاران گرفته تا باندهاي دلالي را در بر مي گيرند.
٥- چالش ها و خلاء هاي قانوني موجود در ورزش و فوتبال، موضوع مهم ديگري بود كه اكثريت شركت كنندگان بر آن تأكيد داشتند. گرچه ورزش ايران را بيش از هر چيز خلاء هاي قانوني تهديد مي كند، اما اشاره به اين نكته ضروري است كه تصويب قانون هاي ناكارآمد و غيركارشناسي نيز مي تواند زمينه ساز فساد هر چه بيشتر در حوزه ورزش باشد.
٦- احساس وجود فساد، چيزي متفاوت از وجود واقعي فساد است و اين همان حسي است كه در اكثريت جامعه ورزش و علاقه مندان آن وجود دارد. شفاف سازي، كليدواژه اي است كه در اين نشست بر آن تأكيد شد و اينكه بخشي از احساس وجود فساد مي تواند ناشي از همين عدم شفافيت باشد.
نتيجه گيري
فساد موجود در ورزش را نمي توان امري جدا از فساد موجود در جامعه تصور كرد. در اين نشست هم انديشي، مباحث و مصداق هاي بسيار مهمي مطرح شد كه هر كدام مي توانند موضوع يك نشست هم انديشي ديگر باشند. گرچه اين آغاز ديرهنگام را بايد به فال نيك گرفت، اما هرگز نبايد فراموش كرد كه مبارزه با فساد، بيش از هر چيز نيازمند اراده سياسي است و اينكه "با دستمال آلوده نمي شود شيشه را پاك كرد".
آيا علاقه مندان مبارزه با فساد در ورزش و مسئولين فدراسيون فوتبال، آماده پرداخت هزينه و پايبندي در اين مسير هستند؟
رضاشجيع
